มันร้าวรานพาลน้ำป่่า..น่าใจหาย
ต่างหนีตายน้ำท่วมที่..มิมีเหมือน
ระดับน้ำรุนแรงพร้อมแจ้งเตือน
ขนสิ่งของย้ายเคลื่อนกัน..มิทันลา
รอบสิบปีมีน้ำหลากท่วมหมู่บ้าน
รถเล็กใหญ่ไม่ได้ผ่านทานน้ำบ่า
ทั้งทรัพย์สินบ้านเรือนวัดศูนย์พัฒนา
น้ำพัดพาลอยล้มจมหายไป
ลมกระโชกต้นไม้หักพัดลอยลิ่ว
หลังคาปลิวช่วยมิทันเริ่มหวั่นไหว
มองหานางกานดามาลาไกล
อยู่แห่งหนตำบลใดมิกลับคืน
สวนยางล่มจมน้ำตามหาน้อง
พี่หม่นหมองภัยพิบัติเริ่มขัดขืน
มองสวนรินถิ่นชุมพรนอนกล้ำกลืน
ความชอกช้ำ..มิยั่งยืน กลืนน้ำตา
นั่งรำพันอยู่โดดเดี่ยวเปลี่ยวดวงจิต
หมู่มวลมิตรร่วมดูแลแก้ปัญหา
ยามเดือดร้อนวุ่นวายตอนวัยชรา
ไม่เห็นหน้า..นอนหนาว..มันร้าวราน.
ริน ดอนบูรพา
๑๗ พ.ย.๕๗
