ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[จะไม่เด็ด]

อินทรวิเชียรฉันท์

สุรีย์สะท้อนแสง          ระอุแดงนภาสาง
ดาวรายก็จำจาง         ณระหว่างทิวาวาย

แสงส่องณท้องฟ้า       ปะทะหน้านทีฉาย
แสงวับประดับราย      ผิวน้ำสว่างพื้น

ลมพัดสะบัดหน้า        สิจะพาอุราฝืน
ก้าวท้าและกล้ายืน      สติรู้จะสู้ลม

หากลมสิพรมรัก        จะตระหนักภิรมย์สม
เกรงว่าจะล้าลม          มนตรมมิสมหวัง..อิอิ

...แบบว่า

[สายลมสีขาว]

อโณทัยแกร่งกล้า              จ้าเจิด(ทั่วแดน)
สูรย์ส่องแผดฉายเฉิด         ทั่วหล้า
สะท้อนลู่ชลเกิด                แววร่า(งามแสน)
สร้างก่องามแย้มฟ้า            คู่แม้นโปรยปราย

อรุณส่องแสงกล้า             เผยฤทธิ์ธาแสนยิ่งใหญ่
ส่องสาดทั่วฟ้าไกล           เป็นไสวในทุกแดน
สะท้อนพื้นนที                 กลางวารีช่างงามแสน
หาสิ่งใดทดแทน               มิเทียบแม้นแสงชโลม

[ดาวระดา]

ยามยลอาทิตย์แย้ม        เหนือภู
สาดส่งกำจายชู            เลิศหล้า
คลุมครอบคร่ำคันคู     งามเด่น
กระทบขอบเขตฟ้า      แต่งแต้มธรณีฯ


รังสิมันต์ผันผาย                ก่อแสงฉายเหนือปลายฟ้า  
หมอกม่านแห่งเมฆา          ถูกทาบทาภาระบาย
กลิ่นกรุ่นอรุณโลก               สะบัดโบกระบำสาย
หอมดินกลิ่นกำจาย             เอื้ออำนวยกระสวยกาล
อรุโณทัยคืน                     หยาดหยิบยื่นชื่นผสาน
เกลี่ยโกรกโศกสะท้าน       กล่อมดวงมานสำราญเริง

[จะไม่เด็ด]

แสงสรวงลุล่วงเขต           ศิขเรศพนมเขา
แลส่องละอองเบา              ก็ระยิบระยับไพร 

ทั่วเขตพฤกษา                   และพนาระรื่นไหว
โบกรับสลับใบ                   ผลิดอกและออกรวง

...แบบว่า..

[เพรางาย]

อรุณอร่ามเรือง
สว่างเหลือง ณ แดนไพร
พฤกษาผลิดอกใบ
เพาะยิ้มกว้างกระจ่างตา


อรุณ  ฤ โรยลำ
ดุจนำลุภัยดา
มิหวั่นมิหวาดว่า
จะไร้สิ้นสุรีย์สรวง


 

[จะไม่เด็ด]

ยามลมปะพรมร่าง                ณระหว่างอรุณรุ่ง
สาดแสงตะแคงปรุง              ลุวนาอร่ามรอง

สาดโชยระโรยรัก                 ปิตินักสลักสอง
หวานรักตระหนักจอง            ดุจดื่มมิลืมหลง

...แบบว่า...อิอิ

[สายลมสีขาว]

อรุณโรย ร่อยแสง ระแวงมืด
ความแช่มชืด แห่งตะวัน ต้องพานหนี
ด้วยระแวง ภัยร้าย ในราตรี
ดวงสุรีย์ จำต้อง จรจากไป

ให้แขไข ขึ้นทด มาแทนที่
ดาวฤดี ระยับ ไม่ดับใส
เพื่อปลอบโยน ความมืด ที่เหงาใจ
วิเวกสรรค์  จัดใส่ ดั่งใครครวญ

[╰☆╮สุดสายป่าน มะขามเปียก♡ﾟﾟ･｡εїз]

อรุณโรยร้างลาลับฟ้าแล้ว

เคลื่อนต่ำแคล้วคล้อยลงจมลับหาย

ดวงดาราทอระยับจับประกาย

ค่อยค่อยคลายความมืดที่บดบัง


อรุณยังคงขึ้นอยู่ทุกเช้า

เหมือนกับเราที่ยังคงมีความหวัง

แม้กลางคืนความมืดมิดมาบดบัง

เราก็ยังมีดาวพราวล้านดวง

[ปาระ]

อรุณโรย โปรยแสง อ่อนแรงร่วง
ลงขอบบ่วง ดวงดับ ลับโลกหล้า
มืดเดือนดับ หม่นแสง แห่งจันทรา
ดวงดารา เต็มฝากฟ้า ยามราตรี

[จะไม่เด็ด]

อรุณโรย..อรุณร้าง ณ หว่างฝัน
สิ้นสัมพันธ์ของสองกาลวิมานสลาย
ทิวาเอยมาเลยลับให้กลับกลาย
ทิ้งอรุณร่ายเพียงลำพังกระทั่งโรย....

...แบบว่า

[lung]

อรุณโรยโหยหา...จันทราแสง
ไม่ร้อนแรง  แต่งนวล...ชวนสุขขี
หอมประทิ่น กลิ่นกรุ่น อุ่นราตรี
นักกวี มีฝัน จรรโลงใจ

อิ่มอุ่น..อรุณโรย...กลอนโชยกลิ่น
เรียงร้อยริน...ยินคำ...ลำนำใส
ลมโบยโบก...โลกสวย..ด้วยกลิ่นไอ
อักษรไทย...ให้สุข...ทุกเวลา

(วันนี้ลุงขอลาก่อนครับหลานๆ  เพิ่งออกจากโรงบาลมา..นอนป่วยซะ 2 อาทิตย์ คิดถึงหลานๆในบ้านกลอนมากมายครับ)

[Timp]

ณ ยามอรุณโรย
ตะวันโปรยรัศมี
ทอแสงต้องนที
ปลุกชีวีให้ฟื้นมา
ทิวามาทายทัก
จากพำนักสู่เวหา
ยามเย็นจรจากลา
ทิ้งราตรีให้เดียวดาย
ดึกดื่นฟ้ากล่นดาว
น้ำค้างพราวเย็นพระพราย
และแล้วนภากลาย
อรุณพร่างสว่างพรม

[สุวรรณ]

อรุณโรยราล้างสางห่างหาย
สุริโยโยกย้ายบ่ายทิศา
เปลี่ยนจันทราเคลื่อนเข้าและดาวมา
สู่เวิ้งฟ้านภายามค่ำคืน

โพยมมานม่านเปลี่ยน
ด้วยหมุนเวียนเวลาบรรจบผืน
นภดลบนหาดของกลางคืน
ให้จันท์ตื่นดาวตื่นแทนสุริยา