ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[อาทิตา]

รู้สึกไหม  ว่ามีคน  อยากอยู่ใกล้
รู้บ้างไหม  ว่ามีใคร  คอยห่วงหา
รู้สึกไหม  ว่าคิดถึง  ทุกเวลา
รู้สึกบ้าง  ไหมว่า  แอบชอบเธอ

เธอน่ารัก  สดใส  เป็นที่สุด
พร้อมจะหยุด  หัวใจ  ให้เสมอ
มอบความรัก  ไว้ให้  แต่แรกเจอ
คนคนนี้  แอบรักเธอ  หมดหัวใจ
----------------------------

อาทิตา

11 ต.ค. 55

[กริชอักษร]

เห็นแว๊บแรก คิดไปว่า ฟ้ามาโปรด
ขอให้โสด ขอให้ซิง จริงนะฟ้า
ดูนิ่งๆ แต่ขี้เล่น เร้นนัยน์ตา
น่ารักอะ อยากจะสิง จริงๆเลย

ดูสุภาพ สะอาด ปราศมัวหมอง
ใครก็ต้อง เหลียวมอง หมายปองเอ๋ย
เล่นดนตรี กีฬา เรียนเก่งเอย
ฟ้าไม่เคย ส่งคนโสด มาจริงๆ เซ็ง

[ไพร พนาวัลย์]

             

กระวนกระวายมองไปใจหาบวาบ
พิไรพิราบซาบทรวงอยากควงยิ่ง
ทุรนทุรายชายตาช่างน่าอิง
กระหนุงกระหนิงจริงใจยามได้มอง

คนอะไรน่ารักกระอักกระอ่วน
อยากจะชวนไปเจิมเฉลิมฉลอง
อยากให้ช่วยซึมซับประคับประคอง
อยากจับจองน้องนางจึ่งครางจึ่งครวญ

หัวใจว่างอยู่ไหมขวัญใจพี่?
ขอคนดียังโสด...อย่าโดดข่วน.!!
โปรดช่วยรับรักพี่...อย่าตีรวน.!!
ใจปั่นป่วนหมดแล้วนะแก้วตา

คนอะไรน่ารักอยากทักท้วง
อยากเดินควงคนสวยไม่รวยหนา
พี่เป็นคนเคยหล่อขอบูชา
เชิญน้องมาร่วมเรือนเป็นเพื่อนใจ 

“ไพร พนาวัลย์”
 

[Prapacarn ❀]

อยากมอบใจให้คุณ..พี่บุญปลูก
แล้วลูกลูกพี่นั้น..กันท่าไหม
น้องยังโสดใคร่สน..คนสูงวัย
เริ่มมีใจแต่แรก..แหมแปลกจัง
 
คงจะเป็นบุพเพสันนิวาส
ฟ้าประกาศให้พบคุณ..บุญล้นหลั่ง
ขอมอบใจ..พี่ไพรจ๋า..อย่าชิงชัง
น่ารักจัง..คนอะไร “ไพร พนาวัลย์”
 
แซมค่ะ
 

[อาทิตา]

แรกพบเธอ  เจอหน้า  อยู่ในห้อง
เธอเป็นน้อง  ร่วมชั้นเรียน  เพียรศึกษา
นิติศาสตร์  ภาคนี้  ที่นำพา
ส่งเธอมา  เจอฉัน  ในชั้นเรียน

เธอหันมา  ฉันมองไป  ให้ใจหวิว
คล้ายจะปลิว  ลอยล่อง  ลืมอ่านเขียน
แอบเฝ้ามอง  ปล่อยใจ  ให้วนเวียน
อยากไปเรียน  ทุกวัน  ฝันเจอเธอ

เธอน่ารัก  ดูดี  เป็นที่หนึ่ง
ฉันคอยส่ง  สายตาซึ้ง  ให้เสมอ
ไม่กล้าพูด  ไม่กล้าทัก  ยามได้เจอ
ได้แต่เฝ้า  ฝันละเมอ  อยู่ร่ำไป

หากหมูน้อย  เข้ามา  หากลอนอ่าน
โปรดจงทราบ  ว่ากลอนหวาน  อันสดใส
ล้วนกลั่นกรอง  ออกมา  จากหัวใจ
ลึกสุดใน  ใจฉันชอบ  มอบแด่เธอ
----------------------------

 

แด่.....อาทิตา

29 ต.ค. 55

[พฤกษากวี]

สายตาที่ จ้องผ่าน ภายใตแว่น             
ใจเต้นแรง ระทึกทรวง เหมือยกายไหว
หน้าร้อนผ่าว นี้เรา เป็นอะไร             
 เสียงสั่นไป เกิดอะไร นะตัวเรา

  จะตอนเขา ว่าเรา นั้นชื่อนี้                   
แต่ท่าที คงพัง เมื่อตอบเขา
เสียงเกิดหาย ทำไง นะตัวเรา           
นี้เราเมา นำ้เปล่า ฤาอย่างไร

  รอยยิ้้มพี่ ก็ช่าง กรีดใจนัก                   
 น้องจะรัก เพราะเสียง พี่ได้ไหม
แค่ตอบพี่ น้องแทบ จะขาดใจ               
ทำเพียงได้ เอ่ยบอก แล้วจากมา
 
ในวันน้ัน น้องจำได้ ถึงวันนี้                     
เป็นท่วงที น้องทำได้ แค่นี้หนา
ใครเคยเป็น เหมื่อนเช่น ดั่งน้องนา         
คงเข้าใจ อุรา ของน้องดี
         บันทึกรักครั้งแรก
       

[muneenoi]

เพิ่งรู้ว่า น้องพฤกษา อุราหวั่น
อยากจำนรรจ์ ปลอบขวัญสาว เจ้าหวั่นไหว
มองให้ดี ที่เขาจ้อง น้องยังไง
ใต้แว่นไซร์ เขาอาจลวง แค่ดวงตา

กลัวเขาไม่จริงใจ ใช่อย่างอื่น
จึงต้องฝืนทักท้วง เพราะห่วงหนา
หากขัดใจ อภัยพี่ ที่กล่าวมา
หวังใจว่า จะพบกัน ฉันนักกลอน

           
           
              "มุนีน้อย"

[พฤกษากวี]

อยากขอบคุณ พี่นี้ ที่เป็นห่วง   
น้องก็กลัว อยู่ในทรวง  อย่าสงสัย                                                                                                                   
จะระวัง ไม่พลั้งเผลอ รู้ความนัย                                                                                                                      
สบายใจ พี่ได้ อย่าห่วยเลย
พี่เขาเป็น สายหมอก เมื่อตอนเช้า                                                                                                                   
เมื่อแสงพราว ก็สลาย มิเอาจเฉย                                                                                                                     
เป็นคนที่ ไม่ควร จะรักเลย                                                                                                                               
ใจไม่เผย ให้รู้ เพราะกลัวใจ
พี่เขามี นางอัปสรา อยู่แนบข้าง                                                                                                                         
เรามิอาจ เป็นได้ แค่อยู่ใกล้                                                                                                                               
หวังเป็นเพียง ดอกไม้ กลางพงไพร                                                                                                                     
สัมผัสหมอก ได้เมื่อ แสงมืดมน