ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[เนิน จำราย]

ผีเสื้อรำพัน

ถวิลหลังครั้งห่างร้างเกสร   
ลอยลมร่อนอ่อนล้าข้าเหงาหงอย
ให้ประหวัดรัดรึงถึงช่อน้อย     
คงเศร้าสร้อยห้อยร่วงช่วงโรยร้าว

ถึงวันรุ่งพุ่งรวีที่เคยเยี่ยม                   
สุขปริ่มเปี่ยมเทียมฟ้าหาไหนเท่า
แนบถนอมกล่อมเกลี้ยงเคียงคู่เย้า   
ชื่นแต่เช้าเข้าสายบ่ายเลยเย็น

หลงป่ากว้างห่างนวลครวญพิไร     
ต่อเมื่อใดไพรเปิดเถิดได้เห็น
ผีเสื้อวอนถอนใจใฝ่ประเด็น           
เฝ้าลำเค็ญเข็ญขืนฝืนทั้งทรวง

วอนพระพายให้โชยโปรยลมอ้อม 
ฝากพะยอมพร้อมปล่อยลอยกลิ่นหวง
แม้ปีกอ่อนร้อนรนทนรอท้วง         
รอนะดวงพวงหอมพร้อมกลับมา

เนิน จำราย

[panthong.kh]

หลงป่ากว้าง กลางเขา ลำเนาเขิน
ดงแดนเดิน เพลินหรือ กระพือหา
เกสรสวย เกลื่อนกลาด ดาษดา
เย้ายวนมา ห่มห้อม น้อมพิไร

โดนแดดส่อง ช่องผ่าน มานานแล้ว
คงสิ้นแวว ผึ้งหอม มาตอมไต่
อีกไม่ช้า ร่วงหล่น ปนเปไป
ดินถมใส่ ทับซ้อน ก่อนจากลา

แม้บานเบ่ง เต่งตึง ผึ้งเมินเฉย
ไฉนเลย เชยชื่น จักฝืนหา
ดอกไม้หงอย รันทด หมดราคา
ควรคู่ป่า เท่านั้น มันเรื่องจริง
พันทอง
๑๖/๑๑/๕๖

[เพรางาย]

เมื่อปีกแหว่งฉีกขาดด้วยพลาดท่า
ลงซบหล้าแรงอ่อนนอนแน่นิ่ง
ใจจึงหวนคืนหาเคหาสน์อิง
ซึ่งถูกทิ้งเบื้องหลังแต่ครั้งโน้น

เกล็ดลายงามฟุ้งฝุ่นมุ่นสีหมอง
ความผยองสยบจบบทโขน
ฉากวิมานเรื้อระย้ายตะโพน
เสียงตะโกนกลับกลายเหลือดายเดียว

โอ้เจ้ากลีบดอกไม้ที่ชายทุ่ง
หอมจรุงอ้างว้างบนทางเปลี่ยว
เสมือนหอมลอยย้ำคำลดเลี้ยว
สิ้นแรงเทียวคืนชม...สาสมแล้ว