พยับแดด แผดไอ ไหวถนน
เกลื่อนแมงเม่า สับสน กลลวงแสง
ปวงหมู่ไม้ คลายออก หลอกแมลง
เป็นสัจจะ รูปนามแต่ง...แหล่งมายา
เสียงปลอบเด็ก แรกเกิดใหม่ ร้องไหลฝัน
ในเปลไหว มือน้อยนั้น พลันไขว่คว้า
เพลงเอ่อเอย ขึ้นกล่อมขวัญ ก่นแว่วมา
ทั้งฮือคราง หลอกผีบ้า...ทั้งว่าจริง
ก่อนผีเสื้อ จะแต่งแต้ม แซมโลกสวย
ต่อฟ้าคราม รุ้งด้วย จวบทุกสิ่ง
ในหลับแรก กระแทกใจ ให้ท้วงติง
ความเกิดใหม่ ล้วนไหววิ่ง...อิงสมมุติ !
โลกเสมือน เป็นทั้งปวง ลวงแต่เเรก
แม้นตื่นหลับ ยังปลอมแปลก เกินแยกหยุด
เหมือนม่านไหว ลางไอแดด ค่อยแผดผุด
หลอกแมงเม่า เข้าจุด...ไฟไม่แท้
ถาม-สิ่งใด จะเยือกเย็น เป็นความจริง ?
เปลี่ยนความไหว ให้หยุดนิ่ง ลงแน่วแน่
เพียงเพลงเปล กล่อมหลับฝัน ขึ้นขานแบ
ดอกไม้ลวง ก็บานแผ่...แด่โลกนี้ !
" โลกเสมือนจริง "
