เคยวาดฝัน อนาคต ที่สดใส
จากคู่ใจ เป็นคู่ครอง ฉลองค่า
ให้สมกับ ความจริงใจ ที่ให้มา
และเวลา ที่เรียนรู้ สู้ด้วยกัน
เดินมาไกล บางครั้งเหนื่อย หรือเมื่อยล้า
คนหนึ่งมา คอยประคอง รองกางกั้น
ไม่ให้ล้ม จนใจย่อ ท้อกลางคัน
บนทางฝัน ไม่เคยห่าง หรือร้างไกล
ความหวังฉัน มันเดินไกล จนไม่อาจ
รับสิ่งพลาด อื่นๆใด หรือไหนๆ
เพราะรักมาก แต่สุดท้าย รักหายไป
เหนือสิ่งใด ใจมิอยู่ สู้ความจริง
เธอมีใคร รับไม่ทัน ในวันนี้
พร้อมวจี มากมายนัก เพื่อหักกิ่ง
ต้นรักเรา หยุดแตกใบ มิไหวติง
การถูกทิ้ง ซึ่งๆหน้า ฆ่าทั้งเป็น
ตลอดทาง ที่ร่วมเดิน เพลิดเพลินนัก
คนหนึ่งรัก คนหนึ่งไซร้ มองไม่เห็น
ความจริงนี้ มันโหดร้าย คล้ายกรรมเวร
รักกระเด็น มานอกใจ ไม่รู้ตัว
เพิ่งรู้ว่า ถนนใจ ที่ใช้เดิน
ค่าประเมิน ในตอนท้าย หายไปทั่ว
เมฆหมอกบัง ไปผิดทาง เปลี่ยวร้างกลัว
ไม่มีรั้ว แค่ทางผ่าน สงสารใจ
