เสียงไผ่เสียดเบียดก้องดังอ๋องอิ๋ง
ยินหรีดหริ่งหิ่งห้อยลอยเกาะเสา
เจ้าอึ่งอ่างกลางไพรก็ไม่เบา
เสียงกระเส่าเย้ากบโอบอ๊บดัง
เจ้าตุ๊กแกจิ้งจกเพ้อพกใหญ่
แย่งเดินไต่ให้เด่นเห็นแต่หลัง
แมลงสาปทาบเร้นโห..เหม็นจัง
เจ้าเหมียวนั่งดูหมาหน้าบันได
ทรานซิสเตอร์วางข้างหน้าต่างเปิด
แดเตลิดตามเพลงบรรเลงใส
คิดถึงหนุ่มบ้านเราเขาจากไกล
ฝากหัวใจไปกับลมยืนชมดาว
"ดิน"
แว่วเสียงเพลงรักใครหนอไหลล่อง
เหมือนเสียงฟ้องว่าใจใครเหน็บหนาว
เพียงยินแผ่วแว่วหวานฝากผ่านดาว
ว่ารักร้าวหวั่นไหวยามไกลกัน
ขอเป็นเมฆนุ่มหมอนให้นอนกอด
ตราบตลอดทิวาขออย่าหวั่น
ด้วยความรักภักดิ์ดีเพียงชีวัน
ฝากคำมั่นคิดถึงซึ้งค่าพอ
ปราสาทแก้วเรือนทองหมองใจนัก
เกินรัอยรักถักไว้หมายเรือนหอ
เป็นคนธรรมดาน้ำตาคลอ
สายลมพ้อพัดไหวใจครวญคราง
วาริน
๑๖,๓,๕๗
