พอลืมตามาดูโลกโศกสลด
แสนรันทดหดหู่ใจให้สงสาร
บกพร่องกายทั้งสายตามาพิการ
อาศัยสถานสงเคราะห์บ่มเพาะความดี
รับอบรมบ่มนิสัยให้ต่อสู้
ได้เรียนรู้แก้ปัญหาด้วยศักดิ์ศรี
มั่นพากเพียรเรียนจนจบปริญญาตรี
เกษตรศาสตร์เพาะคนดีสู่สังคม
ตัดสินใจเป็นครูศูนย์สร้างโอกาส
ครูข้างถนนเพิ่มสิ่งขาดมิขื่นขม
ชนแออัดเด็กเร่ร่อนทุกข์ระทม
มีของเล่น ซื้อนม ขนม ให้เด็กกิน
หารายได้ขายขยะสละรับจ้าง
มุ่งมั่นสร้างความดีเป็นนิจสิน
พิการกายไม่พิการใจควรยลยิน
ครูเดินดินมิใช่เรือจ้างสร้างจากใจ
ดั่ง "ครูเชาว์" เราค้นหานั้นแสนยาก
อุทิศตนด้วยลำบากมากรู้ไหม
จิตอาสามีให้มากในเมืองไทย
อย่าคิดใฝ่..แต่ผลประโยชน์..โทษสังคม..
ริน ดอนบูรพา
๑๕ ธ.ค. ๕๕
