คนทุกคน รู้ว่าเขา มีเป้าหมาย
ก่อนจะตาย สิ้นลมไป ในชาตินี้
จึงถักร้อย อักษรเส้น เป็นกวี
จากคนนี้ ส่งตรงไป ถึงใจเธอ
รู้บ้างไหม เป้าหมายฉัน มันไม่มาก
ไม่ลำบาก หรือซับซ้อน ตอนเสนอ
อยากให้รู้ ที่ให้กัน ฉันให้เธอ
ไม่เคยเผลอ มอบกับใคร ไม่สักคราว
เธอทำให้ ฉันอยากอยู่ ยืนดูฟ้า
ในทุกครา ที่ดาวเต็ม อิ่มเอมหนาว
ฉันชอบนะ มีคนกอด พรอดรักยาว
ให้ดวงดาว อิจฉาเล่น เป็นอาจิณ
มือของใคร ไม่อุ่นเท่า มือเราสอง
ยามที่มอง แล้วบีบแน่น แทนหมดสิ้น
เนื้อสัมผัส ไม่อาจลืม ปลื้มชีวิน
มาพร้อมกลิ่น หอมบางๆ จากร่างนาง
หอมใดๆ คงมิอาจ พาดเทียบได้
หอมกลิ่นกาย ที่ชมเชย ไม่เคยสร่าง
การได้กอด เหมือนนกคลี่ ปีกที่กาง
พร้อมเดินทาง อย่างไม่เหงา รักเข้าใจ
หนึ่งในล้าน เพียงสักคน บนทางล้า
มีค่ากว่า ทรัพย์เงินทอง ที่กองให้
เพราะเธอลบ คำว่าเหงา เป็นเข้าใจ
ค่ายิ่งใหญ่ ที่เธอมอบ ตอบกลับมา
