หากพินิจ จิตปรุงความฟุ้งซ่าน
คีตกานท์ล้อมใจก็ไร้ค่า
ห่อห้อมศิลป์รินคำมินำพา
ประหนึ่งว่าปางก่อนหยาดย้อนเยือน
ความเจ็บช้ำหยั่งลึกผนึกแน่น
กลบด้วยแท่นหินผามิลาเลื่อน
ความรู้สึกกัดกินรอบถิ่นเรือน
มันแปดเปื้อนทุกที่ฤดีเดิน
ตราบเพ็ญจันทร์แจ่มชัดสลัดแจ้ง
คล้อยสีแสงจนเสี้ยวลดเลี้ยวเหิน
ค่ำคืนหนาวเจ็บปร่าล้าเหลือเกิน
จะดำเนินอย่างไรให้อีกวัน
ในบางครั้งก็ปลงมิหลงจิต
ห่อความคิดปล่อยวางทิ้งขว้างนั่น
แต่หนทางขมขื่นก็ยืนยัน
ยากปิดกั้นเครียดขึงถมึงตน
เกิดเป็นความเจ็บแค้นขึ้นแท่นตั้ง
กลายชิงชังเมื่อเห็นเกิดเป็นผล
ความรู้สึกสาปแช่งระแวงคน
กลายหมองหม่นกระด้างอยู่ข้างใน
คีตาล่องลอยศิลป์อาบรินขาน
คีตกานท์ครุกกรุ่นมิคุ้นไหน
เมื่อความคิดยังหวนปั่นปวนใจ
เพลงหม่นไหม้แผดเผาจิตเราเอง
(แฮ่ๆ..ต่อนำจักหน่อยแน อิอิ)
พิณจันทร์
