คิ ด ถึ ง เ ธ อ ใ น ปี 2 0 1 6

[นานะ]

เ บื้ อ ง ห น้ า คื อ ข อ บ ฟ้ า ข ลิ บ ท อ ง
ฉันเหม่อมองไปยังเส้นขอบฟ้า
ข้ามผ่านราตรีมืดมิดพร้อม หั ว ใ จ นิ ท ร า
ณ สุสานน้ำตาที่รวยริน

ขณะนี้  ใ จ เ ธ อ เ ป็ น แ บ บ ไ ห น ?
ขณะสายน้ำข้างในตัวฉัน  ยังไม่หมดสิ้น
สายน้ำแห่งความหลัง  และ บทเพลงแห่งการโบยบิน
พบเจอแล้วจบสิ้น…บนถนนสายหัวใจ

คิ ด ถึ ง เ ธ อ ใ น ปี   2 0 1 6
วลีลาดั่งฝนดาวตก สะทกไหว

‘ขอบคุณความเปลี่ยนผันที่ฉันไม่เข้าใจ
ส วั ส ดี เ ช้ า วั น ใ ห ม่…ที่ ไ ร้ เ ธ อ’

เบื้องหน้า คือ ขอบฟ้าแห่งความจริง
ทะเลใจยังไหวติงเสมอ-เสมอ
ก รุ ณ า อ ย่ า ทั ก กั น  หากฉันเจอ
เ กื อ บ ทำ ใ จ ไ ด้ แ ล้ ว เ ธ อ…อีกนิดเดียว.

ขอบคุณรูปภาพจาก Memories of a Geisha

[pat-q]

 
   ปฏิทินที่ไม่เคยดู พ.ศ
กับการเฝ้ารอ...ใครอีกคนอยู่ตรงนี้
หวังว่าเวลา จะช่วยลืมเธอ ไปสักที
แต่ความรู้สึกในใจที่มี ไม่เคยจางไป

  เบื้องหน้า..ขอบฟ้าเรืองรอง
ไม่เคยเบื่อ..กับการเหม่อมองดวงดาวที่พริบไหว
น้ำค้างบนยอดหญ้าหยดลงมา..หนาวจับใจ
ยังคงคิดถึงคนไกล..ทุกวี่วัน

  ขณะนี้ ใจเธอเป็นแบบไหน
ส่วนฉัน หัวใจหวั่นสั่น
บทเพลงแห่งการโบยบินที่ได้ยินเธอร้องให้กัน
รับรู้ไว้เถอะนั่น..ฉันยกใจไปให้เธอ

  เบื้องหน้า คือขอบฟ้าแห่งความจริง
แต่ทุกๆสิ่ง ใช่ฉันเพ้อเจ้อ
โปรดทักกันบ้าง หาก..เธอฉันได้ พบเจอ
อย่างน้อยช่วยให้ใจละเมอ..มีพลัง

 

[นานะ]

ยามเมื่อฝนโปรยสาย
พร่างพรายเสมือนเข็มเหล็กทิ่มแทงผิว
เสียงลมหวีดหวิว
หัวใจสั่นพลิ้ว ราวใบไม้ปลิดปลิวร่วงดิน

ความมืดโอบล้อมรอบกายฉัน
จินตนาการถึงขอบฟ้าขลิบทองสีอำพันที่ห่วงถวิล
ตราบที่ยังย่ำเท้าอยู่บนเส้นทางคุ้นชิน
ข่าวคราวของคุณยังได้ยิน เ ส ม อ ม า

เขียนถึง ‘ ค น ที่ จ า ก ฉั น ไ ป ใ น ปี 2 0 1 6 ’
ดาวและเดือนเคลื่อนสู่ฟ้าตะวันตก ณ เบื้องหน้า
ลมโชย โ ป ร ย น้ำ ค้ า ง เ ปื้ อ น ต า
โลกใบเล็กของฉันกังวานด้วยเสียงระฆังลา นิ จ นิ รั น ด ร์
'ผู้ซี่งมิอาจปีนข้ามกำแพงแห่งความพลัดพราก
ย่อมแหลกสลายในซากปรักหักพังแห่งฝัน
ผู้ซึ่งถือสัจจะเป็นที่ตั้ง ย่อมถูกพันธนาการด้วยโซ่ตรวนแห่งความผูกพัน
ปรารถนาเพียงแค่หนึ่งวัน จ า เ ม ส์ วู'.




จาเมส์ วู (Jamais Vu)
อาการตรงข้ามของเดจา วู
คืออาการที่เราหลงลืมสิ่งต่างๆที่คุ้นเคยไปชั่วขณะ