แม่น้ำ รำลึก...
อันอบอวน ให้หวนนึก รำพึงฝัน
ทุกห้องนอน หมอนเก่า เล่าคืนวัน
คราบรอยยิ้ม เหงาหวั่น...ขวั้นน้ำตา
ฉันเด็กหนุ่ม ผู้ผ่านกาล ไม่ทันเท่า
ท่ามคืนวัน ผันเรา เข้าศึกษา
รั้วขายาว อาชีวะ วิทยา
ช่วงชีวิต จิตวิญญา...เหมือนเปล่าดาย
วันหนึ่ง หยิบกวี ขึ้นมาอ่าน
เป็นแม่น้ำ ของวันวาน ที่ขาดหาย
แว่วเสียงน้ำ กระซิบหวน ชวนหัวใจ
กลับไปเถอะ เยี่ยมเยาว์วัย...พร้อมสายน้ำ
ทุกวรรคคำ นำพา ให้เคลิ้มฝัน
ใครวิ่งไต่ ไล่ทัน พลันลอดหาม
กระท่อมฟาง หวิวใบไม้ ร่ายระบำ
มือสีถ่าน แก้มกร่านดำ...จำแววตา
เธอย่องจับ แมงปอ เด็ด-ต่อปีก
ใครวับไหว เร้นหลีก เล่นซ่อนหา
เมื่อสายน้ำ สายเก่า เล่าเวลา
เห็นเด็กน้อย ห้อยปูปลา...ลงเล่นน้ำ
แม่น้ำ รำลึก...
กวีฉาก จากน้ำหมึก แห่งสยาม
คือโคลงคำ เขียนเค้า เล่าความงาม
ย้อนเวลา ให้โมงยาม...มีชีวิต
แม่น้ำ รำลึก...
ฉายภาพวัย ตริตรึก ความนึกคิด
เป็นแรงใฝ่ บันดาลฝัน ศักดิ์และสิทธิ์
เป็นครูแรก แห่งชีวิต...ทางกวี
แม่น้ำ รำลึก...
ซีไรต์ย้ำ สำนึก ค่า-ศักดิ์ศรี
บทแม่น้ำ รำลึกผ่าน กานต์กวี
*นามเรวัตร์ สกุลนี้ พันธุ์พิพัฒน์*
"แม่น้ำ รำลึก"
* ขออนุญาตที่เอ่ยนามท่าน "ผู้เป็นแรงบันดาลใจแรกที่ทำให้ผมเริ่มอยากฝึกเขียนกลอน" ผ่านบทกวีที่ยังอยู่ในความทรงจำของผมตลอดมา "แม่น้ำ รำลึก" ด้วยความเคารพอย่างสูง
