เคยถามตัวเองหลายร้อยหน
ทำไมชอบทนกับความเจ็บปวดอยู่เรื่อย
ถามตัวเองทำไมไม่เคยเหนื่อย
ถามตัวเองว่าเจ็บพอหรือยัง
คำตอบจากคำถามเหล่านั้น
ทำไมฉันต้องคิดมากหาความหมาย
ความสุขที่มาจากเส้นทางที่เดียวดาย
กับมากมายปัญหาทิ่มแทงใจ
ยังคิดกับตัวเองอยู่เสมอ
ฉันต้องเจอเรื่องแบบนี้อีกนานไหม
ความทรมานที่ถาโถมจิตใจ
กับเยื่อใยที่ไม่เคยให้มา
น้ำตาที่เคยมีให้
กับเวลาที่เสียไปฉันไม่เคยทวงหา
แต่สำหรับความรักที่ไม่เคยได้กลับมา
มักเสียน้ำตาเวลาคิดถึงมัน
พยายามลืมความรู้สึกนี้ให้ได้
แต่ไม่ง่ายดายพ่ายมันทุกครั้ง
เจ็บเท่าไรจำซะบ้างพอหรือยัง
ใจพังพังพอเถอะหยุดซักที
หยุดซะเถอะหยุดคิดที่จะทำร้าย
แม้ไม่ใช่ร่างกายแต่มันก็เจ็บกว่า
ความรักลุ่มหลงเป็นเพียงมายา
คิดซะว่าทำเพื่อหัวใจตัวเอง
