ฉันไม่รู้ จะสรรหา วาจาไหน
เพื่อจะใช้ ไปขอโทษ ที่โกรธหนอ
อารมณ์ร้อน มันพาลให้ ไม่รีรอ
เป็นตัวก่อ ความก้าวร้าว ให้สาวเคือง
เพราะตอนนั้น พูดออกไป อย่างไม่คิด
ว่าจะผิด หรือจะถูก กับทุกเรื่อง
ฉันมันโง่ ไม่รู้ข่ม อารมณ์เคือง
จมในเหมือง ความโกธา น่าละอาย
กับคนอื่น อาจไม่สน ชนเข้าใส่
แต่ให้ใช้ กับคนรัก ศักดิ์ศรีหาย
อารมณ์เย็น พอหายโกรธ หมดละลาย
เป็นเหมือนควาย อยู่ในกรอบ ผิดชอบดี
อย่าเคืองโกรธ แฟนงี่เง่า เต่าตัวน้อย
ใจเหงาหงอย เจ็บเหลือเกิน ที่เมินหนี
รักเธอมาก อย่างท่วมท้น นะคนดี
กับสิ่งมี เธอเท่านั้น ที่ฉันแคร์
อยากให้รู้ ฉันสำนึก อย่างลึกซึ้ง
ใครคนหนึ่ง พูดจากใจ ไร้ข้อแม้
รู้ไม่อาจ จะย้อนไป แก้ไขแพ
ที่มันแย่ แตกไปก่อน ตอนว่าเธอ
