ที่บางที่ไม่ได้ถึงด้วยการ "ไป"
ที่นี้ มีจันทร์ สองดวง
กาลครั้งก่อน นานมา ในคราหนึ่ง
ราตรีซึ่ง มีจันทร์ส่อง อยู่สองแข
ศศิส่อง สองรัก จักดูแล
มิเชือนแช สองอยู่ เป็นคู่กัน
แล้ววันหนึ่ง ศศิธร หลงร้อนกล้า
สุรีย์มา ฉายส่อง มองที่ฉัน
แขดวงหนึ่ง จึงเลื่อนลาก พรากจากกัน
เหลือดวงจันทร์ อยู่สรวง เพียงดวงเดียว
บนนภา ฟ้ากว้าง ช่างเปลี่ยวนัก
แขที่รัก คู่ดวงดุล มาฉุนเฉียว
จากกันไป ห่วงยิ่งนัก เป็นรักเดียว
ไม่ขอเกี่ยว ดวงอื่น เป็นหมื่นพัน
จึงจำแนก แตกละเอียด เจียดแสนหมื่น
จนดาษดื่น ดาราจักร ปักษ์สวรรค์
เศษธุลี ระวิบวาว พราวชีวัน
แล้วตามหา ดวงจันทร์ ที่หายไป
กาลผ่านไป จันทร์อีกดวง จึงได้รู้
อาทิตย์อยู่ ส่องแสง แรงไฉน
ต้องทุกดวง ทุกเขตขาม ยามส่องไป
หามิได้ กระทบส่อง ต้องแต่ตน
จึงกลับหา แขผู้ อยู่รอพบ
แต่ประสบ ความมืดมิด จิตสับสน
ยิ่งกู่ร้อง ก้องทิวา หาได้ยล
โอ้เมืองมนต์ กายมาแยก แตกทำลาย
อานุภาพ ความรัก มักยิ่งใหญ่
ละอองไฟ ระวับวิว ลิ่วเป็นสาย
เต็มนภา ทั่วฟ้ากว้าง จึงพร่างพราย
เปล่งประกาย บอกจันทร์ ฉันดารา
อนิจจา แสงน้อย คอยส่องหล้า
กระพริบตา ละเอียดจัง ไม่กังขา
เมื่อดวงแด แขส่องลู่ หมู่ดารา
ดาวทั้งฟ้า กลับสยบ กลบด้วยจันทร์
ภพวิจักษ์ พักตร์เดือนดาว คอยพราวแสง
ค่ำคืนแห่ง ความรัก ปักษ์สวรรค์
เป็นเรื่องราว บรรเลงขับ สลับกัน
กวีนั้น เธอเป็นจันทร์ ฉันเป็นดาว
