สู้เก็บงำคำหวานตำนานรัก
สู่สำนักนักกลอนจึงอ่อนไหว
ที่สถานชื่อว่าบ้านกลอนไทย
แสนกว้างใหญ่มากหมู่มวลล้วนนักลอน
เคยทีนเปล่าเที่ยวเห็นตระเวนทุ่ง
มาหมายมุ่งร้านคอมฯพร้อมสลอน
กว่าจะเป็นเหลือละอาอนาทร
เลยโพสกลอนทั่วเว็บน่าเจ็บใจ
ใครเขารู้แสนอับอายแต่ได้โปรด
อย่าได้โกรธเคืองกันนึกหวั่นไหว
ธรรมดาสามัญชนคนทั่วไป
ทำไงได้เมื่ออยากเป็นเช่นคนเรียน
กว่าข้ามขั้นชั้นหนึ่งมาชั้นหนึ่ง
เหลือจะซึ้งเทียวถามคิดความเขียน
ดั่งหนึ่งพักสำนักเป็นนักเรียน
แกมหัวเกรียนที่เห็นล้วนเล่นเกมส์
เพิ่มความรู้มากมายตั้งหลายอย่าง
รังสรรสร้างปลอบทุกข์สุขเกษม
มอบผองเพื่อนชาวกลอนไทยได้อิ่มเอม
เพื่อเติมเต็มช่องว่างระหว่างกัน
ทุกทุกท่านนั้นเช่นครูผู้สอนสั่ง
แม้นศิษย์พลั้งพลาดผิดจริตนั้น
เพียงโน้มน้าวกล่าวสอนอาทรกัน
กว่าแบ่งขั้นเส้นทางต่างคนเดิน
ผมจากดงพงป่ามาร่วมบ้าน
หมายสืบสานวงษ์วรรณสรรเสริญ
กล่อมประชาชาวไทยได้เพลิดเพลิน
เกิดเจริญทางจิตใจสิ่งใดดี
ทุกคำถ้อยร้อยถักนั้นรักล้วน
คำมิควรพลาดไปร้ายราศี
เพียงเพราะรีบเร่งไปในบางที
อย่าได้มีเดือดร้อนอาวรณ์ใด
คงอีกนานแสนนานประมาณว่า
จะร่วมที่มิหนีหน้าไปแห่งไหน
รักทุกคนที่สถานบ้านกลอนไทย
หากต้องพรากจากไกลอาลัยครวญ
ท้ายที่สุดหัวใจมิวายรัก
เป็นประจักษ์ในฤดีแล้วถี่ถ้วน
จึงจำลาแล้วครบจบกระบวน
คงจะหวนกลับมาหาอีกเอย
เขียนกลอนนี้ทั้งๆที่รู้สึกเบื่อหน่าย..แต่การทำอะไรก็แล้วแต่ในขณะที่เราไม่อยากทำนี่แหละคือการพัฒนาตัวเอง..ขอบคุณดนตรีเพราะๆของโมสาดจากคุณดินเหนียวโอ้ยย้าวยาวเขียนกลอนจบแล้งเพลงยังไมจบ..
dokkrajaiw
รวกลอน..
http://www.klonthaiclub.com/index.php/topic,9260.0.html
