คำว่าเบื่อ คงจะเกิน จึงเมินพูด
ถึงที่สุด อยากไล่ฉัน หันหน้าหนี
ก็เพราะฉัน มันจอมตื้อ ซื่อสิ้นดี
เขาไม่มี แม้เยื่อใย ให้หวังเลย
ไม่ต้องพูด ว่าไม่ชอบ ตอบจากปาก
สายตาถาก ผ่านหางตา เหมือนว่าเผย
ฉันปลายแถว ไม่คิดสน ชนลงเอย
เจ็บจังเลย แต่ยังดื้อ ไม่ถือเคือง
มันกี่ปี ล่วงมาแล้ว ไม่แคล้วนับ
ได้รับกลับ แค่เย็นชา มาทุกเรื่อง
ซ้ำบางครั้ง ยังทำวุ่น ให้ขุ่นเคือง
จนเธอเปลือง คำด่าทอ ต่อเรื่องทำ
มันจนแต้ม เบื่อการรอ ต้องพอแล้ว
ไร้วี่แวว ความหวังใด ใช้กลบช้ำ
คำว่ารัก ปิดสนิท ติดในคำ
ความทรงจำ มีแต่เศร้า เขาไม่มอง
ทางชนะ หัวใจเธอ ฉ้นเจอแล้ว
คือต้องแจว ไม่ขวางหน้า ตาทั้งสอง
ความรำคาญ คงบาปยิ่ง สิ่งที่ตรอง
ฉันรับรอง ไม่เห็นกัน นิรันดร์ลา
