เมื่อรักหมดระยะโปรโมชั่น
ความเบื่อหน่าย-ความห่างไกลเริ่มถามหา
ไม่ไถ่ถามสาระทุกข์สุขดิบ เพราะไม่มีเวลา
ทั้ง-ทั้งที่เมื่อก่อนเทียวไปเทียวมายังไม่เหนื่อยเลย
โทรหาก้อไม่ว่าง ไม่มีเวลา
ส่ง SMS หาก้อทำเฉย
เค้าเหนื่อย เค้าทำงานหนัก เค้าไม่ว่างเลย
กินข้าวหร๋อ กินใครกินมันไปก่อนละกัน
ถ้าเริ่มตอแย ก้อด่า ก้อว่า
ทำไมทำตัววุ่นวายนักนะ ก้อด่าฉัน
โทรถามเพราะเป็นห่วงเป็นใย ก้อว่า'"จะมาคอยโทรเชคทำไมกัน"
ทั้ง-ทั้งที่เมื่อก่อนคุยทั้งวันยังไม่เห็นเบื่อสักที
พอทีนี้เริ่มทำใจ ให้ออกห่าง
ก้อหาว่ามีคนใหม่ใช่มั้ย ถึงทำอย่างนี้
ทีเมื่อก่อนฉันทั้งห่วงใย ทั้งหวังดี
ตกลงจะเอายังไงกันนี่ ไม่เข้าใจ
จะให้คอยตอแยเหมือนเก่า
อย่างนั้นก้อด่าก้อว่าเราใครจะทนไหว
เป็นมนุษย์ ที่มีความรู้สึก+มีหัวใจ
ให้เธอย่ำยีมากไป ก้อคงไม่ไหวเหมือนกัน
เมื่อรักหมดระยะโปรโมชั่น
ความอดกลั้นออดทนเริ่มถามหา
ไม่ไต่ถามความเป็นอยู่อ้างเวลา
ไม่อยากรู้ความเป็นอยู่บ้างหรือไร
ณ ตอนนี้โทรหาบอกไม่ว่าง
ส่งเมสเสจหาเธอก็ทำเฉย
เธอทำเป็นหมือนกับเธอไม่เคย
ที่จะเอ่ย"ที่โทรหาเพราะห่วงใย"
ณ ตอนนี้แค่โทรหาเธอก็บ่น
ฉันก็คนมีหัวใจเกินทนไหว
ตกลงเอายังไงไม่เข้าใจ
จะย่ำยีหัวใจใครจะทน
[/color]
