ถ้าหากคืนพรุ่งนี้ไม่มีพระจันทร์
มีแต่ดาวเท่านั้น..ที่เฝ้ามองได้
คงจะแปลกไม่น้อยสินะ..คุณว่าไหม?
แล้วคนเหงาจะฝากอะไร..คงฝากได้กับแค่ดวงดาว
....................................
อยากแต่งกลอนเป็นนิทานเรื่องหนึ่ง
อาจไม่ซึ้งไม่หวาน..แค่อารมณ์ตอนนี้เหงา
เป็นเรื่องของพระจันทร์กับดวงดาว
ที่ส่องแสงแพรวพราวในราตรีกาล
....................................
ณ ชนเผ่าหนึ่งในอดีต
มีจารีตประเพณีมาช้านาน
หากใครรักกันก็ต้องสาบานผ่าน
ที่รูปปั้นศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าชน
มีคู่รักที่รักกันมากอยู่คู่หนึ่ง
หญิงผู้ซึ่งชื่อ"ดาว"ใครเห็นใครก็สน
แต่กลับรักชายชื่อ"จันทร์"ผู้ยากจน
และไม่พ้นพ่อแม่เขากีดกัน
เธอชื่อดาวอยู่ในชนชั้นสูงศักดิ์
แต่ความรักที่มีต้องโศกศัลย์
เพราะชายที่รักถูกโบยผิดให้ต้องโทษประหาร
เพราะพ่อของ"ดาว"นั้นเป็นราชันของเผ่าชน
ณ แท่นประหาร..ที่ไม่ไกลจากรูปปั้นศักดิ์สิทธิ์
ชายผู้ถูกโยนความผิด..ถูกมัด..ตะโกนก้องร้องแข่งฟ้าฝน
"ดาว!!! ข้ารักเจ้า ขอให้รูปปั้นศักดิ์สิทธิ์ช่วยบันดล"
"หลอมรวมรักที่ยิ่งใหญ่ของข้าให้ทุกคนได้ยล..ในทุกๆราตรีกาล"
ฝ่าย"ดาว"เมื่อได้ยินคนรักที่ตะโกน
ก้มลงกราบรูปปั้นท่ามกลางสายฝน...อากาศหนาวสะท้าน
"หากคนรักข้าสิ้นใจ..ข้าจะอยู่ได้อย่างไรกัน"
"ขอให้รูปปั้นที่ข้ากราบไหว้ทุกวัน..นำรักสองเรานั้นคู่กันตลอดไป"
เสียงฟ้าร้องดังสนั่น...
ฟ้าแลบพลัน..หัวของ"จันทร์"ถูกตัดด้วยคมดาบใส
ต่อหน้าคนรักที่หัวใจแทบมลาย
และ"ดาว"ได้อ้อนวอนกับรูปปั้นครั้งสุดท้าย
ก่อนที่จะกลั้นใจตายพร้อมกับ"จันทร์"
...คำอ้อนวอนของดาว...
"ข้าแต่สิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่มีอยู่..
ขอให้รับรู้..และโปรดช่วยสงสาร
ขอให้รักของของข้า"ดาว"กับ"จันทร์"
ให้อยู่คู่กันนิจนิรันดร์ทุกๆราตรี"
สิ้นสุดเสียงคำอ้อนวอน
บรรยากาศของการเว้าวอน...จบด้วยน้ำตาล้นปรี่
หลายคนที่เฝ้ามอง..ซึ้งใจกับรักของทั้งสองที่มี
..และหากคืนพรุ่งนี้ไม่มีพระจันทร์....
..แสงของดวงดาวนั้น..จะหริบหรี่เพียงใด..
แต่งมั่วอ่ะครับ...ช่วยชี้แนะด้วยพี่น้อง
