ไม่ว่าอยู่หรือจะไปก็แล้วแต่
เธอไม่แคร์เพราะฉันแค่คนไร้สิทธิ์
ถึงอยากไปก็ทำได้แค่เพียงคิด
ถอดถอนจิตร่ำไห้ทุกข์เดียวดาย ........(ชมพูไพร)
แม้พบเจอ เธอเจ็บแสนเหน็บหนาว
และรอนร้าวราวใจใกล้สลาย
ขอเป็นสายลมพัดสัมผัสกาย
ให้ผ่อนคลาย ความเหงา เศร้า ทุกข์ ตรม........(สายใย)
ไม่คิดหวังให้เธอสงสารรัก
คราวผลักไสคราหนึ่งซึ้งขื่นขม
จวบบัดนี้ยังให้ได้เพียงสายลม
คำบาดคมย้ำหนักได้แค่นั้น....(ชมพูไพร)
สงสารใจใครหนึ่งซึ่งช้ำรัก
อย่าเศร้านักขอมอบคำปลอบขวัญ
แม้นผลบุญหนุนแน่แต่ปางบรรพ์
คงมีวันฝันเห็นกลับเป็นจริง......(สายใย)
เมื่อเจ้าพราก จากไกล ไปจากพี่
แก้วชีวี พี่ช้ำหนัก หักทุกสิ่ง
เมื่อคำรัก เจ้าให้มา หามีจริง
ได้แต่นิ่ง เปลี่ยวใจ เหมือนไร้ตน
เมื่อไร้เจ้า เงาใจพี่ ใยมีเล่า
จำพรากเจ้า เงาใจนี้ มีความหม่น
ไร้เรี่ยวแรง ไร้พลัง ดั่งวกวน
ไร้ตัวตน ไร้คนรัก ที่พักใจ (Tanapok)
