อยู่ที่เดิม ทุกอย่างหยุด เมื่อสุดเขต
มองเห็นเศษ ความรักเก่า เบาลอยหวิว
กระจายทั่ว สัมผัสได้ ต้องกายปลิว
มองดูนิ้ว ที่สวมแหวน หน้าแฟนลอย
สายลมเย็น เอื่อยพัดโชย ระโหยอ่อน
ดั่งละคร รักแสนเศร้า เมื่อเจ้าถอย
เดินกลับหลัง ฝากคำลา น้ำตาลอย
น้ำน้อยๆ ไหลจากใจ ใช่เมฆดำ
ลมเจ้าเอย ช่วยพัดพา น้ำตาฉัน
อย่าให้มัน ลอยหาเธอ ให้เผลอขำ
มันคงเจ็บ ถ้าโดนตอก บอกน้ำคำ
เพื่อมาย้ำ ว่าไม่รัก พุ่งปักใจ
สายลมเอย ช่วยพัดซึ้ง ถึงดวงจิต
พัดความคิด ความทรงจำ ทำได้ไหม
หากเมตตา ให้ลืมมัน ฉันเป็นใคร
จะได้ใช้ ชีวิตใหม่ อย่างไร้เธอ
แหวนวงนี้ ฝากสายลม ช่วยถมซัด
ฝากพาพัด ไปไกลทาง ห่างเสมอ
สัญญาแต่ง ให้เกลียวคลื่น กลืนนะเออ
รักเสมอ ให้สลาย นะสายลม
