ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[เพรางาย]

ความในใจ

เลือนรางรอยร่างคำ   ใจเคยจำวันฟุ้งเฟื่อง
กลอน ฉันท์ วางบรรเทือง   รื่นรสถ้อยโถมถั่งสาย

ห่างห่างให้เงียบหงอย   มาเฝ้าคอยคนคล้อยหาย
เชิญชวนมิหวนชาย      ชำเลืองนิดจิตรันทด

ยังมีมิตร “มนตรี”      ร่ายกวีวางปรากฏ
ชุบใจให้ชื่นพจน์      มิแล้งร้างว่างร้อยกรอง

แข็งใจเลือกดอกไม้      บานไสวในทำนอง
จัดคำเคียงประคอง      ถนอมค่าบทกวี

เพรางาย มณีโชติ
๖ ตุลาคม ๒๕๖๓ อังคาร

[@free]

   

คำไพเราะ เสนาะความแล้ว ครับครู
       


    หนาวหนาว ครูใหญ่มาตรวจห้องเรียน .
ส่งการบ้านครับ

"บทเดียวก็แต่งให้มันดีเหอะ"
บทเดียวยังไม่เพราะ แต่งไปทำไมหลายบท ทรมานคนอ่าน   ขอบคุณครูสอน
…..

ครูตรวจแก้ด้วย เป็นพระคุณอย่างยิ่ง
เอาแบบยาแรงเลยครับ จะได้จำไปแก้ไข อย่าให้ทำผิดพลาดเป็นต้วอย่างไม่ดีต่อคนอื่นๆ


ผมรู้สึกคล้ายว่าผิด เหมือนดันทุรัง เพราะเสียดาย"คำ"
…..



(วจีจางห่างถ้อย   เหงาหงอย)
วจีจางละห่างห้อย   เหงาหงอย
ไกลร่างฟูกลายฝอย
  ฟุ่น(ฝุ่น)ฟุ้ง
(มิตร)ยังมิตรอยู่ยืนรอย   รินร่าย เริงรา
(กานท์)กรานต์แกร่งแสงเรืองรุุ้ง   มุ่งไม้(บานไสว)
ไสวบาน

[@free]

   

     
       

วจีจางห่างถ้อย   หงอยเหงา
ไกลร่างกายหายเงา   งุ่นง้ำ   (โกรธหน้าง้ำ)
มิมิตรอยู่ยังเรา   รินร่าย เริงรา
กรานต์แกร่งแรงยืนย้ำ   เยี่ยงไม้ไสวบาน