ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[เฮีย9 เหงาใจ]

รักแท้ คือ ?เธอ? ใช่ไหม...
 
ลองอ่านเรื่องนี้ดูกันนะครับ..อยากให้คุณไว้อาลัยให้กับความรักของผมที่จากไป..เรื่องจริงครับไม่ใช่นิยาย...ดูแลคนที่คุณรักให้ดีๆ ครับ.. T  T
 
ผมเป็นคนต่างจังหวัด ได้มาทำงานอยู่ที่กรุงเทพตั้งแต่ผมอายุ 20 ปี แล้วพอผมเริ่มมีรายได้ ผมก็ได้สอบ
เข้าศึกษาต่อที่สถาบันแห่งหนึ่งจนจบปริญญาตรี
แล้วผมก็มีโอกาสได้ทำงานที่ดีๆ เป็นหัวหน้างานที่บริษัทแห่งหนึ่งในกรุงเทพ ด้วยความที่ผมเป็นคนที่ทำงาน
เก็บเงิน ไม่ใช้จ่ายฟุ่มเฟือย แล้วก็เรียนจบ
มาได้ด้วยตัวเอง ผมจึงมีเงินเก็บอยู่พอสมควร แล้ววันหนึ่งเพื่อนผมก็แนะนำให้รู้จักกับผู้หญิงคนหนึ่ง ชื่อ ?
พลอย? พื้นเพของเธอเป็นคนต่างจังหวัดเช่นเดียวกันกับ
ผม เธอเรียนจบแค่ ม.6เธอนิสัยดี เงียบๆ ไม่แต่งตัว เธอเป็นคนอ่อนโยนมากในสายตาผม แล้วเธอก็
ชอบผม ผมคิดว่าเธอนี่แหละที่เหมาะสมกับผม เพราะ
ผมไม่ชอบผู้หญิงแต่งตัวเก่ง ใช้จ่ายฟุ่มเฟือย ผมไปมาหาสู่และคบหากับเธอมานานเกือบสองปี เธอดูแล
เอาใจใส่ผมดีมาก เธอปรนนิบัติผม เหมือนผมเป็น
คุณชาย เธอบอกผมว่าบ้านเธอที่ต่างจังหวัดจนมาก พ่อแม่มีลูก 7 คน เธอเป็นคนที่ 3 เรียนจบได้ถึง
ม.6 นับว่าโชคดีมากแล้ว เธอทำงานเป็นพนักงานรายวัน
ที่โรงงานอุตสาหกรรมแห่งหนึ่ง ผมขับรถไปส่งเธอทำงานทุกวัน เธอถามผมว่า ผมไม่อายคนอื่นเหรอ ที่มี
แฟนเป็นแค่พนักงานรายวัน เธอมักพูดเสมอว่าผมกับ
เธอไม่เหมาะสมกัน เธอบอกว่าผมน่าจะเจอคนที่เพียบพร้อมและเหมาะสมกับผม ถ้าผมไปเจอใครคนนั้น
แล้วก็ให้บอกเค้า เค้ายินดีให้ผมไป ผมซาบซึ้งใจกับ
สิ่งที่เธอคิดและพูดออกมามากๆ มันยิ่งทำให้ผมสัญญากับตัวเองว่า ผมไม่มีวันทิ้งเธอแน่นอนต่อให้ผมไปเจอ
ใครที่ดีกว่าเธอแค่ไหนก็ตาม ผมไม่สนใจครับ
ผมรักเธอ เพราะเธอดูแลผมและรักผมมาก ผมไม่มีวันอายใคร เพราะตัวผมเองก็ไม่ชอบชีวิตที่หวือหวา
ผมกินง่ายๆ นอนง่ายๆ นั่งรถประจำทางไปโน่นไปนี่
ผมมีเงินเก็บเยอะมากพอที่จะดูแลเธอได้ เราอยู่กันอย่างมีความสุขตลอด 2 ปี ผมกับเธอไม่เคยทะเลาะ
กันเลย ผมสงสารเธอ เลยให้เธอย้ายมาอยู่กับผมจะได้
ไม่ต้องเสียค่าเช่าห้อง เราอยู่กินกันเหมือนสามีภรรยาโดยที่บ้านเราทั้งคู่ต่างรับรู้ แล้วกะว่าอีกสองปีคง
ได้แต่งงานกัน ทุกอย่างเหมือนจะลงเอยด้วยดีใช่ไหมครับ
เรื่องมันเริ่มต้นตรงนี้ครับ ผมทำงานที่นี่มาสองปีพอๆ กับช่วงเวลาที่ผมคบกับพลอย วันหนึ่งผมได้ยินเขาลือ
กันว่ามีหัวหน้าบัญชีคนใหม่เข้ามาอายุยังไม่เยอะ
แต่ได้เป็นหัวหน้าแล้ว และที่สำคัญเธอเป็นคนที่สวยมาก เธอชื่อ ?น้ำ? ผมฟังแล้วก็หัวเราะแล้วพูดกับพวก
ลูกน้องว่า บริษัทเรายังมีคนสวยอีกเหรอวะ หนุ่มๆ
ทั้งหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่พากันตื่นเต้น ฮือฮากันใหญ่ ดูครึกครื้นกันเลยทีเดียว ผมก็เฉยๆ นะ คนสวยเหรอ ก็
แค่สวย ไม่เห็นจะชอบเลย จนวันนึงผมเห็นเธอเดิน
ผ่านมาที่โต๊ะผม ผมรู้สึกถึงแรงดึงดูดบางอย่าง เธอไม่ใช่คนสวย แต่เธอดูดีมาก แต่งตัวเนี๊ยบ ดูโดดเด่น
กว่าใคร แล้วก็มีเสน่ห์มากๆ ผมแอบมองเธอทุกวัน
แล้ววันหนึ่งเธอก็เข้ามาติดต่องานผม ผมรู้สึกใจผมเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ทำอะไรประหม่าไปหมดเลย
เธออมยิ้มที่เห็นท่าทางเก้ๆ กังๆ ของผม ส่วนผมเหรอ
เธอถามอะไร ผมก็ตอบๆๆ เธอไป แต่ไม่กล้ามองหน้าเธอ แล้วเธอก็เดินกลับไป หลังจากนั้นเธอก็ส่ง
mail มาคุยกับผมเรื่อยๆ ตอนแรกผมก็ไม่ค่อยกล้าคุยหรอก
ผมคิดว่าเธออยู่สูงเกินไป ผมคงไม่ใช่คนที่เธอสนใจหรอก แต่เธอก็ส่งเมลล์มาถามโน่นถามนี่กับผมประจำ
หลังๆ มาเราเริ่มส่ง mail คุยกันมากขึ้น
แล้วเราก็เริ่มนัดกันไปกินข้าว ไปเที่ยวโน่นเที่ยวนี่กัน


กำลังสงสัยกันใช่มั้ยครับว่าผมเอาแฟนผมไปไว้ไหน แฟนผมเธอทำงานเป็นพนักงานรายวันต้องเข้ากะ มัน
ทำให้ผมมีเวลาว่างมากพอที่จะไปไหนมาไหนกับน้ำ น้ำ
เป็นคนเก่ง ร่าเริง เวลาเธอยิ้มแล้วเหมือนทั้งโลกหยุดหมุน ผมชอบมองเธอเวลาเธอยิ้ม ผมเอาใจเธอ
ทุกอย่างสารพัด ประหนึ่งเธอเป็นเจ้าหญิง เธอบอกว่าไม่ต้องทำขนาด
นั้นก็ได้ เธอเกรงใจ แต่ผมบอกเธอว่า ผมอยากทำให้เธอมีความสุข เธอยิ้มแล้วก็บอกว่า ?วันไหน ป้อง
เบื่อแล้วบอกน้ำนะ เพราะที่ป้องทำให้น้ำทุกอย่างอ่ะ น้ำก็ทำเองได้
เพียงแต่ว่าน้ำเห็นป้องทำแล้วป้องดูมีความสุข น้ำก็มีความสุขที่ได้รับค่ะ? ผมบอกกับเธอว่า ผมไม่มีวันเบื่อ
หรอก เราไปเที่ยวโน่นเที่ยวนี่กันบ่อยมาก เวลาว่างที่ผมมีทั้งหมด
ผมทุ่มเทให้น้ำจนผมแทบไม่มีเวลาพักผ่อน ผมรับรู้ได้เลยว่าผมเริ่มเฉยชากับพลอย ผมกลับมาบ้านผมเห็น
หน้าพลอยผมก็รู้สึกผิดในใจ แล้วก็ที่รู้สึกแปลกๆ ไป คือ ผม
ไม่อยากกอดพลอย แต่พลอยเธอก็ตั้งหน้าตั้งตาทำงาน ไม่เคยระแวงสงสัยอะไรในตัวผมเลย เธอยังคง
ปรนนิบัติผมเป็นอย่างดี ไม่ขาดตกบกพร่องแต่อย่างใด ส่วนผมว่างปุ๊บ
ก็รีบไปหาน้ำปั๊บ น้ำขี้อ้อนมาก เธอน่ารักเวลาอยู่ที่ทำงานเธอจะวางตัวเป็นผู้ใหญ่นิ่งๆ แต่เวลาอยู่กับผม
เธอเหมือนเด็ก ช่างพูด แล้วก็โรแมนติก เธอทำให้ผมทึ่งในตัวเธอมากๆ
เธอทำได้ทุกอย่าง เธอวาดรูปเก่งเจ้าบทเจ้ากลอน ร้องเพลงเพราะ เล่นกีตาร์ เปียโน ตีขิม รำไทย
ทำกับข้าวเก่ง ฉลาด แล้วก็เป็นคนโรแมนติกมากๆ บางครั้งผมกลับมานั่งคิดดูนะ
ว่าผมกับเธอไม่เหมาะสมกันหรอก เธอสูงเกินไป เรียกได้ว่า เพอร์เฟคเลยทีเดียว อีกหน่อยถ้าเธอเจอ
คนที่เค้าเพียบพร้อมแล้วก็เอาใจเธอมากกว่าผมเธอคงทิ้งผมไป ผมกลัวว่า
ผมจะทำอะไรไม่ถูกใจเธอผมกลัวว่าเธอจะร้อน ผมกลัวว่าเธอจะหิว ผมกลัวว่าเธอจะเหนื่อย ผมระแวง
ทุกอย่าง กลัวน้ำเค้าลำบาก แต่สิ่งที่ผมได้รับกลับมาคือ ?รอยยิ้ม? เสมอ
ซึ่งผมเห็นแล้วก็หายเหนื่อยแต่ลึกๆ ยิ่งคิดแล้วผมก็ยิ่งกลัว ผมกลัวว่าวันหนึ่งผมไม่ได้ดูแลเธอเหมือนตอนนี้
แล้วเธอจะเป็นยังไง เพราะงานผมจะมีช่วงที่ต้องออกต่างจังหวัดบ่อย
เหมือนกัน ผมคิดไปต่างๆนานาจนเครียดผมไม่กล้าคิดกับน้ำมากเกินไปกว่านี้ ผมเจียมตัวผมเองครับ
พลอยคือคนที่ผมพร้อมจะใช้ชีวิตอยู่ด้วย ผมไม่ต้องกลัวโน่นกลัวนี่ มีแต่พลอย
ที่กลัวว่าวันหนึ่งผมจะไปจากเธอ พลอยไม่เคยเรียกร้องอะไรจากผมเลย เธอบอกแค่นี้เธอก็มีบุญมากพอ
แล้วที่ได้ผมเป็นแฟน ผมยิ่งย้ำเตือนตัวเองมากขึ้น ว่าพลอยคือคนที่ใช่ของเรานะ
น้ำคือคนที่อยู่สูงเกินไป ผมเตือนตัวเองทุกวันแต่หัวใจผมมันไม่หยุด มันยังรั้นแล้วก็ดื้อดึง ผมไปหาน้ำตลอด
เวลาแค่ครึ่งชั่วโมง สิบยี่สิบนาที มีค่ามากสำหรับผมกับน้ำ เราใช้เวลา
อยู่ด้วยกันคุ้มค่ามาก ระยะเวลา 3 เดือนที่ได้พูดคุย รู้จัก คบหากับน้ำ ไปไหนมาไหนกัน มันเต็มไปด้วย
ความทรงจำที่ดี และความสุขที่สุดในชีวิต จนบางครั้งผมเผลอคิดไปว่าผมกับน้ำ
เป็นแฟนกัน เพราะสิ่งที่เราแสดงออกต่อกันมันเป็นเช่นนั้น จนผมจำไม่ได้แล้วว่าความสุขของผมกับพลอย
อยู่ที่ไหน ในหัวสมองผมมีแต่น้ำ น้ำ แล้วก็น้ำ
น้ำรับรู้เสมอว่าผมมีแฟนแล้วเธอบอกเธอต้องการแค่นี้ไม่ได้ต้องการแย่งใครมา เธอมีความสุขดีแล้วทีได้
ห่วงผม แล้วผมก็ห่วงเธอ ผมก็ดีใจที่เธอเข้าใจผม แต่ทุกครั้งที่ผมอยู่กับน้ำ
พลอยโทรมา ผมก็ต้องรับโทรศัพท์ แรกๆ น้ำก็เฉยๆ แต่หลังๆ มาผมสังเกตเห็นน้ำจะเริ่มซึมๆ ทุกครั้งที่
ผมวางหูจากพลอย ผมต้องโกหกพลอยว่าผมติดงาน ติดประชุม ไปสัมมนา
พลอยเชื่อใจผมเสมอ เลยไม่ยากที่ผมจะโกหกเธอ น้ำเริ่มเรียกร้องผมมากขึ้น น้ำขอร้องผมว่า ?ป้องคะ
น้ำอยากให้ช่วงเวลาที่ป้องกับน้ำอยู่ด้วยกันเป็นเวลาของเราสองคน น้ำไม่อยาก
ให้ป้องคิดถึงคนอื่น? ผมงงครับ นี่น้ำกำลังจะบอกว่าน้ำหวงผมเหรอ ผมทั้งดีใจแล้วก็เริ่มหนักใจ ดีใจที่ไม่
คิดว่านางฟ้าอย่างน้ำจะมีใจให้กับผม ที่หนักใจก็คือ ผมจะทำยังไงกับพลอยดี
แต่ผมก็รับปากกับน้ำว่าผมจะพยายาม แต่ผมก็ไม่กล้าถามน้ำว่าน้ำคิดยังไงกับผม


แล้วอยู่ๆ น้ำก็ชวนผมไปปาย ผมต้องโกหกพลอยว่า ผมไปสัมมนาต่างจังหวัดอาทิตย์นึง แล้วผมก็ไป
ปายกับน้ำ ผมแทบไม่เชื่อสายตาครับ น้ำมีเป้ใบเดียว ใส่รองเท้าผ้าใบ เสื้อยืด
กางเกงขาสั้น สลัดคราบคุณหนูออกไปหมดเลย (แต่รองเท้า เสื้อยืด กางเกงขาสั้นนั้น
ราคาไฮโซครับ..ยังทิ้งไม่หมดซะทีเดียว) แต่ก็น่ารักไปอีกแบบครับดูเหมือนเด็กสาวมหาลัยเลย
ที่สำคัญเธอบอกว่าเราจะไม่นอนโรงแรม เราจะกางเต้นท์นอนกัน ผมขำครับ บอกว่ามั่นใจนะน้ำ น้ำบอก
?เอ้าไม่รู้จัก น้ำซะแล้ว นักกีฬาเทควันโด้ประจำโรงเรียนสมัยมัธยมนะเนี่ย?
ผมทึ่งอีกครั้งครับ อ้าปากหวอเลยครับ คิดในใจทำไมน้ำไม่มองหาหนุ่มไฮโซ มาสนใจอะไรกับหนุ่มโลโซอ
ย่างผมกันนะ หรือว่าน้ำแค่เหงา คิดไปต่างๆ นานา ครับ แต่ก็เจียมตัวเองอยู่ดี
คืนแรกที่ปาย อากาศหนาวมาก ดาวสวยเต็มท้องฟ้าเลย เรานอนคุยกันไปเรื่อย นับดาวกัน น้ำพูดขึ้นมา
ว่า ?ป้องชอบน้ำบ้างมั้ย? ผมอึ้งครับ ไม่กล้าบอกว่าคิดยังไง อยากจะบอกว่าชอบตั้งแต่
แรกเห็นแล้ว ผมพูดไปว่า ?เอ่อ..ทำไมน้ำถามงั้นล่ะ? น้ำบอกว่า ?น้ำรักป้องนะ ป้องไม่รู้ตัวเลยเหรอ?
ผมอึ้งสองเด้งครับ ?เอ่อ น้ำมั่นใจเหรอ ป้องไม่รวย ไม่มีรถหรูๆ ให้น้ำนั่ง ป้องกินข้าวแกง
ข้างทางนะ ไม่เคยพาไปกินร้านหรูๆ หรือภัตตาคารนะ? น้ำพูดต่อว่า ?สิ่งเลิศหรูพวกนั้นน้ำไม่ต้องการ
หรอก น้ำอยากได้ผู้ชายที่อบอุ่นแบบป้อง ป้องทำให้น้ำเป็นตัวของตัวเอง น้ำไม่ต้องวางฟอร์มอะไรทั้งนั้น
ป้องรักน้ำได้มั้ย? ผมดีใจครับ นาทีนั้นผมลืมนึกถึงพลอยไปเลย ผมบอกน้ำว่า ?ป้องก็รักน้ำมาตั้งนานแล้ว
นะ แล้วก็ดีใจที่น้ำคิดเหมือนป้อง ทีแรกป้องคิดว่าน้ำไม่มีทางมารักป้องได้
แต่วันนี้ป้องไม่ได้ฝันไปใช่มั้ยน้ำ? น้ำยิ้มแล้วบอกว่า ?น้ำรักป้องจริงๆค่ะ น้ำอยากใช้ชีวิตกับป้อง? เรานั่ง
กอดกันดูดาว แล้วความสัมพันธ์ลึกซึ้งก็เกิดขึ้นที่ปายคืนนั้น

[bourana]

ยังไม่จบใช่ไหมค่ะ 

[มั่น แซลี้]

แล้วพลอยคุณไปทิ้งไว้ไหน
ถ้าคุณจะทำอย่างนี้น่ะ
คุณไปเลิกกับแฟนคุณให้เรียบร้อยก่อน
แล้วค่อยมามีอะไรกับน้ำดีกว่าน่ะ
ทำอย่างเนี้ยมันไม่ลูกผู้ชายเลยผมว่าน่ะ
ความรับผิดชอบคุณมีไหมผมถามหน่อย
กรุณายอมรับและรับผิดชอบในการตัดสินใจของตัวเองด้วย
คุณรู้จักไหมคำว่าพอเพียงอ่ะ รู้จักพอใจในสิ่งที่ตนมี
ถ้าสมมุติน้ำเขาเกิดไปรักใครเข้าอีกคน
แล้วแอบไปนอนกับผู้ชายคนนั้นคุณจะรู้สึกยังไง
พลอยเขาก็รู้สึกอย่างนั้นแหละ
หัดเอาใจเขามาใส่ใจเราบ้างน่ะ
ผมเชื่อเรื่องกรรมน่ะและผมคิดว่าซักวันมันจะย้อนกลับมา
ทำให้คุณรู้ว่าพลอยเขารู้สึกยังไง

[ท้องฟ้าสีชมพู]

ทำไมผู้ชายเปลี่ยนใจง่ายจัง
 

[มั่น แซลี้]

ขอว่าต่อน่ะ
ในสิ่งที่คุณทำผมไม่ขอเรียกว่า
การกระทำของลูกผู้ชายล่ะกัน
ผมเรียกว่าความมักมากมากกว่า
โดยอ้างคำว่าความรักมาเป็นข้อแก้ตัว
อีกหน่อยคุณเจอคนที่ดีกว่าถูกใจกว่า
คุณก็ไปกับเขาอีกเป็นอย่างนี้เรื่อยๆ
แล้วผู้หญิงที่ชื่อน้ำก็ไร้ซึ่งความละอาย
รู้ว่าคุณมีแฟนอยู่ด้วยกันแล้วยังมายุ่งกับคุณอีก
เหมือนกับพิซซ่ารุ่นใหม่ที่เพิ่มแป้ง "หน้าเลยหนา"
ไม่มียางอาย หวังว่าเธอคงภูมิใจน่ะเวลาพูดกับลูกหรือ
พ่อแม่คนรอบข้างว่า "ฉันไปนอนกับผู้ชายที่เขามีเมียด้วยล่ะ"
ขอให้บอกด้วยความภูมิใจด้วยน่ะ
พูดคำเดียวว่า "น่าไม่อาย"

[Kotchanan]

รักแท้คืออะไร
คำตอบนั้นไซร้..
..เกิดที่ใจ..
ในวันที่รู้จักพอ


แล้วคุณเคยเข้าใจความหมายของคำว่ารักหรือเปล่า?

(ปล. รออ่านต่อภาค ๒ อยู่)

[เฮีย9 เหงาใจ]

หลังจากที่ผมกลับมาจากปายผมเห็นพลอยนอนอยู่ ผมรู้สึกเจ็บจี๊ดในใจ นี่เรากำลังทรยศผู้หญิงคนที่ดูแลเรา
และรักเรามากที่สุดหรือนี่ แต่อีกฝ่ายก็แสนดีเพียบพร้อม ผมจะทำยังไงดี ผมสับสน
ไปหมด แต่ผมก็ยังคงทำแบบเดิม หลังจากกลับมาจากปาย น้ำเริ่มซึมๆ เธอร้องไห้ทุกครั้งที่ผมรับสาย
พลอย ซึ่งบางครั้งผมก็ทำตามที่น้ำร้องขอไม่ได้คือไม่ให้รับสายพลอย ผมก็ต้องรับแต่น้ำ
ก็ร้องไห้ทุกครั้ง ผมก็สงสารน้ำมากๆ ทุกครั้งที่เห็นเธอร้องไห้ ผมคิดตลอดว่าน้ำคงเผชิญความเจ็บปวด
แสนสาหัส เพราะว่า เวลาที่ผมอยู่กับพลอย น้ำรู้ดีว่าไม่ควรโทรหาผม เธอรับรู้ตลอดว่า
ผมอยู่กับพลอย เธอจะเจ็บปวดสักแค่ไหน ส่วนพลอย เธอไม่เคยรู้เรื่องอะไรเลย เธอก็คงยังไม่เจ็บปวด
แต่เธอก็คงเป็นคนโง่ที่สุดที่แฟนตัวเองนอกใจ ผมไม่รู้ว่าผู้หญิงสองคนนี้ใครเจ็บปวด
และโชคร้ายกว่ากัน รู้แต่เพียงว่าผมเป็นผู้ชายเลวๆ คนหนึ่ง ผมคบเธอทั้งสองคน คบแบบไม่อยากคิดว่า
ปลายทางจะเป็นยังไง ผมเครียดมากๆ พลอยก็ยังคงปฏิบัติดีต่อผมเช่นเดิม น้ำก็สุขเป็น
บางวัน บางวันยิ้มร่าเริง หัวเราะ บางวันร้องไห้ฟูมฟาย ผมเจ็บปวดทุกครั้งที่เห็นน้ำร้องไห้


วันหนึ่งน้ำถามผมว่า ผมจะเลือกใคร ผมตอบไม่ได้ผมบอกว่าขอเวลาสักพักได้ไหม น้ำดูเหมือนมั่นใจว่าผม
จะเลือกเธอ เธอก็เลยรอให้ถึงวันนั้นที่ผมจะสารภาพกับพลอยว่าผมมีน้ำอีกคน แต่ผม
รู้ดีว่าอะไรควร อะไรไม่ควร ผมมีคำตอบในหัวใจ บางทีผมก็พูดขึ้นมาลอยๆ ว่า ?น้ำต้องดูแลตัวเองนะ
ถ้าวันหนึ่งป้องดูแลน้ำไม่ได้? น้ำทำหน้าเศร้า แล้วก็นิ่งเงียบไป แล้วเธอก็ร้องไห้ออกมา
ผมบอกตรงๆ ว่าผมแพ้น้ำตาผู้หญิง ผมเห็นทีไรแล้วเหมือนหัวใจผมถูกเหยียบขยี้จมดิน แล้วน้ำก็พูดๆๆ น้ำ
พูดเยอะจนผมรู้สึกว่าน้ำเห็นแก่ตัว น้ำบอกผมว่า


?ป้อง ป้องไม่อยากคบกับน้ำเหรอ ป้องคบกับคนนั้นป้องก็ทำงานหนักคนเดียว ทำไมป้องไม่คบกับน้ำล่ะ น้ำ
เหมาะสมกว่าคนนั้นตั้งเยอะ ไม่ดีเหรอ ความรู้เราก็พอๆ กัน หน้าที่การงาน ฐานะทางสังคม ป้องไม่
ต้องการเหรอ ผู้หญิงคนนั้นเค้ามีดีอะไรเหรอ เรียนจบแค่ม.6 ช่วยอะไรป้องก็ไม่ได้สักอย่าง ป้องพาเค้า
ไปไหนมาไหน ป้องไม่อายบ้างเหรอ น้ำไม่ได้ดูถูกเค้า แต่เค้าเองก็ควรจะคบคนที่เหมาะสมกับเค้าเช่น
กัน ทำไมอ่ะป้อง ทำไมน้ำสู้เค้าไม่ได้ น้ำไม่เข้าใจ น้ำเห็นป้องมีความสุขเวลาอยู่กับน้ำ ป้องทำทุกอย่าง
ให้น้ำ ใช้เวลาว่างทั้งหมดกับน้ำ ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้รับอะไรจากป้องเท่าน้ำ มันไม่ได้หมายความว่าป้องรัก
น้ำมากกว่าหรอกเหรอ?
ผมถอนหายใจ เหมือนอยากหายตัวไปจากโลกนี้ ผมไม่รู้ว่าน้ำคิดอะไรอยู่ พลอยเค้าไม่ได้ผิดอะไร แล้วก็
ปรนนิบัติผมดีเสมอ พลอยไม่เคยนอกใจผม ไม่เคยขาดตกบกพร่องอะไร ผมทรยศทิ้งเธอไปไม่ได้ พลอย
กับผมคบกันมาสองปีเต็มๆ น้ำเพิ่งเข้ามาแค่สามเดือน ผมอยู่กับน้ำผมต้องระวังทุกฝีก้าว ไม่ให้โดนแดด
โดนฝน โดนอากาศหนาว ผมปกป้องดูแลน้ำทุกอย่างจนเธอแทบไม่ทำอะไร แม้แต่เวลาทานข้าวผมยังต้อง
จัดแจงเตรียมให้เธอทุกอย่าง เธอชอบให้ผมป้อนข้าว ป้อนน้ำ กินยา หรือกินอะไรผมจัดการให้เธอหมด
เธอเป็นเหมือนเจ้าหญิงของผม ผมกลัวว่าผมจะทำอะไรไม่ถูกใจเธอ ผมรู้สึกไม่พอใจเวลาเธอมีคนมาจีบ
เยอะแยะ ผมหนักใจเรื่องเธอใช้ของแบรนด์เนม แล้วก็เพื่อนเยอะ บางทีไม่มีเวลาให้ผม ทั้งที่ผม
พยายามหาเวลาอยู่กับเธอ สังคมเธอเยอะซะจนผมเริ่มมองตัวผมเองว่าเธออยู่สูงและไกลเกินไป


น้ำเป็นคนเก่งเทคโนโลยี ผม low technology ไม่ค่อยรู้จักหรอกครับเทคโนโลยีใหม่ๆ หรือสถานที่หรู
ๆ ผมทำไม่เป็นครับ ผมกลัวไปหมดครับ มันเหมือน life style ของเธอกับผมต่างกันดั่งฟ้ากับเหว
ผมมันลูกทุ่งครับ ผมควรจะพอใจกับคนที่เป็นลูกทุ่งแบบผม มันทำให้ผมสบายใจกว่า ถึงแม้ว่าพลอยจะไม่มีสี
สันเหมือนน้ำ แต่ผมก็สบายใจครับไม่ต้องกลัวอะไร ไม่ต้องระแวงอะไร ผมควรจะบอกน้ำเสียทีว่าผม
เลือกพลอย ความจริงในใจของผมลึกๆ ผมรักและต้องการน้ำมากกว่าพลอยแต่ก็นั่นแหละ ผมกลัวหลายๆ
อย่างครับ ความแตกต่างที่มันเป็นช่องว่างมหาศาลระหว่างเรา ผมแค่คิดไว้แต่ไม่กล้าพูดออกไป ผมบอก
กับน้ำว่า ?ไว้ถึงวันนั้นแล้วป้องจะพูดให้หมดเลยนะน้ำ ขอเวลาป้องก่อน?ผมไม่รู้จะทำยังไงดีครับ ผมก็
เจ็บปวดที่จะต้องสูญเสียน้ำไป ผมเลยต่อเวลาออกไปเรื่อยๆ
ตอนอยู่คนเดียวผมคิดนะว่า พลอยไม่เคยนอกใจผม รักผม ดูแลผม ดีกับผมทุกอย่าง เหมาะแล้วจะเป็นแม่
ของลูก ส่วนน้ำ เธอเพอร์เฟค เธอมีคนจีบเธอเยอะแยะมากมาย ผมกลัวว่าถ้าผมเลือกน้ำ
แล้วสักวันน้ำไปเจอคนที่ดีกว่าผมแล้วเธอจะทิ้งผมไป ในขณะที่พลอยเทิดทูนผม ไม่มีทางที่พลอยจะทิ้งผมไป
พอใกล้ถึงวันที่ผมสัญญากับน้ำว่าผมจะบอกเรื่องน้ำกับพลอย น้ำก็คุยกับผมอีกครั้ง
เรื่องนี้ เธอถามผมว่า ?วันที่ป้องจะบอกเรื่องของเรากับพลอยน่ะ ป้องจะไปคุยที่ไหน? ผมบอกว่า ?ป้อง
ไม่รู้เหมือนกัน? น้ำพูดต่อว่า ?อืมม ถ้าอย่างนั้นน้ำถามหน่อยสิ ป้องมีคำตอบในหัวใจแล้ว
ใช่ไหมว่าป้องจะเลือกใคร? ผมตอบเธอไปว่า ?ใช่ ป้องเตรียมคำตอบไว้แล้ว? เหมือนน้ำเค้ารู้คำตอบดี
เค้าพูดว่า ?งั้นอย่ารอให้ถึงวันนั้นเลย บอกน้ำตอนนี้เลยดีกว่าจะยังไงก็ช่าง? ผมอึกๆ อักๆ
แล้วตอบเธอไปว่า ?ป้อง เอ่อ..ป้องเลือกพลอย? น้ำทำหน้านิ่งมากๆ แล้วเธอก็พูดว่า ?โอเค ก็เท่านี้
แหละ ไม่เห็นต้องรอให้เผชิญหน้าพร้อมกันสามคนเลย แล้วป้องจะพูดว่าป้องเลือกพลอย คิด
บ้างไหมว่าวันนั้นน้ำจะเป็นยังไง? ผมสะอึกเลยครับ ใช่ น้ำพูดถูก ถ้าวันนั้นเผชิญหน้ากันสามคน แล้วผม
บอกออกไปว่าผมเลือกพลอย น้ำเค้าจะเป็นยังไง เธอคงเหมือนโดนฆ้อนทุบหัวให้มึนๆ
งง แล้วจากนั้นอะไรจะเกิดขึ้น ผมไม่อยากคิดครับ ผมคิดได้ยังไงอ่ะที่จะทำแบบนั้น น้ำพูดต่อว่า ?
งั้นเราก็หยุดแค่นี้ก็แล้วกันนะ น้ำจะไม่ขัดขวางอะไรทั้งสิ้น มันคงถึงเวลาแล้วล่ะ? ผมพูดว่า
?แต่ป้องก็จะบอกพลอยอยู่นะว่าป้องมีน้ำอีกคน? น้ำบอกผมว่า ?ป้องจะไปบอกเค้าทำไมล่ะ ก็ไหนๆ ป้องก็
ไม่ได้เลือกน้ำอยู่แล้ว ป้องกับพลอยยังต้องคบกันไปอีกนาน อย่าทำให้มันมีรอยร้าวเลย
ให้เค้าไม่รู้อย่างนี้แหละดีแล้วความสัมพันธ์จะได้เหมือนเดิม ไม่ต้องกลัวหรอกว่าน้ำจะหักหลังป้องแล้วไป
บอกพลอย น้ำไม่ใช่คนร้ายกาจอะไรอย่างนั้น น้ำแพ้ น้ำก็ยอมแพ้ น้ำเป็นนักกีฬาพอ ที่
แพ้แล้วจะไม่พาล แล้วก็จะไม่ว่ากรรมการลำเอียง..แล้วป้องก็อย่านอกใจแฟนอีกล่ะ? น้ำพูดพลางเช็ดน้ำ
ตา เธอพยายามข่มใจไม่ให้น้ำตามันไหล แต่มันก็ห้ามไม่ได้ ผมดึงเธอมากอด แล้วพูดว่า
?น้ำ ป้องขอโทษนะ ป้องทนเห็นน้ำร้องไห้อย่างนี้ไม่ได้อีกแล้ว ป้องรักน้ำแต่ป้องก็ไม่สามารถทำหน้าที่แฟน
ให้น้ำได้ 100% น้ำเป็นคนสวย เก่ง ฉลาด เดี๋ยวก็มีผู้ชายดีๆ เข้ามาให้น้ำเลือกเยอะแยะนะ ป้องไม่
อยากเห็นน้ำวันนี้หัวเราะมีความสุข อีกเดี๋ยวก็ต้องร้องไห้ฟูมฟาย ป้องทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ป้องขอโทษ
จริงๆ นะน้ำ ป้องมันเห็นแก่ตัวเองแหละ ป้องไม่อยากดึงน้ำลงมาอีกแล้ว? ผมพูดพลางกอดเธอแล้วร้อง
ไห้ เราทั้งคู่กอดกันร้องไห้ ราวกับว่า ตัดพ้อฟ้าดินที่ทำให้เราพบกันช้าเกินไป ถ้าผมไม่มีพลอยผมก็ไม่
ลังเลที่จะเลือกเธอหรอก เรื่องความแตกต่างอะไรนั่น ผมก็คงไม่นำมาเป็นเหตุผลที่จะหยุดความสัมพันธ์
ของผมกับน้ำหรอกครับ ในระหว่างที่ผมกับน้ำกอดกันร้องไห้อยู่นั้น อยู่ๆ ก็มีเสียงเพลงมาจากไหนก็ไม่รู้
ผมจำได้ว่ามันเป็นเพลง ภาษากาย ของโปเตโต้ เราทั้งคู่นิ่งฟัง น้ำร้องไห้ตลอด จนเธอหายใจไม่ออก
เธอฮำเพลงตาม ราวกับว่าเธอไม่รู้จำทำยังแล้วกับชีวิตเธอตอนนี้
?ยอมให้ไปแล้ว เมื่อหัวใจเธออยู่ที่ตรงนั้น

เมื่อฉันไม่ใช่คนที่เธอฝันใน ตามมันไปหัวใจ

ก่อนจะโดนทิ้ง อยากใช้เวลาส่วนที่ยังเหลือ

เพื่อร่ำลาเธอคนที่เคยคบกันมา ขอเวลาไม่นาน?.

จะโกรธไหม ถ้ารบกวนอะไรอีกครั้ง

ให้เหมือนวันที่เรารักกัน อยากจะจำภาพเธอเอาไว้

และจะโกรธไหม ถ้าขอดึงเธอมากอดไว้ เพื่อพูดแทนคำในหัวใจ

ภาษากาย มันบอกลาได้ตรงหัวใจ ดีกว่าพูดจา

มีอยู่เป็นร้อย เก็บถ้อยคำลาอยู่ในใจฉัน

ให้พูดออกไป เพียงแค่วันนี้ มันคงใช้เวลา ไม่พอ

จะโกรธไหม ถ้ารบกวนอะไรอีกครั้ง

ให้เหมือนวันที่เรารักกัน อยากจะจำภาพเธอเอาไว้

และจะโกรธไหม ถ้าขอดึงเธอมากอดไว้ เพื่อพูดแทนคำในหัวใจ

ภาษากาย มันบอกลาได้ตรงหัวใจ ดีกว่าพูดจา?

มาถึงท่อน ภาษากายมันบอกลาได้ตรงหัวใจ ดีกว่าพูดจา เธอร้องโฮออกมาแบบไม่ยั้งเลยครับ ผมก็ร้อง
จนสะอื้นเหมือนกัน มันช่างเป็นความเจ็บปวดแสนสาหัสอะไรอย่างนี้ในชีวิต ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะหา
ทางออกยังไงดีเพื่อไม่ให้ใครเจ็บปวด แต่มันก็ต้องมีคนใดคนหนึ่งเจ็บปวด ถ้าผมรู้อย่างนี้ผมจะไม่เริ่มต้น
ผมจะไม่มีวันทำน้ำเสียใจครับ เพลงนั่นก็มายังไงไม่รู้ครับ มันขึ้นมาแล้วมันก็หายไป ไม่รู้ใครเปิดเหมือน
กัน

เรากอดคอกันร้องให้สักพัก

?งั้นป้องไปเถอะ ดูแลเค้าให้ดีๆ นะ จากวันนี้ไปน้ำก็คงไม่กวนใจป้องอีกแล้ว น้ำขอโทษนะที่บางทีน้ำ
เหมือนเห็นแก่ตัว แต่ก็เพราะน้ำรักป้อง น้ำอยากดูแลป้องตอบแทนบ้าง น้ำอยากทำกับข้าวให้ป้องกิน
อยากเข้านอนด้วยกัน แล้วตื่นมาตอนเช้าก็ได้เจอหน้ากัน น้ำอยากใช้ชีวิตอยู่กับป้องไปจนแก่ น้ำเลยอยาก
ให้ป้องเลือกน้ำ แต่ก็ช่างเหอะมาถึงตอนนี้น้ำก็คงต้องยอมรับความจริงซะที ไปเถอะไม่ต้องห่วงน้ำหรอก
แค่หาข้าวกินเอง ไปไหนมาไหนคนเดียว ทำอะไรเอง ไม่มีป้องน้ำก็ทำได้ แต่ก่อนน้ำไม่กล้านั่งมอเตอร์
ไซด์ น้ำกลัว แต่เดี๋ยวนี้ น้ำไม่กลัวแล้ว เพราะป้องทำให้น้ำรู้ว่ามันไม่ได้น่ากลัว บางทีน้ำก็รู้ว่าป้อง
เกร็งๆ เวลาอยู่กับน้ำ ป้องกลัวว่าน้ำจะลำบาก กลัวว่าน้ำจะร้อน หนาว เป็นหวัดไม่สบาย ทุกอย่างป้อง
สร้างกำแพงขึ้นมาทั้งนั้น น้ำไม่เคยบอกว่าน้ำฝืนใจยิ้ม น้ำยิ้มเพราะน้ำมีความสุขแล้วมันก็ออกมาจากใจ
ป้องฟังนะ มีผู้ชายเข้ามาในชีวิตน้ำเยอะมาก แต่น้ำไม่ชอบน้ำก็ไม่คุย ป้องกลัวเรื่องนี้ด้วยใช่มั้ย น้ำรัก
ป้องนะ น้ำพอใจ แล้วก็ภูมิใจในตัวป้อง ถึงป้องไม่ได้ร่ำรวยเหมือนใคร มันไม่ได้สำคัญอะไรกับน้ำ แค่
ความห่วงใย ความรัก ความอบอุ่นที่ป้องมีให้น้ำ แค่นี้น้ำก็มีความสุขมากพอแล้วล่ะ ผู้หญิงนะ ถึงวันหนึ่ง
เค้าก็เลือกคนที่ดูแลเค้าได้ ไม่ใช่เลี้ยงดูด้วยเงินทองข้าวของอะไรเสื้อผ้าแบรนด์เนมของน้ำที่ป้องแซวน้ำ
บ่อยๆ ว่าใส่ของตลาดนัดไม่ได้ ใส่แล้วคัน น้ำก็รู้ว่าป้องไม่ชอบใจนักที่น้ำใช้ของแพงแต่ว่าของพวกนั้น มัน
ใช้แล้วมันก็คุ้มค่านะ เพราะน้ำเป็นคนใช้ของจนเก่า แล้วก็พังไปเลยน้ำไม่ชอบเปลี่ยนอะไรบ่อยๆ เสื้อผ้า
ก็ใส่ได้ตลอด ไม่ได้วิ่งตามแฟชั่น เสื้อผ้าแฟชั่นราคาถูก ใส่แล้วก็ต้องเปลี่ยนบ่อยๆ วิ่งตามแฟชั่นกันไป
สองสามปีก็เป็นเงินหลายตังค์ เสียตังค์มากกว่าอีก มันก็แล้วแต่มุมมองคนคิดอ่ะนะ ในสายตาป้อง น้ำคง
เป็นพวกสุรุ่ยสุร่าย น้ำคงเป็นคนเจ้าชู้ แต่ก็ช่างเหอะ วันนี้ป้องเข้าใจในสิ่งที่น้ำพูดแล้วใช่มั้ยคะ?


ผมน้ำตาซึมครับ เธอพูดถูก ผมไม่เคยถามเธอสักคำ ผมคิดเอง ตัดสินเองว่าเธอเป็นยังไง วันนี้ผมเจ็บ
มากมายเหมือนกันพูดไม่ออกครับ ปล่อยเธอพูดไป ถ้าผมแยกร่างได้ผมก็คงแยกร่างไปแล้ว จะได้ไม่มีใคร
เจ็บปวดเหมือนวันนี้ น้ำขอกอดผมเป็นครั้งสุดท้าย เธอร้องไห้สะอึกสะอื้น ผมก็ร้องไห้กับเธอ เธอยืนส่ง
ผมตรงประตูจนผมลับตาไป ผมไม่รู้ว่าวันนั้นน้ำเค้าเป็นยังไงบ้าง รู้แต่ว่าวันรุ่งขึ้นเธอไม่ได้ไปทำงาน ผม
เป็นห่วงเธอมากแต่ก็ต้องแข็งใจ น้ำกับผมไม่คุยกัน เดินสวนกันทำเหมือนคนไม่รู้จักกัน ผมเจ็บจี๊ดในใจ
ทุกครั้งที่เห็นเธอเดินผ่าน ผมอยากจะไปกอดเธอ ผมน้ำตาคลอ ๆ หน้าตาโทรมมาก จนลูกน้องทัก นั่น
เป็นเพราะผมนอนไม่หลับ ไม่ได้นอนมาหลายคืนแล้ว ผมพยายามกินเบียร์เพื่อให้มันมึนๆ แล้วก็หลับไป
พลอยก็รู้สึกว่าผมแปลกๆ ไป เธอบอกว่าผมเหม่อๆ ไปมีปัญหาเรื่องงานหรือเปล่า
หลังจากที่ผมตัดสินใจจบความสัมพันธ์กับน้ำไปแล้ว ชีวิตผมเหงามากๆ ครับ คิดถึงน้ำใจจะขาด เพราะว่า
ตอนผมคบกับน้ำเวลาว่างทั้งหมดของผมคือน้ำ แต่ตอนนี้ผมต้องอยู่คนเดียวครับ เพราะพลอยเธอทำงาน
เป็นกะเธอกับผมจะหยุดไม่ค่อยตรงกันสักเท่าไหร่ เวลาผมทำงาน เธอนอน เวลาผมนอนเธอทำงาน ผม
ไม่ค่อยได้เอาใจใส่เธอมากนัก เวลาผมอยู่คนเดียวผมคิดถึงน้ำ คิดถึงความสุขที่เราเคยได้รับร่วมกัน
สถานที่ต่างๆ ที่เคยไป
หลายๆ ครั้งเลยที่ผมประทับใจน้ำ น้ำเป็นคุณหนู ถูกเลี้ยงดูมาอย่างตามใจ แล้วก็สุขสบาย แต่เวลาเธอ
อยู่กับผมเธอไม่เรื่องมากอะไรเลย บางวันเธอซ้อนมอเตอร์ไซด์ผม เธอบอกว่าเธอ
ชอบเพราะได้อยู่ใกล้ๆ ผม ดีกว่านั่งรถเก๋ง ฝนตก เธอก็ไม่บ่น ไม่กลัวเป็นหวัด มีแต่ผมที่กังวลกลัวเธอ
จะไม่สบาย ไปเที่ยวกับผม เธอก็บอกให้ผมขี่มอเตอร์ไซด์ไป เธอชอบ แดดร้อนเปรี้ยงๆ ผมก็ยังเห็นเธอ
ยิ้ม ไม่บ่นสักคำ ผมก็ยิ้ม แต่ในใจกังวล กลัวเธอจะลำบาก กลัวเธอจะร้อน กลัวเธอจะผิวเสีย บางที
ระยะทางเป็น 40 ? 50 กิโล เธอก็ไปกับผม เธอบอกกับผมว่า ?แดดจะร้อนฝนจะตกยังไง น้ำก็ไม่กลัว
เพราะน้ำมีป้องอยู่ข้างๆ จะร้อนก็ร้อนด้วยกัน หนาวก็หนาวด้วยกัน เปียกเราก็เปียกด้วยกัน ไม่เห็นต้อง
กลัวเลยนี่นา? พูดแล้วเธอก็ยิ้มอย่างมีความสุข ผมฝันเห็นน้ำบ่อยๆ ผมฝันแล้วผมก็ยิ้มออกมา จนพลอยถาม
ว่า
?พี่ป้องมีความสุขอะไรเหรอ เมื่อคืนเห็นนอนหลับยังยิ้มอยู่เลย? ผม อ้ำๆ อึ้งๆแล้วตอบพลอยไปว่า ?ฝัน
เห็นพลอยนั่นแหละ? เธอยิ้มแล้วก็ทำงานบ้านของเธอไป


ผ่านมาสองอาทิตย์แล้วสินะที่ผมกับน้ำไม่ได้คุยกัน ในใจก็ยังเจ็บปวดไม่หาย ทุกครั้งที่เห็นเธอ ผมแอบน้ำ
ตาซึมทุกครั้ง แต่ผมดูเหมือนเธอเข้มแข็งเธอปกติดีทุกอย่าง ผมคิดว่าเธอคงทำใจได้แล้ว
ผมก็ต้องก้มหน้าก้มตาทำงานของผมแล้วก็ยอมรับการตัดสินใจของตัวเอง ไม่ควรมานั่งเสียดายอดีตอีกต่อ
ไป วันเกิดผมปีนี้ พลอยบอกว่า หัวหน้าบังคับให้ทำโอที ห้ามหยุดงาน คงฉลองกับผมไม่ได้ ผมก็กร่อยๆ
ครับ วันนั้นน้ำโทรหาผม แล้วบอกผมว่าเดี๋ยวไปเจอกันที่ร้านอาหารประจำที่เราเคยกินกัน ผมดีใจมาก
ครับที่น้ำยังไม่เกลียดผม ผมรีบอาบน้ำแต่งตัวตั้งแต่หัววัน เธอนัดผมทุ่มนึงครับ ผมไปรอตั้งแต่ 6 โมง
เธอจัดการจองโต๊ะ ไว้เรียบร้อยครับ สำหรับสองที่นั่ง มีกุหลาบขาวช่อใหญ่ประดับอยู่กลางโต๊ะอาหาร
แต่แปลกครับ เครื่องดื่มกลับเป็นน้ำโค้กธรรมดาๆ อาหารเริ่มทยอยมา ไม่ใช่อาหารไฮโซอย่างที่คิดครับ
เป็นอาหารทะเลธรรมดาๆ ผมงงนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไร พอใกล้จะทุ่ม ผมลุกลี้ลุกลน มองประตู
ตลอดมองว่าเมื่อไหร่น้ำจะมา พอดีมีโทรศัพท์เข้ามาจากบริษัทครับผมคุยๆ เลยลืมมองไปว่า มีคนมายืนอยู่
ข้างหลัง เธอปิดตาผม แล้วพูดว่า ?สุขสันต์วันเกิดนะคะ พี่ป้อง? ผมตกใจครับ นี่มันเสียงพลอยนี่นา ผม
แกะมือเธอออก แล้วก็วางสายทันที หันไปมอง เห็นพลอยในชุดราตรีสีฟ้า ซึ่งเธอไม่เคยแต่งตัวแบบนี้มา
ก่อน ผมอึกๆ อักๆ ถามพลอยว่า นี่มันเกิดอะไรขึ้น พลอยนั่งลงแล้ว บอกกับผมว่า ?ไม่รู้สิคะ อยู่ๆ ก็มีพี่ผู้
หญิงคนหนึ่งเค้าโทรมาบอกว่า เค้าเป็นเพื่อนพี่ป้องตั้งแต่สมัยเด็กๆ อยากจะ surprise พี่ป้องเพราะไม่
ได้เจอกันนานแล้ว เค้าก็เลยจัดการเรื่องทั้งหมดนี่แหละค่ะ? ผมยังงง ?อ้าว แล้วไหนพลอยบอกว่า
หัวหน้าบังคับทำโอทีไง? อ๋อ พอดีหัวหน้าพลอยกับคุณน้ำเค้าเป็นเพื่อนกันค่ะ เค้าเลยอนุญาตให้พลอยลาได้
? พลอยพูดพลางยิ้ม ผมถึงกับอึ้งกับสิ่งที่น้ำทำ นี่น้ำทำเพื่อเรากับพลอยเหรอ ?เอ่อ แล้วน้ำเค้าอยู่ไหน
อ่ะพลอย? ผมถาม พลอยตอบว่า ?คุณน้ำมาไม่ได้ค่ะ เค้าบอกว่าเค้าอยากให้พี่ป้องมีความสุข เลยให้
พลอยอยู่กับพี่ป้องในวันเกิดให้ได้ค่ะ เค้าพาพลอยไปซื้อชุด แล้วก็แต่งตัวให้ แล้วก็มาส่งพลอยนี่แหละค่ะ
เป็นไง พลอยสวยมั้ยคะพี่ป้อง มีความสุขมากๆ นะคะที่รัก? พลอยเหมือนชอบชุดนี้ เธอพูดไปยิ้มไป พร้อม
กับเอามือมาขยี้จมูกผมเล่น ในใจผมตอนนั้น คิดอย่างเดียวว่า น้ำอยู่ไหน แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้ ไม่อยาก
ให้พลอยรู้ว่าผมกับน้ำคบกันยังไง ?พี่ป้องคะ พี่ป้อง เป็นอะไรคะ เหม่อๆ ทานกันเถอะค่ะ นี่อาหารพวกนี้
พลอยสั่งเองเลยนะคะ? ผมหายข้องใจแล้วครับถึงว่า ไม่ใช่อาหารที่น้ำชอบกินสักอย่าง แต่เป็นอาหารที่
พลอยชอบกิน ระหว่างที่เราทานอาหาร บริกรก็ยกเค้กก้อนใหญ่มาวางที่โต๊ะ แล้วมีข้อความบนเค้กว่า
?happy birth day to Pong I will always beside you my dear?พลอยไม่สงสัยครับ
เพราะเธอไม่เก่งภาษาอังกฤษ พลอยบอกให้ผมเป่าเค้ก เธอร้องเพลง happy birth day แล้วผมก็
เป่าเค้ก ผมยิ้มเจื่อนๆ ในใจผมอยากให้วันนี้ อยากให้คนที่นั่งตรงหน้าวันนี้เป็นน้ำ ไม่ใช่พลอย ผมเป็น
อะไรไปแต่ก็ต้องดึงความคิดตัวเองกลับมา แล้วก็ฉลองวันเกิดกับพลอย ผมถามพลอยว่า ?แล้วเสื้อผ้า
หน้าผมเนี่ย ใครออกตังค์ให้? พลอยทำคิ้วขมวด แล้วพูดว่า ?เอ้า ก็คุณน้ำเค้าบอกว่า ทั้งหมดเนี๊ยะ พี่
ป้องเป็นคนขอร้องให้เค้าทำให้ไม่ใช่เหรอเค้าเลยต้องไปขอหัวหน้าพลอย แล้วก็พาพลอยไปซื้อโน่นซื้อนี่
แล้วก็พามาส่ง พี่ป้องนี่แผนสูงนะ อย่ามุขเยอะกับพลอย แต่ยังไงพลอยก็มีความสุขนะคะ? ผมน้ำตาซึม ขอ
ตัวไปเข้าห้องน้ำ ผมรีบกดโทรศัพท์หาน้ำ แต่ผมโทรไม่ติดครับเธอปิดเครื่อง ผมยืนทำใจให้น้ำตามันแห้ง
สักพัก แล้วเดินกลับมา พลอยยังกินไม่หยุด แล้วเธอก็สังเกตสีหน้าผม เธอถามว่า ?พี่ป้องเป็นอะไรคะ
ตาแดงๆ สีหน้าไม่ค่อยดีเลย ไม่สบายเหรอคะ? ผมบอกว่า ?เปล่าๆ งานมีปัญหานิดหน่อยจ่ะไม่เป็นไร
มากหรอก เดี๋ยวก็เคลียร์ได้? ในหัวผมมึนงงไปหมด ตอนนี้น้ำจะเป็นยังไงบ้างนะ เธออยู่ที่ไหนนะ ผม
อยากกอดเธออีกสักครั้งจังเลย ดึกมากแล้วผมเรียกบริกรมาเช็คบิล ก็ต้องอึ้งอีกครั้ง บริกรบอกว่า ?ทั้ง
หมดเหมาจ่ายไปแล้ว ไม่ต้องจ่ายเพิ่มครับ? ผมยิ่งเจ็บจี๊ดในใจ รู้สึกขอบคุณน้ำ ขอบคุณนะน้ำที่จัดวันเกิด
ให้ป้อง ป้องจะไม่มีวันลืมเลยชั่วชีวิตนี้

[เฮีย9 เหงาใจ]

ขอว่าต่อน่ะ
ในสิ่งที่คุณทำผมไม่ขอเรียกว่า
การกระทำของลูกผู้ชายล่ะกัน
ผมเรียกว่าความมักมากมากกว่า
โดยอ้างคำว่าความรักมาเป็นข้อแก้ตัว
อีกหน่อยคุณเจอคนที่ดีกว่าถูกใจกว่า
คุณก็ไปกับเขาอีกเป็นอย่างนี้เรื่อยๆ
แล้วผู้หญิงที่ชื่อน้ำก็ไร้ซึ่งความละอาย
รู้ว่าคุณมีแฟนอยู่ด้วยกันแล้วยังมายุ่งกับคุณอีก
เหมือนกับพิซซ่ารุ่นใหม่ที่เพิ่มแป้ง "หน้าเลยหนา"
ไม่มียางอาย หวังว่าเธอคงภูมิใจน่ะเวลาพูดกับลูกหรือ
พ่อแม่คนรอบข้างว่า "ฉันไปนอนกับผู้ชายที่เขามีเมียด้วยล่ะ"
ขอให้บอกด้วยความภูมิใจด้วยน่ะ
พูดคำเดียวว่า "น่าไม่อาย"

อ่านให้จบก่อนนะครับ

และจะรู้ว่าป้องเป็นยังไง

และใครที่เสียใจที่สุด

[bourana]

เป็นเรื่องที่น่าเศร้านะคะ
ความจริงถ้าป้องบอกพลอยเรื่องน้ำ
พลอยก็คงจะเป็นอีกคนที่ต้องเสียใจ
คิดว่าถูกแล้วล่ะค่ะ
ที่น้ำไม่ให้ป้องพูดอะไร

ความรักเป็นเรื่องที่เข้าใจได้ยากนะคะ
เพราะฉะนั้นการจัดการกับเรื่องของความรัก
คงไม่ใช่เรื่องที่ง่ายเลย

เห็นใจน้ำนะคะ
่ส่วนหนึ่งเป็นเพราะเธอมาที่หลัง
รับรู้เรื่องราวทุกอย่าง
และเธอก็คงพอจะเข้าใจอยู่แล้ว
ว่าพลอยไม่ได้มีความผิดอะไร
แล้วก็ต้องขอนับถือในความเสียสละของเธอ

ส่วนพลอย
โชคดีที่เธอไม่รู้เรื่องอะไรเลย
ไม่อย่างนั้นเธอก็คงจะเสียใจมากเหมือนกัน
เป็นเรื่องทีทำใจได้ยากนะคะ
ที่จะให้ยอมรับว่าคนที่รัก
รักคนอื่น..ไม่ใช่ตัวเอง

เห็นใจป้องนะคะ
เป็นคนกลางระหว่างสองคน
ป้องอาจเป็นสาเหตุของเรื่องทั้งหมด
ถ้าเขาไม่รับน้ำเข้ามาในชีวิต
ก็คงไม่ต้องสร้างปมปัญหาให้กับใคร
แต่เรื่องของความรัก..เป็นเรื่องที่บังคับได้ยากจริง ๆ
บางครั้งเกิดขึ้นโดยที่ไม่รู้ตัวเลยสักนิด

แต่ก็น่าดีใจกับป้องด้วยนะคะ
ที่ได้รับความรักแท้ ๆ จากผู้หญิงถึงสองคน

แต่ในเมื่อความรักหนึ่งได้จากไปแล้ว
เก็บเอาไว้ในความทรงจำที่ดี
เพื่อเอาไว้เป็นแรงใจให้กับชีวิตเถอะค่ะ
เรื่องระหว่างคุณกับน้ำ..แม้ไม่อาจสานความสัมพันธ์เป็นคนรักกันต่อไปได้
ก็คงยังสามารถเป็นเพื่อนกัน..ดูแลกัน..เห็นอกเห็นใจกันได้อย่างแน่นอน
เพราะอย่างน้อย..ก็คงยังมีความรู้สึกที่ดี ๆ ต่อกัน

รักษาความรักอีกหนึ่งที่ยังอยู่กับตัวคุณไว้ให้ดี
ในเมื่อคุณได้เลือกแล้ว
ยอมรับในการตัดสินใจของคุณ
ทะนุถนอมความรักนี้ไว้
เพราะถ้าวันไหนที่คุณต้องเสียมันไปอีก
คุณอาจไม่เหลืออะไรเลยก็ได้..

 

[มั่น แซลี้]

ผมรู้สึกสงสารน้ำมากเลยน่ะ
เรื่องทั้งหมดก็เพราะป้องเนี้ยแหละ
ถ้ารู้จักพอใจ และรับผิดชอบในการตัดสินใจ
เลือกคบกับใครแล้ว มันต้องรับผิดชอบเขาด้วย
ควรคิดใคร่ครวญดูให้ดี

แต่อย่างว่าในเรื่องมันเป็นอย่างนี้
ก็ขอให้คุณอยู่เคียงข้างพลอย
แล้วตัดใจเรื่องน้ำไปน่ะ
 
จงพอใจในสิ่งที่ตัวเองมีน่ะ

แต่ยังไงผมก็ขอโทษทีน่ะที่ว่าน้ำไปอ่ะ
ความรักน่ะ มันก็พูดยากอ่ะ
ยังไงก็ขอให้น้ำได้เจอคนที่ดีๆ
และพร้อมจะดูแลเขาน่ะ