คุณพ่อคุณแม่เล่าให้ข้าฟังว่า
"ลูกเกิดที่ เพนซิลเวเนีย สหรัฐอเมริกา ตอนลูกเกิด เกือบไม่รอด ยื้อยุดกันเป็นชั่วโมงเลย
แต่พวกหมอพยาบาลเขาทุ่มเทเต็มที่ ลูกจึงรอดมาได้"
แต่ตลอดมาข้าไม่ใคร่แข็งแรงนัก
ข้ามีพี่น้องอีก 3 คน เราสนิทสนมกันมาก
เราเป็นครอบครัวที่อบอุ่น พูดได้ว่า ครอบครัวเป็นสิ่งหล่อหลอมพวกเรา
พี่น้องรักเป็นห่วงข้ามาก ทุกวันพวกเขาจะหาอะไรมาเล่นสนุกด้วยเสมอ
พ่อแม่ยังเล่าว่า อาจเพราะข้าไม่ใคร่แข็งแรง ข้าจึงเรียนได้ช้า พี่น้องต้องช่วยกันมาสอนมาฝึกเสมอ
"Left left right left right right เอา! ผิดอีกแล้ว"
"เอ เรามาร้องเพลงกันดีกว่า"
"เห็นด้วย"
"Oh we charge to the left
Oh we charge to the right"
"เออ ฝึกแบบนี้ดีกว่าเนาะ"
"เข้าท่าแล้ว"
ห้ามคิดว่า ข้าไม่ฉลาดนะ ข้ามีความจำที่ดีมาก
พี่น้องทุกคนชมข้าว่า "อะไรที่สอน Rob จนทำได้ Rob จะทำได้ยอดเยี่ยม"
ลืมบอกไป ข้าชื่อ Rob
สมัยนั้น พี่น้องของข้า มักจะไปโอ้อวดเพื่อนเสมอว่า
"Rob คิดเลขได้ไม่เป็นรองใคร หากมีเพื่อนมาท้าแข่ง"
"ไม่เชื่อ งั้นจะแข่งกันก็ได้ ใครแพ้ต้องเลี้ยง"
ข้าไม่เคยทำให้พี่น้องผิดหวัง
พี่น้องข้าอิ่มหมีพีมันกันเสมอ
ผลก็เป็นเช่นนี้มาตลอด
ตอนช่วงสงครามโลก เวลาคุณพ่อไปทำงาน
พ่อจะนำข้าไปด้วยเสมอ ข้าไปช่วยคิดคำนวณเลข
เป็นอะไรที่ข้าภูมิใจมาก
บางครั้งคุณแม่ก็พาข้าไปช่วยงานเหมือนกัน
จำที่ข้าบอกไว้ได้ไหม ข้ามีความจำที่ดีมาก
แม่ให้ข้าอ่าน ให้ข้าดูอะไรมากมายไปหมด
เวลาแม่ถาม ข้าตอบได้ทันที
หัวหน้าของแม่ เขาชมแม่บ่อย แม่งี้หน้าบานไปเลย
เสียดายจริง ข้าไม่แข็งแรง แม่ต้องพาข้าไปโรงพยาบาลบ่อย
เจ้านายของพ่อบอกพ่อว่า
"สงครามสงบเมื่อไร จะให้เงินไปรักษาให้เต็มที่"
คุณพ่อคุณแม่ดีใจมาก
มีเหตุการณ์นึง ข้าป่วยไปตั้งนาน
แม่เล่าว่า ข้านอนสลบไสลไปนาน กว่าพวกหมอจะหาทางรักษาได้
คุณพ่อคุณแม่บอกว่า พี่น้องทุกคนสลับกันมาดูแลข้าตลอด
นึกถึงเรื่องนี้ทีไร ข้ารักครอบครัวข้ามากขึ้นอีกอักโข
เรื่องนี้ คุณพ่อเตือนข้าเสมอ ให้ระมัดระวัง ให้รอบคอบ
คุณแม่ยิ่งแล้วใหญ่ กังวลมาก ห้ามข้าไปโน่นไปนี่
บางครั้งแม้ข้าไปกับพี่น้อง กลับมาคุณแม่ยังซักถามยกใหญ่
ไม่ค่อยเข้าใจเลย กลัวอะไรนักหนา
แต่ข้าก็ไม่ดื้อหรอก ทำตัวเป็นเด็กดีเสมอ
ข้าไม่อยากให้พ่อแม่เสียใจ
แต่อะไรที่มันจะเกิด มันก็เกิดขึ้นได้
วันนั้น ข้าตามคุณพ่อไป ก็ไปช่วยงานแบบที่เคยทำไง
แต่งานอะไรที่ทำบ่อย มันก็ชำนาญ จริงมั้ย
ครั้งนี้ ข้าเลยทำเสร็จก่อนกำหนด
คุณพ่อกลัวข้าจะเบื่อ เลยบอกให้ไปเดินเล่นได้
แม้ข้าจะมาที่ทำงานพ่อหลายครั้งแล้ว
แต่ไม่เคยทำงานเสร็จได้เร็วเลย
ต้องทำไปจนเขาให้พัก แต่ก็แป๊ปเดียว
เดี๋ยวงานก็เข้ามาให้เมื่อยหัวเล่นอีก
ข้าเดินไปเรื่อย คนที่นี่รู้จักข้าดี จึงไม่มีใครสนใจว่าข้าจะไปไหน
ข้าทักคนโน้นคนนี้ ตามมารยาทที่คุณแม่ย้ำสอนเสมอว่า ต้องรู้จักผูกมิตร ทำให้คนเขารัก
ได้ยินเสียงโหวกเหวกดังมาจากห้องหนึ่ง
น่าสนใจ ข้าจึงเดินไปดู
มีนักศึกษาฝึกงานกลุ่มหนึ่งกำลังถกเถียงกันอย่างจริงจัง
เป็นข้อปัญหาที่ข้าชอบ จึงเลี้ยวเข้าไป
คุณพ่อแนะนำข้าเสมอ ให้ทำตัวดีมีประโยชน์ แต่อย่าอวดดี คนจะเกลียดเอา
ข้าจึงไปนั่งฟังเงียบ ๆ
พักหนึ่ง พวกเขาเหนื่อยกัน จึงจะนั่งพัก
คนหนึ่งเห็นข้าพอดี จึงเดินมาทักทาย
พวกเขาที่เหลือก็ดีใจที่เห็นข้า ชวนข้าให้มาร่วมศึกษาปัญหา ข้าก็ยินดี เพราะสัญญาณเรียกตัวข้ายังเงียบอยู่
เราช่วยกันคิดจนจบขัอปัญหา ข้าจึงขอตัวกลับ
ขณะที่ข้าเดินเลียบตัวอาคารเพื่อหาทางลัดกลับไป ตาก็เหลือบไปเห็นข้อความหนึ่ง เขียนตัวใหญ่ทีเดียว
ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ข้าจึงเดินเข้าไปดู
10 GOTO 10
==== จบ ====
