ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ไร้นวล^^]

๐เมื่อหมางเมินไม่มีฤดีด้วย
น้องก็ช่วยเฉดฉ่าช่องสาไถย
เบื่อก็บอกหลอกเลศทุเรศไป
ปราศเปรมใจจดจ่อพนอเพราะ?

๐รสสวาทเลิศวิไลเมื่อไกลโพ้น
กลับกระโจนจ้วงจวนทรวงรวนเดาะ
กลับกลายเป็นเข่นขยายเข้าร้ายเราะ
และก็เซาะซึมซ้ำระกำซม

๐ยอดยาหยียังอยากกระชากคร่า
รึไม่สาแก่ใจพิษร้ายถม
พี่เจ็บแสบทรวงสลายทุรายรม
กลับมิสมสิ่งสรวลน้องร่วนร้อย

๐นรกาไฟกล้าประภาเผา
รึร้อนเร่าเทียมรงค์อนงค์ถอย
เหล็กหลาวแหลมแล่นลาญเลาะมานลอย
กลับยังน้อยกว่าพิษปลิดฤดีฯ
 

[พิมพ์วาส]

ดอกน้ำตามาจากไหนก็ไม่รู้
ฉาบพื้นปูประทับกับหน้าหวาน
ความเศร้าเอ่อล้นท่วมเกินประมาณ
ค่าของธารน้ำใจแห้งไปแล้ว

ไม่มีใครเข้าใจอยู่ใกล้เคียง
มีแต่เสียงหวาดกลัวในหัวแว่ว
คงต้องปิดประเด็นไม่เป็นแนว
เพราะยืนแกร่วข้างกายนี้...ไม่มีใคร...

ขอเพียงแค่มือหนึ่งซึ่งอบอุ่น
โอบละมุนด้วยรักมิผลักไส
ยิ้มให้กันมั่นหวังกำลังใจ
มีมอบให้ไม่แปรเปลี่ยนเวียนลับ

คนละเรื่องแต่เศร้าเหมือนกันนะคะคุณนามไร้...

cr.picture from internet

[ไร้นวล^^]

๐ริเริ่มรักรุ่งรองพองขยาย
รักมลายระโหยแรงเหี่ยวแห้ง,ดับ
อดีตหวานปานอ้อยย้อยระยับ
วันนี้กลับรสกร่อยร่อยรสรมย์

๐ฝาดที่เฝือมะเขือขื่นฝืนลิ้นลิ้ม
ครวญเพราะชิมชานหนักคือรักขม
เปรี้ยวมะขามเข็ดฟันกลั้นโอษฐ์อม
รักระทมจี๊ดเปรี้ยวทุกเสี้ยวทรวง

๐มองรวีระเริงรุ่งจรุงทิศ
กลับมืดมิดเหมือนนิศาราตรีหน่วง
ยามเดือนเด่นท้องนภาดารารวง
ละม้ายห้วงเวหนอนธกาล

๐เพราะมันมืดมัวหมองมาป้องอก
และคอยปกปิดทิศผิดสถาน
ไขว้เขวคว้าข้าวของต้องล้มคลาน
ก็เพราะมานเหม่อมลต้องกลกามฯ

 

[panthong.kh]

เห็นเธอเศร้า โศกศัลย์ ทุกวันนี้
ปวดฤดี ด่าวดับ ปรับคำถาม
คงจะแย่ ยับเยิน ถ้อยเดิมความ
อันกลกาม กลอกกลิ้ง หญิงไม่มี

เรื่องสัจจะ จริงจัง หวังเคียงใกล้
หากนามไร้ รักร่วม รวมวิถี
จะขอตาม เติมเต็ม ต่อเข้มที
ชื่นชีวี หวังไว้ ได้เคียงครอง

ทุกคืนค่ำ ครบเครื่อง เรื่องอย่างว่า
อันสุรา นารี มิมีสอง
จะเหล้าโรง ร่ายพจน์ ซดฉ่ำปอง
เห็นจะต้อง ลิ้นพัน ชั้นเชิงดี
พันทอง
๑๑/๑/๕๗
แหย่เล่นนะค่ะคุณหมอกลัวจะเครียดจ้า
 

[ไร้นวล^^]

๐โอ้อนงค์ประสงค์ช่วยอำนวยรัก
เพื่อพิงพักผ่อนเศร้าเหงาเกศี
พาภิรมย์สมสองคล้องราตรี
โดยไม่มีวันว่างให้ว้างใจ

๐จึงเกษมเปรมปลื้มอาจลืมโศก
พลอยพิโมกข์เพลงภักดิ์คือรักใหม่
หวังว่าแว่ววลีรักคงจักไร้
รอยสาไถยถองเถือเหมือนเมื่อบรรพ์

๐เศร้าซ้ำซ้อนแซมทรวงเป็นบ่วงร้อย
จึงไม่ค่อยคะนึงถึงซึ่งสุขสันต์
รติต้นแต้มกนกดิลกวรรณ
หลังจากนั้นหอกหนามตามราวี

๐จึงยับยั้งเพลงยวนเพื่อทวนอก
กลัวจะฟกช้ำในไหม้ฉวี
กลัวจะซ้ำรอยเย้ยอันเคยมี
แล้วฤดีดั่งนั้นโลกันตร์เชียวฯ

(ตามสบายคร้าบพี่พัน, แกล้งเศร้าแบบขำๆ อิอิ )

[เพรางาย]

เพราะไร้นามนั่นไงจึงไร้รัก
ใครสมัครรักมาดนึกหวาดเสียว
จะเรียกกันอย่างไรหนักใจเจียว
ที่ต้องเทียวเจ็บท้น...ตนเองทำ

 

(แบบว่า...ชื่อเป็นคำตอบได้เลยเนาะ)

[แป้งน้ำ]

อยู่กับภาพฝันที่ยังติดตา
อยู่กับช่วงเวลา . .. ที่เอากลับคืนมาไม่ได้
อยู่กับน้ำตา ~ ที่ไม่รู้ว่าเสียไปแล้วเท่าไร
อยู่กับความอ่อนไหว .. . ที่ควบคุมไม่ได้สักที

ความเป็นจริงที่ "โหดร้าย"
หยุดความฝันของฉันไว้ . .. แบบนี้
เจ็บจนคำเปรียบเทียบใด ~ ใด ก็ไม่มี
เมื่อถูกนิยามว่า "คนดี" . . แต่ไม่ใช่ "คนสุดท้าย" ของชีวิตเธอ~*



. .. มาร่วมเจ็บกับคุณพี่ไร้นาม  แบ่งความเจ็บมาบ้างก็ได้นะค้า แป้งเจ็บจนชินแย๊ววว .. .

[muneenoi]

เมื่อฤดีเมินหมางไยสร้างพิษ
ช่างแผกผิดวิสัยใครเคยอ้อน
เบื่อแล้วลานิราศสวาทรอน
จำจากจรถอนสิ้นทุกกลิ่นไอ

หนาวแสนหนาวเหมันต์กระชั้นชิด
มิอาจปิดร้อนรุ่มที่สุมได้
เพลิงนรกตกร้อนกว่าฟอนไฟ
มิเทียบใจไร้รักถูกหมักเกรียม

เหนื่อยแสนเหนื่อยเมื่อยล้าทุกคราเจ็บ
เมื่อต้องเหน็บน้ำตาที่มาเยี่ยม
ดั่งดวงใจถึงฆาตเมื่อขาดเรียม
แค่สุขเทียมหนอรักประจักษ์แล้ว

 

"มุนีน้อย"

ขอแจมเจ็บด้วยคน ว่าจะไม่แต่งแนวนี้แล้วเชียว เห็นแล้วคันมือเลยอดไม่ได้ อิ อิ   

[ไพร พนาวัลย์]

เจ็บระกำช้ำฟกเหมือนตกตึก
ทรวงระทึกแหลกเหลวดั่งเปลวแก้ว
แทงทะลุเนื้อหนังไปทั้งแนว
ดิ้นกระแด่วแผ่วครางอยู่กลางเพลิง

เพราะสตรีแสนสวยร่ำรวยรัก
มาทายทักมักคุ้นหมกมุ่นเหลิง
พาฤทัยไหวเพริดจนเปิดเปิง
จนเสียเชิงชายชาญแทบปราณวาย

หลงระเริงเพลิงรักชนักติด
สำคัญผิดคิดรักมิพักหน่าย
ดั่งบอลลูนลอยล่องมิพร่องพราย
ลมมลายคลายเกลียวไร้เกี่ยวพัน

ล่วงละลิ่วปลิวคว้างตรงข้างตึก
กระตุกยึกสุดยั้งเสียงดังลั่น
กระดูกเหลวปี้ป่นทั้งทนต์กรรณ
ร่างกายนั้นยับเยิน เกินบรรยาย

“ไพร พนาวัลย์”

 

[ไร้นวล^^]

(ถึงท่านครูงาย)

๐เพราะไร้รักไร้คู่อยู่ก็เหนียม
ชื่อจึงเจียมเจ็บสะอื้นอย่างกลืนกล้ำ
อายจะให้เห็นนามเพราะความช้ำ
ขอเก็บงำเงื่อนเหงาเคล้าไร้นาม

(ถึงท่านน้องแป้ง)

๐ประณามฉันว่า"คนดี".....ดีกว่าเธอน่ะเหรอ
เพลาพร่ำเพ้อเพียงคำว่า"ดี"คำนี้.....มันมีมูลเหตุให้เข็ดขาม
เพราะทุกทีที่เอ่ย.....มันคือเย้ย...ให้น้ำเนตรหลั่งไหลตาม
เพราะนั่นคือคำที่ลุกลาม....และใช้เพื่อพยายาม....จะบอกลา

๐เพียงเธอบอกตรงๆว่าจำนงเลิก
ฉันก็จะไสเศียรเถิกๆและถลอกปอกเปิก...ไม่มาให้เห็นหน้า
แต่ยังไงฉันก็มิลืมเลือนห้วงแห่งหฤหรรษ์ทิวาวันและนิทรา
ช่วงเวลาสุขสม.....ที่เราพร่างพรมอ้อนออดอย่างพรอดแพรว

(ถึงท่านมุนีน้อย)

๐พิษฤดีดังว่ามหาหิน
ปราชญ์ศาสตร์ศิลป์ศักดิ์กล้าวิชาแก้ว
ก็มิอาจกำชัยหทัยแวว
คือสิ้นแล้วเลศฤทธิ์พิศวาสวน

๐รู้เร่าร้อนตอนไฟมันไหม้โหม
ตัณหาโถมเถือซัดช่างขัดสน
แต่ประมาทพลาดผลิรติมนต์
เกิดหลงกลรักกล้ำกร้าวทำลาย

(ถึงทานลุงไพร)

๐มันยิ่งกว่าตกตึกระทึกขวัญ
เพราะอาสัญปุ๊บปั๊บดับชนม์หาย
แต่ติดบ่วงลวงทะลุฉลุชาย
มันฟูมฟายฟอนเฟะกี่เพลา

๐ยิ่งกว่านั่งบอลลูนหนุนเวหาส
แล้วพลั้งพลาดหล่นลงดงหนามหนา
ทั้งเศษแก้วหินกรวดหวดพักตรา
เอาเกลือทาแสบร้อนทุกท่อนทรวง

๐รักร้ายแรงเพียงนี้สิขยาด
ก็ประมาทมายาตัณหาสรวง
คำขจรอ้อนพจน์เป็นบทลวง
ย่อมเหนี่ยวหน่วงนัยนากล้าก่อรักฯ
 

[muneenoi]

(ถึงท่านไร้นวม-ไร้รัก)

ชอบจังเลยคำว่า "มหาหิน"
มันเกาะกินเกาะกร่อนย้อนสะอึก
มหาใหญ่ หินหนัก ปักอกลึก
ดังศรศึกนึกหน่วงทะลวงใจ

ถึงโยคีมีฤทธิ์ประสิทธิ์เสก
ถือวิเวกกลางดงอยู่พงใหญ่
เจอตัณหาร้อนรุ่มเกาะกุมไว้
อาจหวั่นไหวพ่ายมนตร์แห่งกลกาม

 

"มุนีน้อย"

[ไร้นวล^^]

 
(ถึงท่านมุนีน้อยขอรับ)

๐อันฤๅษีมีฤทธิ์จิตฌานกล้า
ก็เพียงว่าทับกิเลสถมเลศหนาม
แต่หาใช่ฤทัยพ้นจากกลกาม
ซี่งลุกลามประลุใหม่เมื่อภัยมา

๐ดั่งเอาหินทับหญ้าใช่อาสัญ
หากเพราะมันโดนปิดทุกทิศา
ต้นจึงแคระขาดแสงแต่งโตมา
พอหินกล้าแตกกระจายหญ้าใหญ่คืน

๐การจักถอนตัณหาเหตุพาหมอง
จึงจักต้องขุดรากลำบากฝืน
คือฝึกคิดพินิจนัยไยกล้ำกลืน
เพราะหลงชื่นชมใจล้วนไตรลักษณ์ฯ

(อะ...อ้าวคุยไปคุยมาไหงออกทางศาสนาเฉยเลย)

[~ขลุ่ยกันแสง~]

ทุกข์โถมทาบ ท่วมท้น ดั่งมนต์เสก
อกวิเวก เหว่ว้า แทบอาสัญ
รวดร้าวรุม รัดรึง ตรึงจาบัล
ดุจสวรรค์ กลั่นแกล้ง แสร้งส่งมา..
 
.. งั้น..เชิญเทพ ทั่วแคว้น แดนดุสิต
เนรมิต หมองไหม้ ให้แก่ข้าฯ
จนแดดิ้น ดายเดียว ยากเยียวยา
หรือ..ชีวา วายวอด มอดม้วยไป..
 
..เชิญเถิดท่าน เทวา อย่าท้อทด
เชิญกำหนด บทบาท อนาถให้
เชิญเสกสรร บันดล จนสะใจ
เชิญเทพไท้ ทุกท่าน..สราญรมย์
 
(ขออภัยที่ตกสัมผัสจ้า)

[@free]

เจ็บไม่จำซ้ำซากไม่อยากบอก
เราแกล้งหลอกโอดวอนยั่วอ้อนหญิง
กระล่อนก่อนสอนไว้เจ็บไม่จริง
ถูกสาวทิ้งตื๊อหน่อยเธอต่อยตา

[ไผ่เดียวดาย]

พูดไม่ออก บอกไม่ถูก ลุกไม่ขึ้น
มันมึนๆ ขื่นขมใจ ใครจะเหมือน
แทบกระอัก รักครั้งนี้ ที่แชเชือน
ดั่งแสงเดือน เลือนลับฟ้า คราเมฆบัง

เพราะมันเจ็บ เย็บพันรอย น้อยหากนับ
ใจพังยับ ขับไล่กัน ฝันถูกขัง
เกินบรรยาย หายวับไป ในภวังค์
รักเคยนั่ง ฝังข้างใน ไม่เหลือรอย