ชนบท ที่เขา เรียกบ้านนอก
ไม่กลับกรอก จริงใจ ใฝ่ตรงมั่น
มีหรือจน ฐานะ ไม่สำคัญ
ศีลธรรม มีพร้อม ทุกครัวเรือน
ได้ไปมา หาสู่ รู้ฉันทะ
ไม่เคยละ น้ำใจ ให้เสมือน
ดุจเป็นญาติ เป็นมิตร มิแชเชือน
แบ่งปันเพื่อน ด้วยรัก และไมตรี
ตักน้ำเย็น ต้อนรับ อันดับแรก
พร้อมเชิญแขก นั่งก่อน ไม่หมองศรี
เจรจา กล่าวขาน อย่างอารีย์
เป็นเช่นนี้ แต่บรรพ์ ครั้งนานมา
อยู่ใกล้ไกล ถามหา ยังรู้จัก
เอกลักษ์ มิใช่ญาติ ใครถามหา
บอกหนทาง อย่างมิตร เจรจา
นี่แหละหนา ชนบท คนจริงใจ
แต่เมืองกรุง แสนยุ่ง มุ่งแต่กิจ
บ้านใกล้ชิด ติดกัน ยังสนไม่
หากหลงทาง ถามไถ่ คงช้ำใจ
ไม่มีให้ น้ำใจ ในไมตรี
เขาคบกัน นั้นแบ่ง แยกฐานะ
สิ่งที่ละ ศีลธรรม นำวิถี
คนส่วนใหญ่ นั้นแก่ง แย่งชิงดี
แบ่งเศรษฐี ยาจก ไม่ครบกัน
เขามองคน พ้นหัว จรดเท้า
เห็นแล้วเศร้า ใครจน ทนเดียรฉัน
ไร้น้ำใจ ให้แก่ กันและกัน
การแบ่งบัน นั้นหรือ คือไม่มี
คงเจริญ แค่เพียง เสี้ยววัตถุ
ใจนั้นผุ ง้อนแง้น แก่นราศรี
กลับบ้านนอก ชนบท พ้นราคี
อยู่อย่างพอมี พอใช้ ใจสราญ
