ก่อนจะจาก ก่อนปล่อยมือ ลืมชื่อฉัน
ก่อนคืนวัน จะลบไป ไร้ความหมาย
ก่อนจะทิ้ง ให้ต้องเปลี่ยว เหงาเดียวดาย
สิ่งสุดท้่าย อยากฟังมาก จากปากเธอ
จำครั้งแรก ที่พบกัน วันนั้นไหม
ร้านที่ไป จิบกาแฟ แต่รอเก้อ
นัดกับเพื่อน เฝ้าตั้งตา ไม่มาเจอ
สุดท้ายเธอ ได้พบฉัน วันบังเอิญ
เราคุยกัน ถูกคอนัก จนรักเกิด
ต่างคนเปิด ประตูใจ ไม่เก้อเขิน
ฉันยังจำ ติดตราตรึง ซึ้งเหลือเกิน
วันที่เดิน ขอควงแขน เป็นแฟนเธอ
เธอชอบกิน เล็กผัดไทย แบบไม่เผ็ด
หลังทานเสร็จ สั่งเกี้ยวน้ำ ตามเสมอ
ฉันเคยถาม ไม่มากไป หรือไงเธอ
เธอยังเรอ ใส่แล้วขอ ต่ออีกชาม
สีโปรดเธอ คือชมพู ดูแล้วสุข
ลืมความทุกข์ ความลำบาก หรือขวากหนาม
เป็นสีแห่ง ความอ่อนโยน คนนิยาม
ชวนติดตาม น่าค้นหา ค่าหัวใจ
เธอเกลียดงู ซึ่งเหมือนกัน ฉันก็เกลียด
เธอชอบเขียด อันนี้งง ฉันสงสัย
เธอบอกว่า ขามันยาว ก้าวทีไกล
ไม่ต้องใช้ เท้าค่อยก้าว สาวเหมือนคน
หนังเรื่องโปรด สิ่งเล็กๆ เรียกว่ารัก
ร้องไห้หนัก ตาบวมหนอ รักมอต้น
ดูสามรอบ จนฉันเบื่อ เหลือจะทน
สุดท้ายโดน เธอวีนใส่ เงียบไปเลย
ความผูกพันธ์ มันค่อยเพิ่ม เริ่มแต่แรก
แต่ที่แปลก ใยหัวใจ เปลี่ยนไปเฉย
ปล่อยให้ใคร เข้ามาแทรก แยกคนเคย
ล้านคำเอ่ย ที่เคยจำ โดนทำลาย
ที่ผ่านมา ถ้าหัวใจ ไม่รู้สึก
หรือฉันนึก คิดข้างเดียว เปลี่ยวใจหาย
บอกฉันหน่อย ความทรงจำ ทำไมคลาย
หรือความหน่าย ทำลางเลือน ไม่เหมือนเดิม
