วงศ์เดียวกัน พันธุ์เล็กใหญ่ ไผ่กับหญ้า
ถึงแม้นว่า จำแนกอย่าง ต่างสับสน
เชื้อสายเกิด กำเนิดเดียว เกี่ยวมณฑล
ปรากฏผล ห่มประเทศ เหตุขจี
หญ้าน้อยใหญ่ ไผ่สูงลู่ ชรูปะ
ต่างกลละ ชรูปปัง ยังวิถี
พีชะเหมาะ สังเคราะห์แสง แหล่งคดี
เลี้ยงโลกนี้ ทั้งหมด ด้วยบทใบ
เพียงแสงสบ กระทบแหล่ง แป้งจึงเกิด
แสนประเสริฐ เลิศยิ่ง กว่าสิ่งไหน
มือเท้าหาง หูตา ขาหัวใจ
สืบสงขัย ไม่ต้องใช้ ไม่จำเป็น
คนจึงแกล้ง แสร้งชนะ ผู้ประเสริฐ
ถือกำเหนิด มาเบียดกัด สัตว์ที่เห็น
กัดร่างอื่น หมื่นร่าง กร่างกระเด็น
อ้างจำเป็น สืบสังขาร สันดานตน
แท้จริงแล้ว พืชทุกพันธุ์ อันประเสริฐ
สังขารธรรม อันดีเลิศ ทุกแห่งหน
เลี้ยงโลกใหญ่ ไพรกว้าง สร้างมณฑล
สัตว์ทุกตน ควรระลึก สำนึกคุณ
