แหงนมองฟ้า เห็นจันทร์จ้า ดาราล้อม
หิ่งห้อยตอม บินเวียนวน กิ่งต้นไม้
หลับตาลง พานึกย้อน ตอนเยาว์วัย
หน้าของใคร คนนั้นผุด จุดเรื่องราว
ตอนประถม เรียนด้วยกัน ฉันจำแม่น
เธอทั้งแก่น ชอบแกล้งคน จนฉันหนาว
ดินสอฉัน ยืมแล้วหาย ก็หลายคราว
อย่าให้ท้าว วีรกรรม ที่ทำมัน
ที่สนิท เพราะบ้านใกล้ ใช่ใจอยาก
พ่อเธอฝาก เธอกับแม่ แย่เลยฉัน
จำใจรับ หักหลบลี้ หนีไม่ทัน
ความสัมพันธ์ ที่ก่อร่าง อย่างจำยอม
วันที่เปลี่ยน ทุกความคิด บิดเบือนฝัน
เหตุการณ์วัน ชุลมุน รุ่นพี่ล้อม
ฉันโดนชก ดั้งแทบหัก สะบักสะบอม
แต่เธอยอม เอาตัวขวาง อย่างไม่กลัว
ห้ามทำร้าย เพื่อนของฉัน คำนั้นก้อง
กวาดตามอง อย่างดุดัน หันไปทั่ว
จนครูมา ต่างวงแตก แยกเพราะกลัว
ภาพในหัว วันนั้นยัง ฝังข้างใน
จากวันนั้น ความสัมพันธ์ เธอฉันเปลี่ยน
ยามไปเรียน ยากแยกกัน ฉันไปไหน
จะมีเธอ คอยเคียงข้าง อย่างรู้ใจ
จนใครๆ พูดล้อเล่น เป็นแฟนกัน
ต้นมะม่วง เธอสรรหา เอามาปลูก
หวังกินลูก ถ้าสุกแล้ว ไม่แคล้วหวาน
เฝ้ารดน้ำ ทุกเช้าเย็น เห็นมานาน
หลายเดือนผ่าน เป็นต้นอื่น ต้องยืนงง
ฉันหัวร่อ ขำอย่างหนัก เธอชักหน้า
ใช้หางตา มองหยาบๆ พูดสาปส่ง
สู้อุตส่าห์ เฝ้าดูแล แต่ต้องปลง
เหมือนองค์ลง บ่นไม่หยุด มาสุดทาง
ขึ้นมอปลาย พบความจริง ที่ยิ่งใหญ่
เธอเปิดใจ บอกชอบฉัน วันสับสน
ความรู้สึก คือเคว้งคว้าง กลางใจตน
เป็นเหมือนคน ถูกทิ้งขว้าง กลางทะเล
เพราะตอนนั้น คำว่าเพื่อน มันเลือนยาก
จึงลำบาก ให้เป็นอื่น ฝืนหักเห
เธอคงปวด ใจมากล้น เมื่อโดนเท
สัมพันธ์เซ เกิดช่องว่าง ระหว่างเรา
จบมอปลาย เธอย้ายบ้าน ผ่านหน้าฉัน
ตามไม่ทัน ไปบอกลา ต้องหน้าเศร้า
ราวกับว่า โลกใบนี้ เป็นสีเทา
นั่งกอดเข่า อยู่กับช้ำ และน้ำตา
ผ่านวันนั้น เราเหมือนเป็น เส้นขนาน
ภาพวันวาน ที่เหลืออยู่ ดูไร้ค่า
ทุกๆอย่าง ในชีวิต ยังติดตา
ยากจะหา คนรู้ใจ ไหนมาแทน
หลายปีผ่าน ที่หายลับ กลับมาบ้าน
ฉันเดินผ่าน ต้นไม้นั้น พลันต้องแหงน
ตอนนี้มัน ดูสูงใหญ่ ไม่คลอนแคลน
เป็นตัวแทน เธอสะท้อน ย้อนให้จำ
เธอรู้ไหม ต้นไม้นั้น มันยังอยู่
ฉันยืนดู อยู่ข้างๆ บางครั้งขำ
ยิ่งคิดถึง ภาพเก่าๆ ที่เราทำ
ยิ่งตอกย้ำ ภาพให้เห็น เป็นหน้าเธอ
ต้นไม้เอ๋ย มีวจี ที่อยากบอก
เก็บจนงอก ตอกและย้ำ คำๆนั้น
ฉันรักเธอ แม้ว่าสาย คงหายกัน
รู้ว่าฝัน มิอาจย้อน ไปก่อนลา
#ไผ่เดียวดาย#
29.05.2019
