ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ธรรมชาติบ้านนา]

บินหลา

ไม่คิดจะเป็นดาว ที่สกาวบนท้องฟ้า
ขอเป็นแค่บินหลา กลางเวหาบินขึ้นไป
อาจบินไปไม่ถึง ฉันคำนึงและเตรียมใจ
ขอบินไปให้ไกล ตราบที่ไฟยังคงมี
อาจเจ็บอาจจะช้ำ ฟ้ามืดดำทางสายนี้
แต่แสงแห่งเสรี ยังทวียังร้อนแรง
ยังหวังยังคงฝัน ว่าสักวันปีกจะแกร่ง
บินไปทั่วทุกแห่ง ไม่ขอแข่งกับผู้ใด

[D]

แค่"หิ่งห้อย"ด้อยแสงแฝงเวหน
ฤดีดลยลสบพบหมองไหม้
ลมสะบัดพัดพราวแกว่งกราวไกว
เพราะมิใช่ดาวเด่น ต้องเร้นตน

มิได้เลิศเลอลักษณ์ประจักษ์สี
แสงริบหรี่ เลือนลางดูหมางหม่น
"หิ่งห้อย"น้อยลอยล่องท่องเวียนวน
ยังมิพ้นค้นคว้าถลาบิน

ไร้หลักแหล่งแห่งพักสลักฝัน
ปีเดือนวัน ระหกฯผกโผผิน
มิเคยครองคบคาเป็นอาจิณ
จวบจะสิ้นชีพตนยังด้นไป

เขาหมายปองมองอื่นคงชื่นขวัญ
สูงเทียมจันทร์สรรส่องผ่องไสว
ฉัน.."หิ่งห้อย"ด้อยค่าเกินฝ่าไกล
กำลังใจยามเหงา เท่านี้พอ

"ดิน"

[ปู่ริน]

เจ้าบินหลา..ลาไปลับมิกลับถิ่น
ถลาบิน..จากไปไกลแห่งไหนหนอ
ปล่อยให้..ปู่ ต้องอ้างว้างตั้งตารอ
น้ำตาคลอ..คอยสิ้นหวังซังกะตาย

กะท่อมน้อย..ติดเชิงเขาตะนาวศรี
เพราะนวลนางร้างแรมปี..หนีจากหาย
มองน้ำตก..น้ำพุร้อน พอผ่อนคลาย
เจ้าเบื่อหน่าย..จึงลาลับมิกลับคืน

บินหลาน้อย..ลืมรักรังเมื่อครั้งก่อน
เจ้าจากจร..เพียงสับสนจนขัดขืน
เจ้าโกรธเคือง ปู่..เรื่องใดนะขวัญยืน
พบชายอื่น มหาเศรษฐีที่ร่ำรวย

แม้วันเดือน..เคลื่อนคล้อยไปให้หงอยเหงา
เริ่มหมองหม่น.จนซึมเศร้าเราล้มป่วย
จึงหายห่าง..บ้านกลอนไทย ให้งงงวย
หาคนช่วย...เฝ้ารังรัก..สักหนึ่งคน

                              ริน ดอนบูรพา
                                  ๒ ม.ค.๕๗

[~ขลุ่ยกันแสง~]

แค่"หิ่งห้อย"ด้อยแสงแฝงเวหน
ฤดีดลยลสบพบหมองไหม้
ลมสะบัดพัดพราวแกว่งกราวไกว
เพราะมิใช่ดาวเด่น ต้องเร้นตน

มิได้เลิศเลอลักษณ์ประจักษ์สี
แสงริบหรี่ เลือนลางดูหมางหม่น
"หิ่งห้อย"น้อยลอยล่องท่องเวียนวน
ยังมิพ้นค้นคว้าถลาบิน

ไร้หลักแหล่งแห่งพักสลักฝัน
ปีเดือนวัน ระหกฯผกโผผิน
มิเคยครองคบคาเป็นอาจิณ
จวบจะสิ้นชีพตนยังด้นไป

เขาหมายปองมองอื่นคงชื่นขวัญ
สูงเทียมจันทร์สรรส่องผ่องไสว
ฉัน.."หิ่งห้อย"ด้อยค่าเกินฝ่าไกล
กำลังใจยามเหงา เท่านี้พอ

"ดิน"

แม้ใครอื่น หมื่น-แสน ดูแคลนเจ้า
อย่าซึมเศร้า ทรวงใน ไปเลยหนอ
หยุดร่ำไห้ เถอะนะ นวลละออ
จงอย่าท้อ ทำใจ ให้สบาย..
 
..ใครจะเปรียบ เปรยหญิง ดังหิ่งห้อย
แสงสวยน้อย ด้อยงาม ไร้ความหมาย
ถึงแม้ว่า ชาตรี ซักกี่นาย
จะชิงชัง โฉมฉาย มิชายตา..
 
..ขอแต่เพียง พธู รู้เอาไว้
พี่ฝันใฝ่ ใจหลง พะวงหา
เฝ้าคอยหวง ห่วงเธอ เสมอมา
มองงามขำ ล้ำค่า..ทุกนาที
 

[D]

ส่งถ้อยพจน์จดจารซะหวานซึ้ง
ชวนคำนึงตรึงจิตขนิษฐี
ขนลุกชันสั่นพราวหนาวกายี
ใจเต้นถี่นี่ฉันฝันหรือไร

หยิกกายตัวกลัวเผลอละเมอถึง
มานตะลึงคำปลอบที่มอบให้
โถท่าน"ขลุ่ย"คุ้ยคำฉ่ำพิไล
เป็นไปได้ไงกัน..เล่นฉันงง

"ดิน"

[~ขลุ่ยกันแสง~]

ใช่เสแสร้ง แกล้งหยอก เจ้าหรอกหนา
จำนรรจา จากใจ ขานนัยส่ง
เกษียนอย่าง สร้างสรรค์ สุดบรรจง
หมายโฉมยงค์ ยิ้มรื่น ชื่นฤทัย..
 
.. ขอ..พธู รู้ไว้ มิใช่ฝัน
ทั้งหมดนั้น แน่วแน่ แม่แก้มใส
ทุกคำที่ พี่เผย เฉลยไป
คือความจริง จากใจ..ใช่ลมลวง
 

[panthong.kh]

หลอกล้อเล่น เข่นขม ระทมทุกข์
หลอกสนุก สุขใจ ไปทุกช่วง
หลอกเหมือนลิง จริงจัง ทั้งแดดวง
หลอกช้ำทรวง พ่วงท้าย ตายแน่นอน

หยุดเถอะหนา ชาตรี ที่รูปหล่อ
หยุดเถิดพ่อ ณเดช สุดเขตขอน
หยุดเถอะนะ หยุดยั้ง ฟังบังอร
หยุดเสียก่อน ตอนนี้ ปวดอี้แล้ว
พันทอง
 

[martinfranck]

อย่าหมดไป เช่นอาลัย หรือตายอยาก
แม้ทุกยาก ลำบากมา เวลาไหน
เดี๋ยวมันค่อย ลอยผ่าน ม่านดวงใจ
ฟ้าสดใส ย่อมคอยท่า เวลาวัน

เจ้าจะเป็น เช่นดั่งนก บินถลา
ท่องท้องฟ้า ที่สดใส ในวันนั้น
ฟ้าสีทอง จะผ่องใส ใยอำพัน
ที่ผ่านวัน เคยยาก ลำบากมา

ให้มันเป็น บทเรียน เขียนเอาไว้
สอนหัวใจ ให้คิดถึง วันหนึ่งว่า
เราเคยทุกข์ ตรอมตรม จมเวลา
แล้วบอกว่า จะไม่ย่ำ ซ้ำรอยเดิม

by Martin Franck