★ ศรีธัญญาบุรี ★
อุษาสาง...พลางถวิล ถึงปิ่นเกศ
ดั่งอาเพศ สุขอวล กลายหวนเห
คง..อำนาจ กฎเกณฑ์ ดั่งภูเตฯ
สิ้นสรวลเส เสี้ยวกรรม ย้ำยุดเยือน
หัวอกเอ๋ย..เคยหนัก ด้วยศักดิ์ราช
ต้องบำราศ รูปรอย มาคล้อยเคลื่อน
เคยสูงส่ง สุกสกาว ดุจดาวเดือน
กลับแล่นเลื่อน ลอยล่าง ลงข้างกาย
ทูลกระหม่อม เคยห่ม ล้วนรมย์รื่น
แต่เนตรตื่น ชื่นฤทัย อยู่ไม่หาย
นางกำนัล หมอบเมียง เฝ้าเรียงราย
กลับเดียวดาย เงียบเหงา ใต้เงาจันทร์
จักเค้นชีพ บีบชาติ มาลาดรับ
เพื่อสำหรับ นอบน้อม ใจหม่อมฉัน
จักรองภาษ พจนีย์ ด้วยชีวัน
ทอนโศกศัลย์ ห่างเห พระเทพินทร์
กระท่อมทับ เปรียบว่า เช่นปราสาท
เรไรดั่ง พิณพาทย์ ระนาดศิลป์
ครวญขับกล่อม เสียงแผ่ว ให้แว่วยิน
ประโลมถิ่น ห้วงฤดี ดั่งมีมา
สังวาลสร้อย ร้อยผ่าน ประสานรัด
ประดุจมัด หลายทบ กันหลบหนา
น้อมก้มลง อ่านกระดาน ท่านโหรา
"ศรีธัญญา..เขตบ้าหนัก..กักบริเวณ"
หนึ่งโสม
๑๗.๑๒.๒๕๕๖
