ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[panthong.kh]

อันเก้าอี้ มีใว้ ใช้รองนั่ง
อาจเป็นหนัง เป็นไม้ ได้พบเห็น
มีมากมาย หลายหลาก มากจำเป็น
ที่โดดเด่น เน้นสี ที่เตะตา

ส่วนราคา เริ่มต้น ไม่กี่สิบ
บ้างก็หยิบ ยืมได้ ไม่ซื้อหา
เมื่องานบุญ หนุนเกื้อ เจือจานมา
ตามศรัทธา ว่านั้น แบ่งบันไป

แต่เก้าอี้ บางอัน ฉันฉงน
หุ้มหนังทน ทานนัก ชักสงสัย
เกิดอำนาจ หากได้นั่ง ครั้งคราใด
บารมี ยิ่งใหญ่ หาใครปาน

จึงยื้อแย่ง แข่งขัน ประชันสู้
อันพวกมาก ลากถู ปูทางผ่าน
แค่เก้าอี้ ตัวเดียว ขับเคี้ยวนาน
หลายสิบล้าน พาลเข่น ประเด็นดัง

พอได้สม ใจอยาก ปากกัดแทะ
พูดแบะแบะ ใบ้กิน กลัวสิ้นหวัง
อีกพวกหนอ รอเลื่อย เมื่อยเสียจัง
เก้าอี้พัง เมื่อไหร่ เป็นได้รู้

ส่วนตัวฉัน คนดี มีสัจจะ
ใฝ่ธรรมมะ ละเว้น ใช่เด่นหรู
ได้แต่ปลง อนิจจัง หวังคอยดู
อันเก้าอี้ นั้นจะอยู่ กับผู้ใด ?
พันทอง
๒/๕/๕๗

[panthong.kh]

อยากจะถาม ความใน จากใจนี้
ในฤดี ดวงเดียว เปลี่ยวบ้างไหม
หรือมีคน ถนอม กล่อมห้องใจ
เลยไม่ไร้ ความเหงา เข้าซุกทรวง

เธอคงชื่น ฉ่ำเหลือ เมื่อขาดฉัน
ในทุกวัน วอนเว้า เฝ้าเป็นห่วง
แต่ห่างไกล เกินกัน กั้นแดดวง
ดั่งแดนสรวง สรรสร้าง ให้ต่างคอย

รอยยิ้มเศร้า คราวจาก จำพรากหนอ
น้ำตาคลอ อาบแก้ม แซมความหงอย
ขาดน้ำทิพย์ ชะโลม พรมพร่างพลอย
เหมือนดาวน้อย ลอยล่อง ท่องนภา

ขาดคู่เคียง เรียงนอน อ้อนออดเอื้อ
ระริ่วเรื่อ เรืองรอง คราวส่องหา
เอื้อมมือไป ใจจ่อ รอเวลา
จวนอุษา แสงส่อง หมองชีวิน

อยากบอกโต็ะ ฉันเหงา เศร้าผิดหวัง
ขาดพลัง แรงรัก หักจนบิ่น
ปล่อยกระแส ดวงเดียว เปลี่ยวชาชิน
แทบสูญสิ้น ปีนป่าย หน่ายเต็มที

ฝากสายรุ้ง เรียกขาน วานบอกเขา
คนขี้เหงา ยิ้มเจื่อน เปื้อนราศรี
ยังคอยหา อาลัย ในฤดี
ดั่งเก้าอี้ คอยโต๊ะอยู่ มิรู้ลืม
พันทอง
๓๑/๕/๕๗

[...เป็ดน้ำ...]

ส่วนตัวฉัน คนดี มีสัจจะ
ใฝ่ธรรมมะ ละเว้น ใช่เด่นหรู
ได้แต่ปลง อนิจจัง หวังคอยดู
อันเก้าอี้ นั้นจะอยู่ กับผู้ใด ?
พันทอง
๒/๕/๕๗

เก้าอี้แห่งแสงสวรรค์อันงามงด
พร้อมกับกฎเกณฑ์ชิงที่ยิ่งใหญ่
เก้าอี้เลือดเฉือดล้างเพื่อทางชัย
กลิ่นยังหวนหอมละไมในอำนาจ

เก้าอี้ทรามงามหรูกับผู้หวัง
จึงฉุดรั้งรอคนชนองอาจ
เปลี่ยนคนดีมีธรรมนำถึงฆาต
เปลี่ยนเชิงมาดผู้วิวัฒน์เป็นสัตว์ร้าย

 

[panthong.kh]

เก้าอี้เก่าผุพัง หวังจะซ่อม
ฉันยินยอม พร้อมใจ ใคร่ปองหมาย
ซากไม้ล้ม ถมทับ กลับมากมาย
ซ่อมแล้วขาย กำไร ใช้ทำทุน

ตัดแต่งต่อ เติมฝัน วันข้างหน้า
แม้อ่อนล้า เรี่ยวแรง แสงตาขุ่น
เกิดฟ่าฟาง จับตอก บอกเอาบุญ
ความว้าวุ่น หุนหัน วันล่วงเลย

โชคชะตา กลั้นแกล้ง จนแหว่งเว้า
ด้วยขี้เมา หมางเมิน จึงเดินเฉย
ผ้าขาดวิ้น เสื้อสาย ละอายเอย
เป็นลุงเชย ขายขวดเหล้า เท่าทุกวัน

เก้าอี้เก่า ผุกร่อน ตอนใกล้ฝั่ง
ชีวิตหวัง สิ่งใด ใจหวาดหวั่น
ไร้กำลัง ไร้ทรัพย์ ชีพดับพลัน
หนทางตัน สวรรค์เบี่ยง ไม่เที่ยงแท้
พันทอง
๒/๕/๕๗
 

[panthong.kh]

ณมุมหนึ่ง ของใจ ใครจักเห็น
หลายประเด็น เด่นด้อย ร่องรอยแผล
ถูกเก็บงำ ซ่อนซุก หมดสุขแด
รอคอยแต่ คนที่ใช่ ไปวันวัน

ถึงมีคน รายล้อม พร้อมเพรียงหน้า
ทางผ่านมา ผ่านไป ในความฝัน
ยิ้มฉาบฉวย สวยสด มิปดกัน
ความจริงนั้น อ้างว้าง อยู่ข้างใน

หลายคนมอง ว่าเก่ง เจ๋งกว่าอื่น
สู้หยัดยืน ยันกาย เกินก้าวไหว
อยู่อย่างเดียว เดี่ยวโดด จักโทษใคร
ระยะทาง ทำให้ ใจระทม

เก้าอี้วาง มุกหนึ่ง ครึ่งชีวิต
รอยลิขิต ผิดแผก แจกความขม
ขื่นเข็ดขาด บาดลึก ผนึกปม
เนิ่นนานนม แน่วแน่ จึงแปรปรวน

รอวันผุ พังพาบ ตราบสิ้นชีพ
ถึงเร่งรีบ ไร้ร้าง พลางไห้หวน
ต่างมองผ่าน ลืมเลือน เหมือนใคร่ครวญ
หนาวฝนล้วน จวนผุ เข้ากรุไป

เก้าอี้เก่า เหงากาย พ่ายแพ้หนอ
เกินจะรอ ต่อกาล มานสั่นไหว
ซ่อนน้ำตา ร่วงหล่น ลงข้างใน
จักมีใคร เขาเห็น เป็นไม่มี
พันทอง
๑๒/๗/๕๗
 

[อัญชัน]

แม้จะเก่ากับกาลที่ผ่านพ้น               มากมายคนอ่อนล้าผ่านมาเห็น
จะเช้ามืดเที่ยงตกบ่ายย้ายไปเย็น       จะมืดค่ำก็ยังเป็นที่พักพิง
มีแง่มุมหลากลวดลายบนไม้เก่า         เลือกพิจเอาปรับใช้ทั้งชายหญิง
เป็นเก้าอี้ขาดคนแข่งเข้าแย่งชิง        แต่ใครเหนื่อยหายปลิดทิ้งยามนั่งลง
ขอขอบคุณเก้าอี้ไม้ในมุมนี้               อย่าน้อยใจว่าไม่มีใครประสงค์
ประโยชน์เธอได้ถูกใช้ตามจำนงค์      มุมนี้คงยังมีพี่น้องกลอน                               
จะเฝ้าตามอ่านกลอนอ้อนคำร้อย        ดื่มดำถ้อยคำกรองคล้องอักษร
ไม่มีใครไม่เคยผ่านกาลร้าวรอน         แต่อดีตไม่ไม่อาจย้อนไปเปลี่ยนแปลง
บนรอยขีดกรีดลึกจนสึกไม้              เป็นรอยร่องส่องใจให้เข้มแข็ง
ผู้มานั่งพินิจใช้ได้เรียกแรง             เรียนรู้ในความแกร่งของตัวเธอ

[panthong.kh]

แต่เก่าไป ใครเล่า เขาจักเห็น
จึงลำเค็ญ เช่นนี้ ที่คอยเก้อ
เดี่ยวเดียวดาย คล้ายหมอง สองตาเบลอ
น้ำล้นเอ่อ เพ้อพร่ำ จำฝืนทน

เช้ายันมืด หืดจับ รับหวั่นไหว
เก้าอี้ใน ความฝัน พลันหมองหม่น
ผ่านร้อนหนาว ฝนซ้ำ ย่ำเวียนวน
ในกมล แห้งเหี่ยว ช่างเปลี่ยวแด

อาการหนัก รักคุด ทรุดโทรมเศร้า
สนิมเข้า เกาะกิน ต้องสิ้นแน่
เหน็บหนาวเนื้อ เจือจิต พิษปรวนแปร
ขาดคนแคร์ แลเหลียว เปลี่ยวชีวี

ขอขอบคุณ อุ่นไอ ในความเอื้อ
รักล้นเหลือ เจือจุน การุณถี่
กลอนกลมกล่อม น้อมรับ จับฤดี
แม้เก้าอี้ ไร้คนนั่ง ยังหยัดยืน
พันทอง
ขอบคุณ คุณอัญชันมากค่ะ
๑๗/๗/๕๗
 

[ไพร พนาวัลย์]

ขอบคุณรูปเก้าอี้สวยๆที่อยากนั่ง

นั่งเก้าอี้ตัวนี้ช่างดีนัก
สวยน่ารักดูดีทั้งมีค่า
อยากนั่งอยู่อย่างนี้ทุกเวลา
เพราะเชิดหน้าชูตาพารุ่งเรือง

นั่งหน้าโต๊ะทำงานเบิกบานยิ่ง
มีทุกสิ่งจัดจบอย่างครบเครื่อง
มีผู้มาหาสู่อยู่นองเนือง
ทั้งในเมือง,รอบนอก,พางอกเงย

มีผู้คนมากหน้าอยากมานั่ง
เหมือนตราตั้งชูเชิดอย่างเปิดเผย
ทุกคนจึงพร่ำพลอดอยากกอดเกย
คนคุ้นเคยครอบครองหน้าห้องนาย

นั่งเก้าอี้ตัวนี้หลายปีแล้ว
งานคล่องแคล่วทุกอย่างช่างงามง่าย
ใครจะผ่านเข้าออกบอกเรียงราย
แต่เดียวดายเหลือทน...ขาดคนเคียง

ไพร พนาวัลย์

 

[panthong.kh]

เก้าอี้สวย หรูหรา ค่ามากล้น
แต่หาคน จะนั่ง ยังต้องเสี่ยง
ด้วยกลัวจะ สะท้าน มานลำเอียง
จึงได้เพียง เล็งแล ชะแง้มอง

สีสวยสด แสดส้ม นิยมนัก
วางสลัก กางกั้น รอจันทร์ส่อง
สาดแสงส่ง ประกาย หมายมั่นปอง
มิมีใคร กล้าลอง หมองดวงแด

อ้างว้างเวิ้ง วังเวง ดั่งเพลงพลาด
สายพิณขาด สะดุด สุดจักแก้
รอแรมร้าง ห่างหาย ชายไม่แล
คงเหลือแต่ รอยร้าว หนาวทรวงใน

เนิ่นนานเนา เก่าก่อน ก็หย่อนย้วย
สีหม่นม้วย ด้วยซัก ชักไม่ไหว
เกรอะกรังรัง แต่ทรุด สุดอาลัย
เก้าอี้ใหม่ ไยปล่อย ให้ด้อยราคา
พันทอง
๓/๘/๕๗