ถ้าเป็นพรหม ลิขิตลาก จากฟากฟ้า
ส่งเธอมา ให้พบกัน ในวันนี้
ขอบคุณนะ ฟ้าที่ส่ง ลงพอดี
ให้ฉันนี้ มารู้จัก ได้รักใคร
ไม่รู้สึก ดีแบบนี้ หลายปีแล้ว
เพราะกินแห้ว ไม่สมหวัง ดั่งวาดไว้
การเปิดรับ ใครสักคน บนหัวใจ
ถูกผลักไส ด้วยความกลัว ของตัวเอง
เหงานะเหงา แต่ไม่กล้า ไขว่คว้าเอื้อม
ใจไม่เชื่อม ได้แต่ถอย ล่องลอยเคว้ง
เฝ้าแต่มอง รักห่างๆ อย่างวังเวง
ขังตัวเอง ในเงาซอก ตรอกคนจร
แต่เป็นเธอ ที่เป็นคน ดิ้นรนหา
เดินเข้ามา เปิดและรับ ใจสับสน
ความอบอุ่น ที่สัมผัส ชัดบัดดล
ความมืดมน หายไปไหน ไม่รู้ตัว
รู้สึกดี ทุกๆทาง ที่ย่างก้าว
กับเรื่องราว ที่เธอทำ ย้ำในหัว
สิ่งให้กัน พาเดินข้าม จากความกลัว
จวบจนชั่ว นิทราไหน ก็ไม่ลืม
