| 25 กุมภาพันธ์ 2008, 10:44:AM |
|
bourana
บุคคลทั่วไป
|
 |
« เมื่อ: 25 กุมภาพันธ์ 2008, 10:44:AM » |
 ชุมชน
|
ภาระที่ แบกรับ อยู่ตอนนี้
มันหนักหนา กว่าที่ จะรับไหว
เกิดความเหนื่อย ความท้อ ในหัวใจ
จนแทบไม่ สามารถ ยอมรับมัน
งานที่หนัก เกินกว่า บ่าจะแบก
อยากจะแหก กฎเกณฑ์ ที่ขวางกั้น
ความรู้สึก ภายใน คล้ายกดดัน
เหมือนว่ามัน สุมใจ ให้ร้อนรน
ฉันควรทำ อย่างไร ต่อไปดี
อยากละทิ้ง หน้าที่ ดูสักหน
อยากเลิกแบก เลิกรับ เลิกอดทน
วางภาระ มากล้น ลงสักที
แต่จะทำ เช่นนั้น คงไม่ได้
ฉันคงไม่ สามารถ ละหน้าที่
เพราะว่ามัน เป็นเครื่องมือ บ่งชี้
ว่าฉันมี คุณค่า ความเป็นคน
|
|
|
|
|
| 16 มีนาคม 2008, 10:39:AM |
|
bourana
บุคคลทั่วไป
|
|
« ตอบ #1 เมื่อ: 16 มีนาคม 2008, 10:39:AM » |
ชุมชน
|
อันกายา หาเป็น ของเราไม่
จึงมิอาจ กำหนดไป ดังใจหวัง
กำหนดได้ แค่ใจ ใฝ่ระวัง
อย่าพลาดพลั้ง ทำผิด ให้ติดตัว
อันเรื่องของ สังขาร นั้นไม่เที่ยง
ต้องเอนเอียง เบี่ยงเบน เป็นรูปชั่ว
เมื่อแก่เฒ่า แม้อยาก รั้งสุดตัว
ก็ยังมัว ไม่สดใส ดั่งใจปอง
แก่เจ็บตาย ธรรมดา ของสัตว์โลก
ถ้าอยากพ้น วิโยค โศกเศร้าหมอง
ก็ต้องหมั่น ศึกษาธรรม ตามครรลอง
เราจะมอง ทุกอย่างเป็น อนิจจัง
คนเราเกิด มาแล้ว ก็ต้องตาย
แม้ขวนขวาย หาทางรอด คงหมดหวัง
ทุกอย่างล้วน เกิดดับไป ไร้จีรัง
ที่จะตั้ง คู่โลกไว้ คือความดี
เก็บผสม คุณธรรม ไว้นำใจ
ภาคหน้าไป จะได้ เป็นสุขี
โลกได้กล่าว ถึงเรา ในสิ่งดี
ประโยชน์ที่ สร้างไว้ ให้โลกจำ
|
|
|
|
|
| 16 มีนาคม 2008, 10:44:AM |
|
bourana
บุคคลทั่วไป
|
|
« ตอบ #2 เมื่อ: 16 มีนาคม 2008, 10:44:AM » |
ชุมชน
|
ทำใจของ เราเอง ให้เป็นสุข
อย่าจมอยู่ กับทุกข์ ที่เจ็บช้ำ
อดีตเมื่อ ผ่านไป อาจจดจำ
เพียงแค่นำ มาใช้ เป็นบทเรียน
เพราะมิอาจ แก้ไข ในอดีต
เหมือนกระดาษ ถูกขีด ปากกาเขียน
ก็มิอาจ ลบใหม่ ให้เหี้ยนเตียน
รอยขีดเขียน ยังเห็นอยู่ มิรู้ลืม
เราแค่นำ มันจำ ไว้สอนใจ
แล้วลงมือ เขียนใหม่ ให้ปลาบปลื้ม
เขียนแต่สิ่ง ดีงามให้ ใจดำดื่ม
แล้วลบลืม ความเจ็บช้ำ ที่ตำใจ
เรียกสติ ที่หายไป ให้กลับมา
วางแนวทาง ข้างหน้า ชีวิตใหม่
ก้าวให้ถูก ตามทาง ที่วางไว้
จะได้ถึง เส้นชัย ที่ปลายทาง
|
|
|
|
|
| 16 มีนาคม 2008, 10:50:AM |
|
bourana
บุคคลทั่วไป
|
|
« ตอบ #3 เมื่อ: 16 มีนาคม 2008, 10:50:AM » |
ชุมชน
|
เกิดเป็นคน ควรตรอง ลองครวญใคร่
ว่าได้ทำ ดีอะไร เอาไว้บ้าง
มีสิ่งใด ที่ใคร ควรเอาอย่าง
หรือแนะทาง สอนใคร ให้ได้ดี
จะได้สม ที่กำเหนิด เกิดเป็นคน
ไม่ใช่มัว ฉ่อฉล จนหมองศรี
สร้างแต่สิ่ง เลวร้าย ไม่มีดี
ช่างเสียที ที่เกิด มาเป็นคน
เกิดเป็นคน ใช้สมอง ในทางผิด
ไร้ซึ่งความ ยั้งคิด จิตสับสน
ไม่สมควร ได้กำเหนิด เกิดเป็นคน
เพราะวิกล ในจิต ผิดธรรมดา
หัดคิดดี ทำดีบ้าง สร้างนิสัย
เพื่อชีวิต จิตใจ ไม่ไร้ค่า
จะได้สม ที่กำเหนิด ที่เกิดมา
เป็นคนมี ปัญญา ตริตรองเป็น
|
|
|
|
|
|
