"ตำนานรักหนองหารล่ม"
ตะวันเลื่อน เคลื่อนคล้อย ลอยลงต่ำ
ทาบผิวน้ำ ค่ำเยือน เลื่อนเข้าหา
ตะวันแดง แสงสุดท้าย จากปลายฟ้า
ล่วงลับลา ลงลาน สู่ดานดิน
หนองหารหม่น ปนเศร้า แสนเหงาหงอย
ยังเฝ้าคอย กลอยใจ ผู้ไกลถิ่น
เสียงแคนแว่ว แผ่วเบา เราได้ยิน
น้ำตาริน ถวิลหา แต่หน้านวล
ฤาตำนาน หนองหารล่ม ดินจมน้ำ
จะตามย้ำ ซ้ำใจ ให้โหยหวน
จึงต้องจาก พรากกัน จนรัญจวน
จิตปั่นป่วน รวนเร พเนจร
ย้อนเรื่องราว คราวหลัง ยังเด็กอยู่
ฟังเรื่องปู่ ผู่เฒ่า ท่านเล่าสอน
แผ่นดินนี้ ชื่อว่า ทีตานคร
แคว้นลุ่มดอน ตะกอนดิน ถิ่นท้องนา
ธิดางาม นามว่า นางไอ่คำ
สวยเลิศล้ำ ฉ่ำหวาน ปานบุปผา
ระบือนาม สามภพ จบคงคา
ใครจ้องตา พาหวั่นไหว ใจระทวย
ท้าวผาแดง แห่งผาโพง ฝั่งโขงน้ำ
ยลยินคำ พร่ำกล่าว ความสาวสวย
อธิษฐาน ผ่านฟ้า ถ้าอำนวย
โปรดจงช่วย อวยชัย ให้ข้าที
ม้าบักสาม ข้ามทุ่ง มุ่งหาน้อง
แล้วทั้งสอง ครองรัก เป็นสักขี
สู่เดือนหก ตกบุญ ประเพณี
การพิธี ขอฝนฟ้า นภาแดน
แข่งบั้งไฟ ให้สูง พุ่งเวหา
เพื่อบูชา เทวา พญาแถน
ขอฝนใส ไหลลง ตรงดินแดน
ชุ่มฉ่ำแคว้น แผ่นหญ้า มหานคร
ท้าวพังคี นาคีหนุ่ม ก็ลุ่มหลง
รูปโฉมยง นงค์นาง ปรางอัปสร
จึงจำแลง แปลงกาย ร่ายมนต์วอน
เกิดเป็นกระรอกด่อน คอนกริ่งทอง
เกาะต้นไม้ ใกล้ตำหนัก ที่พักหญิง
เสียงกรุ๊งกริ๊ง กระดิ่งคำ ร่ำสนอง
ธิดาไอ่ ได้แล ชะแง้มอง
หลงทำนอง ต้องมนต์ ดลชีวิน
จึงแถลง แจ้งงาน เป็นการด่วน
พรานทั้งมวล ถ้วนหน้า ประชาถิ่น
จับกระรอก รูปแปลก แหวกฟ้าดิน
ด้วยดวงจินต์ ถวิลโหย แทบโรยรา
มีพรานกง องอาจ ประกาศก้อง
รับสนอง โองการ หาญอาสา
จับสัตว์งาม ตามประสงค์ องค์ธิดา
เตรียมปืนผา หน้าไม้ ไล่โรมรัน
ลูกศรมุ่ง พุ่งส่ง เข้าตรงร่าง
เสียงครวญคราง ช่างเจ็บแปร๊บ แสบกระสัน
กระรอกดับ กับที่ วายชีวัน
พรานยิ้มหยัน หันมอง จ้องผลงาน
ก่อนจะตาย วายชนม์ ท่องมนต์ก่อน
กระรอกด่อน ตั้งจิต อธิษฐาน
ให้เนื้อหนัง มังสา มโหฬาร
เป็นอาหาร บ้านเมือง อย่างเนืองนอง
รสโอชา กว่าไหน เมื่อใครลิ้ม
หลับตาพริ้ม อิ่มฝัน กันทั้งผอง
เกิดอาเพศ เหตุร้าย ตายเป็นกอง
น้ำเจิ่งนอง ท้องทุ่ง เป็นคุ้งคู
ทีตานคร ร่อนล่ม จมน้ำใส
ฝ่ายนางไอ่ ได้ร้อง ก้องสุดกู่
แผ่นดินแยก แตกร่อง เป็นปล่องรู
กระแสสินธุ์ พรั่งพรู สู่เมืองคน
ท้าวผาแดง แข่งเวลา คว้านางไอ่
ควบม้าไป ไกลสุด ดุจล่องหน
นาคราช กราดเกรี้ยว เที่ยวท่องมนต์
บันดาลฝน ล้นรื้น พื้นปฐพี
สิ้นเรี่ยวแรง แห่งศรัทธา ถึงคราพราก
งูกระชาก ลากนางไอ่ ไปเมืองผี
ผาแดงเศร้า เหงาทรวง ห้วงชีวี
มองนที นี้โศก วิโยคครวญ
ฟังเรื่องราว กล่าวมา น้ำตาไหล
หนองหารใส ใคร่เหงา รอเขาหวน
กลิ่นดอกไม้ ไหวกระทบ หอมอบอวล
ใจรัญจวน ครวญคร่ำ สุดกล้ำกลืน
ท้องทุ่งกว้าง ว่างเปล่า ไร้เจ้าอยู่
เหล่าย่าปู่ คอยทาง พรางสะอื้น
อัสดง คงไว้ เพียงค่ำคืน
กับแผ่นผืน พื้นน้ำ ที่ฉ่ำเย็น
มหาซัง....ตามจินตาการผิดพลาดขออภัยครับ
