ใบไม้ร่วง หล่นไป เสียงได้ยิน
กระทบดิน บางเบา เฉากรอบแห้ง
ทุกอย่างคล้าย กำหนด บทแสดง
ความร้อนแรง ของอารมณ์ ที่ข่มใจ
ภาพบาดตา ตำใจ ทำให้เจ็บ
ได้แต่เก็บ ซ่อนงำ ช้ำแค่ไหน
จากคนรัก วันนี้ ไม่มีใจ
แต่เพิ่มใคร อีกคน บนหนทาง
สายตามอง ไร้เยื่อ เธอเบื่อแล้ว
หมดวี่แวว เข้าใกล้ หรือไปขวาง
ภาพเก่านั้น เสมือน ว่าเลือนลาง
ค่อยๆจาง และหาย จากสายตา
ไร้ประโยชน์ ทุกอย่าง ที่สร้างไว้
เมื่อไม่ใช่ คนนั้น ที่ฝันหา
ขอโทษนะ ที่ฉัน ยั้งรั้นมา
ให้เห็นหน้า บางครั้ง ยังไม่ลืม
ไม่โกรธเธอ ที่เห็น เป็นคนอื่น
ความขมขื่น รับไว้ แม้ไม่ปลื้ม
ความทรงจำ ฝังแนบ แอบขอยืม
ความดูดดื่ม เลี้ยงใจ ในนิทรา
เป็นแค่คน รู้จัก ทักไม่ได้
เพราะเธอหน่าย เบื่อรัก เรานักหนา
เป็นแค่คน ยังหายใจ ใกล้กานดา
ไม่มีค่า สักนิด ให้คิดจำ
