ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[เมษายน]

วันหนึ่ง นักกวีผู้หนึ่งไปหาพระที่วัดแห่งหนึ่ง ซึ่งหลวงพ่อท่านนี้ เป็นอดีตนักกวีเช่นกัน
จึงมีการพูดคุยกันเช่นนี้(ไม่มีสัมผัสระหว่างบท)

เหตุใด กันหนอ พระเจ้าข้า
อันคุณค่า ของคน หาใช่รูป
แม้รูปงาม แต่จิตใจ สุดหยั่งรู้
แม้มองดู มิอาจ เห็นสันดาน

เหตุใดนั้น อาตมา ไม่รู้หรอก
แต่จะบอก ว่าคุณค่า หาใช่รูป
ที่สวยงาม แท้จริง ทุกคนรู้
แต่เสริมรูป ไม่เสริมใจ ปล่อยละเลย

เหตุใด กันหนอ พระเจ้าข้า
คนมีค่า ทำบุญ ทำกุศล
ต้องทนทุกข์ แสนสุด อับจน
นั่งระทม ดุจดั่งทำ ชั่วช้านาน

เหตุใดนั้น อาตมา ไม่รู้หรอก
แต่จะบอก ทำดี ย่อมสนอง
ว่าทำดี สุขใจ เป็นครรลอง
อย่าตริตรอง ว่าทำดี สุขสบาย

เหตุใด กันหนอ พระเจ้าข้า
คนชั่วช้า ดูถูก ศาสนา
ทำบาป ทำกรรม ทำอาญา
แต่สุดท้าย แสนสุข สุดลำพอง

เหตุใดนั้น อาตมา ไม่รู้หรอก
แต่จะบอก คนชั่วช้า ฟ้ามองเห็น
อีกไม่นาน เวรกรรม ทำลำเคน
แม้ไม่เห็น แต่กรรมย่อม สนองคืน

นั่งคิดเล่นๆแค่คำถาม แล้วมาต่อยอดคำตอบ



ผองของข้า สิ้นแล้ว ซึ่งชีวิต
ดุจลิขิต พรหมณ์เขียน ตามอักษร
ข้าโดดเดี่ยว เดียวดาย ดุจคนจร
สุดอาวร อาลัยรัก ผู้จากไป

สงครามนี้ ชีวิต ได้ดับหาย
ผองเพื่อนตาย ไปก่อน อายุไข
เหล่าอริ ชาติพันธุ์ เดนประลัย
จงสิ้นใจ ตามผองข้า วายชีวี

คมดาบใหญ่ ฟาดฟัน ทั้งแปดทิศ
วิปริต คลุ้มคลั่ง แค้นทวี
เมื่อบัดนี้ จิตใจดุจ มารศรี
สิ้นชั่วดี โกรธแค้น ฆาตกรรม

หนึ่งเสี้ยวบุญ ของคนบาป ในบัดนั้น
ความคิด ก่อนดับสูญ ความทรงจำ
ขอปกป้อง เมืองเกิดใน มโนธรรม
คนมีกรรม ขอปกป้อง มาตุภูมิ

ขออุทิศให้ทุกคน ที่ปกป้องในสิ่งที่ตนรัก...