ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สุวรรณ]

กำสรดทั่วถ้วนทุกข์ไปทุกที่
น้ำตาใครไหลปรี่ฤดีเอ๋ย
โศกย่ำเข้าเช้าค่ำกรรมหนอเอย
โหยไห้...น้ำตาเผยเหมือนหมดแรง

ยืนบนผืนธรณินแผ่นดินแม่
ช้ำดวงแดแผ่ซ่านมานระแหง
นัยนาพร่าเลือน เปื้อนดินแล้ง
เศษฟางแฝงไว้ด้วยความอาลัย

กว่ารวงข้าวคราวสุกเก็บเกี่ยวได้
แทบทำเอาหัวใจใครทานไหว
นานแรมเดือนเคลื่อนคลานกาลผ่านไป
ข้าวรวงใหญ่จึงออกให้กอบกำ

ครั้นทุกข์ยากกลับซ้ำทำเซซัด
ความวิบัติสวมสู่มิรู้หนำ
ถูกนายทุนรับข้าวเข้าจำนำ
ตั้งเงื่อนไขครอบงำ ให้จำยอม

เมื่อทวงถามเม็ดข้าวในคราวหม่น
เขางัดกลร้อยเล่ห์มาเห่ห้อม
บอกไม่นานเกินรอขอรอมชอม
เพียงอีกหน่อยถ้าพร้อม ค่อยจ่ายเงิน

สิ้นวลีนี้แทบสิ้นแรงแล้ว
ขาแผ่วแผ่วแว่วใจให้ขัดเขิน
ทุกข์ที่มีทวีเข้าแทบอยากเมิน
หนี้ทับเกินหัวใจยากจะรับ

[panthong.kh]

นี่แหละคือ เมืองไทย ใจหาญกล้า
ปวงประชา ทั่วถิ่น ยินสดับ
ฟางเส้นสุด- ท้ายนั้น พลันหายวับ
จิตใจดับ มืดมน จนฤดี

จะพึ่งใคร ใดเล่า เขาจักเห็น
โทษกรรมเวร เข็ญเข็ด ระเห็จหนี
หลังสู้ฟ้า หน้าสู้ดิน สิ้นชีวี
จะต่อตี คงอยาก ลำบากนัก

เงินที่กู้ เขามา ก็บานเบอะ
ดอกเบี้ยเจอะ แต่ละครั้ง แทบหลังหัก
แบกหนี้สิน รินหยด ปลดชะงัก
ไม่มีหลัก พึ่งพา ชาวนาไทย

วอนวานว่า นาข้าว ก้าวย่างย่ำ
หว่านไถดำ มาถึง ซึ่งหน้าใหม่
จะกู้หนี้ นายทุน วุ่นวายใจ
หนี้เก่าไม่ ใช้คืน เขายืนกราน

ทั้งค่าเช่า ค่าปุ๋ย เจ้าทุยท้อ
จะขายต่อ เติมไป ให้ฟุ่งซ่าน
เห็นทุยน้ำ ตาไหล ใจร้าวราน
อีกไม่นาน ต้องขายทุย เพื่อลุยนา
พันทอง
๑๖/๒/๕๗