ซองกระดาษ สีชมพู อยู่ที่รั้ว
ไม่รู้ตัว ว่าเหตุร้าย กล้ำกลายใกล้
คิดว่าเป็น เพื่อนสนิท มิตรรู้ใจ
เอามาใช้ เชิญไปงาน เหมือนผ่านมา
หยิบมาอ่าน ชื่อคนเชิญ สะเทิ้นอก
บัตรเชิญตก จากมือเรา เข่ามันล้า
เจ้าสาวที่ พิมพ์บนบัตร ชัดเจนตา
คือแก้วตา คนที่รัก และปักใจ
เกิดอะไร หรือเรื่องนั้น ล้อกันเล่น
ใจมันเต้น จึงโทรไป เพราะไม่ไหว
ถามคนดี จึงได้รู้ กระทู้ใจ
เธอส่งให้ ใช่โกหก เหมือนโลกพัง
ใจสลาย เหมือนได้ฟัง คำสั่งฟ้า
โถกานดา ใยจึงทำ ช้ำหมดหวัง
เธอขอโทษ พูดเหตุผล ให้ทนฟัง
ว่าฉันยัง ไม่ใช่คน บนหัวใจ
พูดมาได้ นะคนดี ไม่มีติด
แม้เพียงนิด ทุกถ้อยคำ สำคัญใช้
บัตรเชิญนี้ ขอใส่ซอง ความหมองใจ
ส่งคืนให้ พร้อมน้ำตา อย่าว่ากัน
