ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ขวด]

ว่าง...ไม่มีใคร
มีแต่ฉันอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ
กลางวันไร้ดวงตะวันกลางคืนไร้เดือนดารา
มีแต่เมฆหม่นๆสีดำเทาทึบทึมและทะมึน
ผู้คนรอบกายต่างว้าวุ่นและเร่งรีบ
ไม่มีใครหันมามอง ไม่มีใครเอ่ยคำทักทาย
ทุกสิ่งรอบตัวล้วนแปรเปลี่ยนไปทุกวัน
ผิดกับฉันที่ย่ำต๊อกอยู่เหมือนเดิม
                   
โอ้นี่หรือความเหงา
ช่างปวดร้าวเปล่าเปลี่ยวสุดเข็ญใจ
แสนเจ็บปวดทรมาณลึกลงถึงทรวงใน

ภาพและเสียงของความสุขแห่งอดีตกาลลอยผ่านโสตประสาทอย่างช้าๆ
ช่างตอกย้ำจิตใจให้เปล่าเปลี่ยวและหนาวเหน็บ
ตอนนี้ ไม่มี... ไม่มีเสียงเสียงไม่มีแสงแห่งความสุขตอนอดีตอีกต่อไป
เหลือก็แต่ความหนาวเหน็บสุดแสนระทวยระทมในดวงกมล
เป็นความว่างเปล่าเปลี่ยวอ่อนเปลี้ยเพลียแรง ไม่มี...ไม่มีใครไม่มีอะไรเหลืออีกแล้ว
เหลือแต่ความทุกข์,ทุกข์และก็ทุกข์
เวลาผ่านไปอย่างโดดเดี่ยวและเดียวดาย
นี่แหละความเหงาในอินทรีย์ มโน และวิญญาณ

[มั่น แซลี้]

บทเพลงแห่งความเหงา
สุดแสนเศร้าเฝ้าตามตัวฉัน
เป็นเหมือนดั่งเงามิเคยแปรผัน
เมื่อเธอมีเขานั่นความเหงากลับมาเยี่ยมเยือน

ย้ำยอกบอกตนอีกครั้ง
ไม่คิดหวังในรักคอยเตือน
แต่ใจดวงนี้ทุกครั้งแชเชือน
ใจนี้เลยเหมือนร้องบทเพลงเศร้าเหงาอีกครา

จักไม่ขับร้องบทเพลงเศร้าสับสน
จะไม่จำนนท์ต่อรักโหยหา
ต่อแต่นี้จะทำให้คนอื่นร้องเพลงเศร้ากับน้ำตา
ใจที่เย็นชาจะไม่มีน้ำตาความเหงาอีกต่อไป

[กวีพเนจร]

บทเพลงบรรเลง...พร้อมความเหงา
เสียงเพลงเศร้าเหงาใจ...ให้โหยหา
เพลงช้าๆช้ำๆ...ตอกอุรา
ให้รู้ว่าตอนนี้...เหงาเพียงไร

เพลงดนตรีที่ขับกล่อม...ช่างเหว่ว้า
ถ้อยภาษาตอกย้ำ...ให้ร้องไห้
เสียงบทเพลงแห่งความเหงา...ยังเล่นไป
พร้อมหัวใจดวงเหงาๆ...ยังนั่งฟัง...พร้อมน้ำตา