ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[Kotchanan]

พอความรักลึกซึ้งตราตรึงจิต
ฟ้ากลับลืมลิขิตมอบชิดใกล้
เมื่อห่างเหินหนทางเพียรสร้างไว้
บัญญัติใครแทนฉัน.. แล้ววันนี้

คุ้นเคยกับการรอก็หมดหวัง
ความรักดั่งดาวน้อยลอยริบหรี่
ถือครองสิทธิ์ศรัทธาทุกนาที
พ้นราตรีแผ่ภพก็ลบเลือน

เธออาจมีหัวใจไว้วาดหวัง
แต่ฉันยังร้างไร้ใครเป็นเพื่อน
ทุกข์หนหลังดังเงาเฝ้าย้ำ,เยือน
ทิ้งรอยเปื้อนส่งท้ายไว้ปลายตา
                 
เมื่อความรักสิ้นสุดถึงจุดหมอง
ฉันคงต้องยอมรับกับปัญหา
จากไป.. ตามวิถี ที่ขีดมา
ร้าวอุราแค่ไหน? ใครบ้างรู้!
...                   ...

โลกสร้างคนร้อยพันเพื่อวันหน้า
หากทว่าใจนี้แม้มีอยู่
รอยอาลัยหนหลังยังพรั่งพรู
รักจากผู้ใดหนอพอล้างใจ?.

แก้ไขโพสต์โดยผู้ดูแลระบบ

[บ้านกลอนไทย]

๐ ประหนึ่งว่า ฟ้าแกล้ง แสร้งลงโทษ
นั่งเอื่อนโอษฐ์ โดดเดี่ยว ไม่เหลียวเห็น
คนใจช้ำ ต่ำค่า น้ำตาเซ็น
ทุกเช้าเย็น เห็นกัน ไม่หันมอง

๐ ได้แต่แอบ แนบเสา กับเงารัก
ใจทุกข์หนัก หักช้ำ ระกำหมอง
ไม่มีสิทธิ์ คิดไกล เกินใฝ่ปอง
ตัวสำรอง ของเธอ....ฉันเผลอเป็น


แบบว่า...คนชื่อฟ้าใจร้าย....แง้ๆ (ฟ้าคณะบริหารนะ ผ่านมาอ่านทีเถอะ สาธุ หุหุ)   

     

[hort39]

ฟ้าลิขิตชีวิตได้จริงหรือ
ว่ามันคือชะตาฟ้ากำหนด
วันนี้เธอจึงทรยศ
ลืมหมดไม่เหลือเยื่อไย

เมื่อความรักเราสองต้องสิ้นสุด
ไม่อาจหยุดน้ำตาที่รินไหล
อยู่ก็ช้ำต้องจำพรากจากร้างไกล
เก็บรักไว้ในฝันเพียงคนเดียว............
 

[gizon]

หัวใจมีรักแท้แน่ในอก
ฉันหยิบยกรักให้เขาเฝ้าถนอม
แม้ถูกเห็นเป็นดินก็ยินยอม
เพราะฉันพร้อมมอบรักปักหัวใจ

เขาไม่เคยเห็นค่าว่ารักมั่น
ทุกทุกวันเอาแต่คอยผลักไส
เจ็บปวดช้ำน้ำตามันตกใน
จะโทษใครหรือว่าเพราะ..ฟ้าลืม?

[Kotchanan]

๐ ประหนึ่งว่า ฟ้าแกล้ง แสร้งลงโทษ
นั่งเอื่อนโอษฐ์ โดดเดี่ยว ไม่เหลียวเห็น
คนใจช้ำ ต่ำค่า น้ำตาเซ็น
ทุกเช้าเย็น เห็นกัน ไม่หันมอง

๐ ได้แต่แอบ แนบเสา กับเงารัก
ใจทุกข์หนัก หักช้ำ ระกำหมอง
ไม่มีสิทธิ์ คิดไกล เกินใฝ่ปอง
ตัวสำรอง ของเธอ....ฉันเผลอเป็น ..(นะโม)


แบบว่า...คนชื่อฟ้าใจร้าย....แง้ๆ (ฟ้าคณะบริหารนะ ผ่านมาอ่านทีเถอะ สาธุ หุหุ)   




     

อยากตอบรักต่อโม.. โอ้.. ยากนัก
มิพร้อมจักตอบแทนแสนยากเข็ญ
มอบดวงจิตให้เขาทั้งเช้า-เย็น
คนที่เห็นในฝันนั้นตัวจริง


สิทธิ์เธอมีมากมายไม่กั้นขวาง
แต่ขอวางเธอไว้ไม่สุงสิง
คนที่ฟ้าสร้างรักหวังพักพิง
งดงามยิ่งตรึงใจฟ้าไม่ลืม.. (สวมรอยฟ้า.. คริคริ)

โอ๋..โอ๋..อย่าเศร้าไปน้องรัก.. พี่ให้คำตอบแทนฟ้าแล้ว หุหุ 

[มหาซัง]

คืนฟ้าหม่นคนเศร้าเหงามองเม่อ   
คอยพร่ำเธอจ๋าว่าอยู่ไหน
เคยร่วมเรียงเคียงข้างมาร้างไกล   
ลับหายไปไร้เงาเจ้าคนดี

เธอจำแลงแปลงกายเหมือนพรายภูต   
ยมทูตซาตานวิญญาณผี
หลอกหลอนคนจนหลงปลงฤดี   
แล้วหลบลี้หนีจากมาพรากกัน       

ยังรอคอยคอยเธอละเมอหา     
แม้ว่าฟ้าลืมร่างทางรักฉัน
แต่สัญญาศรัทธาใจให้เธอนั้น   
ชั่วนิรันดร์มั่นแก่นเหมือนแผ่นฟ้า

มหาซัง

[สุวรรณ]

๐ ประหนึ่งว่า ฟ้าแกล้ง แสร้งลงโทษ
นั่งเอื่อนโอษฐ์ โดดเดี่ยว ไม่เหลียวเห็น
คนใจช้ำ ต่ำค่า น้ำตาเซ็น
ทุกเช้าเย็น เห็นกัน ไม่หันมอง

๐ ได้แต่แอบ แนบเสา กับเงารัก
ใจทุกข์หนัก หักช้ำ ระกำหมอง
ไม่มีสิทธิ์ คิดไกล เกินใฝ่ปอง
ตัวสำรอง ของเธอ....ฉันเผลอเป็น ..(นะโม)


แบบว่า...คนชื่อฟ้าใจร้าย....แง้ๆ (ฟ้าคณะบริหารนะ ผ่านมาอ่านทีเถอะ สาธุ หุหุ)   




     

อยากตอบรักต่อโม.. โอ้.. ยากนัก
มิพร้อมจักตอบแทนแสนยากเข็ญ
มอบดวงจิตให้เขาทั้งเช้า-เย็น
คนที่เห็นในฝันนั้นตัวจริง


สิทธิ์เธอมีมากมายไม่กั้นขวาง
แต่ขอวางเธอไว้ไม่สุงสิง
คนที่ฟ้าสร้างรักหวังพักพิง
งดงามยิ่งตรึงใจฟ้าไม่ลืม.. (สวมรอยฟ้า.. คริคริ)

โอ๋..โอ๋..อย่าเศร้าไปน้องรัก.. พี่ให้คำตอบแทนฟ้าแล้ว หุหุ 

ฮ่าๆๆ คุณบัวสวมรอยเป็นกลอยแก้ว
แปลงโฉมเป็นฟ้าแล้วให้พลอยปลื้ม
มอบคำตอบแด่น้อง ฟ้าไม่ลืม
แต่ไหงอืม...ฟ้าตอบรักยากนักใจ

อย่างนี้น้องนะโมคงช้ำหนัก
น้ำตาไหลพลั่กๆกระอักไข้
คงครวญคร่ำกรำสลดรันทดใจ
แน่นทรวงในคล้ายไข้ในใจตรม ฮ่าๆๆ 


แวะมาแซวเล่นค่ะคุณบัว น้องนะโม ฟ้าบ่กั้น ฟ้านั้นไม่ลืม คิดถึงเสมอ

[Khondoendin]

คืนฟ้าหม่นคนเศร้าเหงานักหนา
เหม่อมองฟ้าไร้ดาวถึงคราวเหงา
มองท้องฟ้าค่ำคืนนี้มีเพียงเงา
ไร้เงาเขาที่เคยอยู่เคียงคู่เรา

[สุวรรณ]

คืนฟ้าหม่นคนเศร้าเหงานักหนา
เหม่อมองฟ้าไร้ดาวถึงคราวเหงา
มองท้องฟ้าค่ำคืนนี้มีเพียงเงา
ไร้เงาเขาที่เคยอยู่เคียงคู่เรา

ฟ้าไม่ลืมคงปลื้มถึงวันก่อน
ความอาทรมอบให้ไม่เหือดหาย
แม้ห่างกันฟ้านั้นยังห่วงใย
มอบไว้ให้ใต้ฟ้าผืนเดียวกัน

สวัสดีค่ะพี่แก้ว พี่สบายดีนะคะ
ตอนนี้แตต้องลาล่ะค่ะ  ราตรีสวัสดิ์ค่ะพี่ คิดถึงนะคะ 

[บ้านกลอนไทย]

๐ ฮ่าๆๆ คุณบัวสวมรอยเป็นกลอยแก้ว
แปลงโฉมเป็นฟ้าแล้วให้พลอยปลื้ม
มอบคำตอบแด่น้อง ฟ้าไม่ลืม
แต่ไหงอืม...ฟ้าตอบรักยากนักใจ

๐ อย่างนี้น้องนะโมคงช้ำหนัก
น้ำตาไหลพลั่กๆกระอักไข้
คงครวญคร่ำกรำสลดรันทดใจ
แน่นทรวงในคล้ายไข้ในใจตรม ฮ่าๆๆ.....(ท่านพี่สุวรรณ)

แวะมาแซวเล่นค่ะคุณบัว น้องนะโม ฟ้าบ่กั้น ฟ้านั้นไม่ลืม คิดถึงเสมอ

๐ เจ็บหัวใจ ไข้คืน สะอื้นอก
ใบบัวบก ยกกิน ไม่สิ้นขม
ประหนึ่งว่า ฆ่ารัก ให้หนักจม
ทุกข์ระทม ตรมใจ ฟ้าไม่มอง

๐ ครึ่งวันผ่าน ปานฟ้า มาแล้วสิ
สาวนิติฯ ศิวิไลซ์ ตาใสส่อง
กระตุกเต้น เส้นรัก สมัครจอง
ขอแบ่งห้อง หัวใจ มอบให้เธอ?อิอิ...(หนูนะโม) 



แบบว่า?มันรักคนอื่นอีกแล้ว...ใจง่ายเนาะเรา.ฮ่าๆ
ปล.ขอขอบคุณแม่นางฟ้าสวมรอยครับ?

     

[Kotchanan]

คืนฟ้าหม่นคนเศร้าเหงานักหนา
เหม่อมองฟ้าไร้ดาวถึงคราวเหงา
มองท้องฟ้าค่ำคืนนี้มีเพียงเงา
ไร้เงาเขาที่เคยอยู่เคียงคู่เรา

ฟ้าไม่ลืมคงปลื้มถึงวันก่อน
ความอาทรมอบให้ไม่เหือดหาย
แม้ห่างกันฟ้านั้นยังห่วงใย
มอบไว้ให้ใต้ฟ้าผืนเดียวกัน..(สุวรรณ)

สวัสดีค่ะพี่แก้ว พี่สบายดีนะคะ
ตอนนี้แตต้องลาล่ะค่ะ  ราตรีสวัสดิ์ค่ะพี่ คิดถึงนะคะ 


ส่งความรักข้ามฟ้ามามอบให้
ฝากห่วงใยไถ่ถามความสุขสันต์
ถึงมิ่งมิตรทั้งผองผู้ผูกพัน
ดินฟ้านั้นกั้นใจไม่ได้เลย.. (กชนันท์)

ทักทายพี่แก้วและคุณสุวรรณค่ะ.. คิดถึงคุณทั้งสองนะคะ 

[ตะวันฉาย]

...เมื่อฟ้าลืมสีสันปั้นปลายเมฆ
เมื่อฟ้าเสกสรรสร้างทางสีหม่น
เมื่อฟ้าลืมยืมรุ้งคุ้งโค้งปน
ฟ้ายังหม่นคงเพราะลืมคนยืมใจ...

[sabunrga]

ฟ้าลืมแล้วหรือไรใยเหินห่าง
ทิ้งอ้างว้างเพียงลำพังมืดมัวหม่น
วานดวงดาวอยู่เป็นเพื่อนฉันสักหน
จันทร์หมุนวนวานบอกฟ้าโปรดกลับมา

 

[สุภาพบุรุษทรชน]

ท้องฟ้ากว้างใหญ่สุดไพศาล
ที่เมื่อวานงดงามสุดยามนั้น
แต่วันนี้ใยฟ้ามาเปลี่ยนพลัน
เมฆหมอกควันแห่งฝันหวั่นหัวใจ

ฟ้าจะมืดก็มืดเถิดเกิดเป็นฟ้า
แต่ส่องแสงลงมาอย่าหวั่นไหว
กลางคืนมืดกลางวันสว่างกระจ่างใจ
เหมือนความรักที่มอบไปในทุกวัน

...............................

[Kotchanan]

ปรารถนา.. แห่งปีกผีเสื้อ


............ในความเดียวดาย...
แสงสุดท้ายลับหายไปกับฟ้าตะวันตก
หนอนอ้วน.. น้ำตาร่วง ร่างสั่นสะทก
"ดอกไม้.. เจ้าเข้าใจไหม? หัวอกหนอนอย่างเรา
พร่าเลือนเหมือนอยู่ในเงามืด
เคลื่อนไหวหน่ายหนืดแสนเศร้า
มิกล้าชะโงกมองเงา
หัวใจสีเทาครองกาย
หลงใหลลวดลายแห่งปีกผีเสื้อ
อะเคื้ออวดแพรรำร่าย
ทุ่ง, ธาร, ดาว, จันทร์.. มากมาย
พร่างพรายสดใสในแววตา
พันธะใดใดผูกชีวิต
ลิขิตร่างหนอนอย่างข้า
อัปลักษณ์, ต้วมเตี้ยม, ชั่วช้า
หรือฟ้าลืมสิ้นความเป็นเรา?"

สายลมพร่างพรูสู่ยอดสน
ม่านจันทร์คลี่มนตร์เยือนเข้า
ดอกไม้แย้มกลีบปลอบเบาเบา
"ธรรมชาติรักเจ้ามิคลาย
ชีวิตคือการต่อสู้
หนอนผู้หัวใจแตกสลาย
อดทนจนผ่านคืนฝันร้าย
กัดกินร่างกายแห่งข้านี้
ท้องฟ้า, ทุ่ง, ธาร, ดอกไม้
พลิ้วไหวผลิใบอยู่ที่นี่
พระเจ้ารักเจ้าคนดี
อาจมีปาฏิหาริย์แห่งชีวิต"

หนอนยิ้มเอนกายแนบเนา
"ข้าจะดับทุกข์เศร้าให้สนิท
ขอบคุณดอกไม้มิ่งมิตร
ฟ้าคงลิขิตเราคู่กัน"

๒

แดดลอดรำไรผ่านใบปรุ
คืนวันล่วงลุเปลี่ยนผัน
ผีเสื้ออวดแพรแผ่อำพัน
หนอนอ้วนติดปีกอันอลังการ
"จริงอย่างเจ้าว่า.. ดอกไม้
โลกนี้มิไร้ปาฏิหาริย์
เจ้าอยู่ติดดินยังเบ่งบาน
ปีกข้าจะเปิดตำนาน.. เดินทางไกล
โอบกอดสายลมด้วยปีกฝัน
เหน็บหนาวในหมอกควันมิหวั่นไหว
ดอกไม้.. อย่างเจ้าต้องเข้าใจ
ปาฏิหาริย์ใดใดแห่งเรา..ไม่อาจมี"

ดอกไม้รอคอยผีเสื้อ
ร่องรอยกัดแทะหลงเหลืออยู่ที่นี่
ก่อนซบอกดินดับชีวี
คิดถึงผีเสื้อไม่คลาย

๓

ความรักของฉันเหมือนบุปผา
มิเคยโรยราห่างหาย
จวบจนสิ้นลมหายใจสุดท้าย
เรื่องราวมากมายยังว่ายวน
เธอ.. ปรารถนาแห่งปีกผีเสื้อ
ร่ายปีกอะเคื้อผ่านร้อน-ฝน
ดื่มกินความใฝ่ฝันในโลกอันมืดมน
ทำหัวใจหนึ่งคน ร่วงหล่นกับกาลเวลา.

[arnondee]

ตอนสุดท้ายภายใต้ความหวงหา
ฟ้ายังฟ้าหัวใจยังเหงา
นานเท่าใดเมื่อไหร่จะมีเรา
เหมือนวันเก่าที่เขาอยู่ข้างกาย

[ระนาดเอก]

๐ มองเลื่อมแสงตะวันหันเห-ตก
บทตลกจมปลักรักโชนฉาย
เวิ้งอากาศดำปิดฤทธิ์กำจาย
นภาพ่ายม่านหม่นล้นครอบครอง

๐ มันเคลื่อนตัวอีกแล้ว-แววหม่น,ทุกข์
พร้อมเตรียมบุกกดใจไว้ทุกห้อง
จงดานดักทรุดตรงลงไปกอง
เพื่อร่ำร้องโหยหา..บ้ารักเธอ..

ระนาดเอก

[บอม ซอง ดุ๊ก]

Oo..แสงส่องทาง..oO

หากประสงค์ลงทัณฑ์มิค้านขัด
คงคำสัตย์จงรักมิหักหาญ
รู้มาดมั่นสติปฎิญาณ
แม้นล้มคลานหว่านเลือดจนเหือดกาย

เพียงอย่าลืม"สัญญา"จากข้านี้
ที่ยอมพลีตีตนบนจุดหมาย
ที่ร่ำร้องก้องฟ้าอย่างเดียวดาย
อย่าเลือนหายคลายแสงแห่งศรัทธา

สิโรราบกราบกรานผ่านสายลม
ช่วยพร่างพรมแสงส่องมองปัญหา
โปรยหยาดทิพย์พรมตื่นชื่นอุรา
นำจิตข้าก้าวย่ำตามดวงดาว

เพียงเท่านี้ที่ขอต่อความหวัง
ภาพภายหลังสร้างสมพรมสีขาว
สู่ตัวตนพ้นล่วงช่วงเรื่องราว
ข้าพร่างพราวใต้ฟ้าชั่วชีวี

มิกล่าวโทษโอดครวญนั่งหวญไห้
มิร่ำไรแปรปลีกหลบหลีกหนี
ข้าและท่านพร้อมเพียงเคียงฤดี
ชื่นปราณี...จากฟ้า...สู่โลกันตร์

เพราะฟ้า ข้าถึงมี!   ไร้ฟ้า ข้าไม่มี!

บอม ซอง ดุ๊ก

[เอกชัย ดำรงสกุลชัย]

วันฟ้าคราม คราที่ยาม ดูหมองหม่น
สิ้นแสงยล ส่องสะกาว ทุกคราวฝัน
ฟ้ารุ่งสาง ต้องรับแสง ของตะวัน
เมื่อจากกัน ก็สิ้นแสง ของแรงใจ

ฟ้าก็ยัง แปรเปลี่ยนตาม ความรู้สึก
เมื่อส่วนลึก ฟ้าลืมเลือน ทุกเงื่อนไข
อาทิตย์สาด แสงนำส่อง มองเห็นไกล
และต่อไป คงมืดมิด ปิดหนทาง