ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[พ.พิมพา]

วันเงียบเหงา

@ยังคิดถึงหรือไม่ใจใคร่รู้
อยู่อยู่ก็เงียบหายไม่ได้เห็น
นับวันเดือนเคลื่อนปีที่ชาเย็น
เหมือนแกล้งเร้นข่าวคราวใจเฝ้าคอย

@สายสัมพันธ์วันวารผ่านวสันต์
คล้ายความฝันทุกสิ่งยิ่งเหงาหงอย
จนเหมันต์อีกหนสิ้นฝนปรอย
ลมหนาวคล้อยแสนหนาวใจร้าวราน

@นี่ย่างเข้าคิมหันต์วันรุ่มร้อน
เกินเก็บซ่อนถ้อยคำจึงร่ำขาน
ความในใจทุกข์ท้อทรมาน
คอยประหารใจตนคนอ่อนแอ

@เพราะคิดถึงอยู่เสมอจึงเผลอไผล
ยามหวั่นไหวทุกครั้งช่างย่ำแย่
วันเวลาผ่านไปในดวงแด
เพิ่มรอยแผลความคิดถึงตรึงล้ำลึก

@ยังคิดถึงหรือไม่ใจใคร่รู้
ทุกอณูเคลื่อนไหวให้รู้สึก
กับภาพฝันวันนั้นหวั่นระทึก
เกินคาดนึกกำหนดบทสุดท้าย

วาริน
พฤห้สบดี ๑๗ เม.ย.๕๗

add complete
by Klonthaiclub fb

[D]

ที่สิบเจ็ดเมษาฯฟ้าผ่องผุด
ทอดสายตาไกลสุดไร้จุดหมาย
ลูกหลานเหลนเบนหันผันพากาย
ต่างหลากหลายหน้าที่ตนมีทำ

ต่อนี้ไปคงเพียบความเงียบเหงา
มากมายเข้าครองครอบมาลอบกล้ำ
ต้องดายเดียวเปลี่ยวเปล่าเศร้าระกำ
แค่เงาดำเป็นเพื่อนข้างเรือนตน

หายใจลึกตรึกตรองต้องท้อทด
นั่งปลงปลดหมดแรงทุกแห่งหน
มองทางไหนคล้ายตันฝันมัวมน
เข้าห้องน้ำพร่ำบ่นเงียบคนเดียว

"ดิน"

[พ.พิมพา]

อย่าปล่อยให้ความเงียบเปรียบโรคร้าย
มาทำลายตัวตนจนเปล่าเปลี่ยว
เพียงสงกรานต์ผ่านพ้นคนซีดเซียว
เหมือนอยู่เดียวซึมเซาเหงาวังเวง

ภาระหน้าที่นี้คือชีวิต
เนรมิตบุญกรรมทำรีบเร่ง
รีบสะสมไว้เถิดประเสริฐเอง
ไปตามเพรงพุทธบาทศาสดา

กุศลดีมีพร้อมน้อมความคิด
แล้วตั้งจิตอธิษฐานบันดาลหา
ด้วยความรักแห่งเหตุความเมตตา
เป็นนางฟ้าลอยฟ้อนฉะอ้อนงาม

วาริน
พฤหัสบดี ๑๗ เม.ย.๕๗

[ปู่ริน]

เมื่อวันวานแสนรื่นเริงบันเทิงแท้
ปล่อยความแก่สุขสันต์วันที่สิบสาม
เหล่าลูกหลานย้อนกลับมายังเขตคาม
ต่างไต่ถามถึงความทุกข์สุขเช่นไร

ได้พูดคุยสนทนาเช้าจนค่ำ
บ่นพึมพำคอยสัมผัสตามอัธยาศัย
ต่างอาบน้ำพรมแป้งหอมแสนชื่นใจ
มหาสงกรานต์สุดยิ่งใหญ่เมื่อพบกัน

พอลูกหลานเหลนโหลนต้องแยกย้าย
ต่างรีบรุดสู่จุดหมายผายผ่อนผัน
ต่างกลับสู่เคหาสน์นิวาสพลัน
ทวด ปู่ ย่า ตา ยายนั้นอยู่เดียวดาย

งกงกเงิ่นเงิ่นเดินดุ่มดุ่มริมพุ่มไม้
นอนแคร่ไผ่เสื่อเก่าเก่าเศร้าใจหาย
เฝ้ารอคอยความหวังซังกะตาย
นอนทอดกายมือเกยหน้าลืมตาโพลง

วันเงียบเหงาย่างเข้ามาน้ำตาหลั่ง
ภาพความหลังวันวานหวานยังคุยโขมง
แสนโดดเดี๋ยวเปลี่ยวเปล่าทุกชั่วโมง
เดินหยิบโหย่ง..สุดกู่..อยู่คนเดียว

                        ริน ดอนบูรพา
                            ๑๗ เม.ย.๕๗

[panthong.kh]

อยากไปอยู่ เป็นเพื่อน เดือนละครั้ง
อยากไปนั่ง พัดวี ฤดีเกี่ยว
อยากนวดเฟ้น เค้นขับ หนึบหนับเชียว
อยากจะเกี้ยว ไว้กอด ออดอ้อนไป

อยู่เป็นเพื่อน ชวนลุย คุยโขมง
อยู่บ้านโป่ง ราชรี มีโอ่งใหญ่
อยู่ชุมพร วอนว่า อย่าอาลัย
อยู่เชียงใหม่ อย่าหวั่น มันแค่นี้

ยังรอคอย ปู่ริน ไม่สิ้นรัก
ยังทายทัก สุขทุกข์ ไม่ลุกหนี
ยังห่วงหา อาวรณ์ ออดอ้อนซี
ยังไม่มี ใครเกี่ยว เหลียวมองกัน

อยากอยู่ยั้ง ยืนยง ประสงค์สุข
อยากอยู่ยั้ง ครั้งทุกข์ หมดสุขสันต์
อยากอยู่อย่าง ข้างกาย หมายผูกพัน
อยากอยู่ยัน แก่เฒ่า เราสองคน
พันทอง
๑๗/๔/๕๗
 

[พ.พิมพา]

คนเฝ้าบ้าน

เป็นพ่อแก่แม่เฒ่านั่งเฝ้าบ้าน
ยามลูกหลานทำงานพาลโดดเดี่ยว
เฝ้าตรากตรำร่างกายใช่คนเดียว
ยังมีเอี่ยวหลานน้อยให้คอยดู

ลูกอยู่เมืองเรืองรุ่งลืมทุ่งตาล
เคยชิมหวานตาลอร่อยกร่อยสุดกู่
ทุ่งนาแล้งซังแห้งหลังฝนพรู
ใบตาลลู่รู่พลิ้วลิ่วลงดิน

รอต้อนรับกลับเรือนเยือนพ่อแม่
ทุกข์ยากแท้เปล่าเปลี่ยวเรี่ยวแรงสิ้น
ดอกพะยอมพร่างพรายร่ายโบยบิน
น้ำตารินเศร้าสลดรันทดใจ

วาริน
พฤหัสบดี ๑๗,๔,๕๗