ฉันเป็นเพียงผู้หญิง...ที่ทิ้งรัก
แบกความนัยหนาหนักสลักแน่น
เจ็บเกินทนหัวใจ...ร้องไห้แทน
สิ่งคุณค่าสื่อแม้นหวงแหนความ
ฉันไม่บอกใครมั่วไปทั่วหรอก
ว่า "รักเธอ" กลิ้งกลอกให้หลอกถาม
ฉันมีเพียง "หนึ่งใจ" ในรักยาม
ไม่มีหลายถ้อยนามให้ตามดู
ฉันเป็นฉันผู้หญิงทิ้งรักหมด
อยู่ในกฎลดทรอาวรณ์อดสู
หมดรักจึงไร้ค่ากว่าบอกพรู
ว่าจะอยู่ดายเดียวเปล่าเปลี่ยวใจ
ตอนนี้หญิงไร้ค่าน้ำตาหลั่ง
อาบประดังสองแก้มแต้มหมองไหม้
อยากจะปลิดชีวิตแต่คิดไป
เรายังมี...ลูกในท้องใหญ่นี้
ใครจะรู้บ้างหนอขอรักบ้าง
เพียงหยดในหัวใจบางจางสักที่
รักสักนิดสักน้อยปล่อยให้พลี
ในหนึ่งชีวิตเงาอับเฉาเกิน
เหลือแต่เพียงคราบน้ำตาที่ลาล้น
หญิงไร้ค่าหนึ่งคน... รักพ้นเหิน
หนึ่งส่วนล้านแสนหมื่นขื่นเหลือเดิน-
ก้าวข้ามอย่างเพลิดเพลินกลับเมินเลย
หากเปลี่ยนได้ตัวฉันมันค่าหาย
อยากจะตายจากโลก...ความโศกเผย
หมดภาระหน้าที่ไม่มีอย่างเคย
ก็คงไม่อยากเปรยหรอกเอยลูกน้อย
หากตอนนี้คิดว่า
สิ่งไร้ค่าคือใจร่ำไห้หงอย
แต่คุณค่าตัวเราเฝ้าเปิดคอย
อาจจะพลอยยิ้มพรายหมายสุขทรวง
ไม่มีใครไร้ค่าในโลกหรอก
อย่าได้เอาใจชอกบอกความล่วง
แล้วแต่คนจะคิดในจิตปวง
ว่าในห้วงโลกนี้มีค่าอะไร
สิ่งที่ชี้ความมีค่ามากกว่าเงิน
ไม่ใช่เพชรทองเกินมากมายไหน
แต่คุณค่าเขาดู ... อยู่ที่ใจ
อย่าตัดสินอะไรไปแบบนั้น
มือของหญิงไร้ค่าลูบหน้าท้อง
กับหัวใจร่ำร้องหม่นหมองสั่น
มีสิ่งที่เราค่าในตัวกัน
พร่ำบอกอย่าคิดสั้นสะบั้นชีวิต!
ณ จุดยืน
อย่ารีบฝืนตัวเลยเผยดวงจิต
ยังมีคนหลายคนบนผู้มิตร
จะประสิทธิ์มานมือถือรักเนา
หากวันนี้พบค่าในตัวแล้ว
ก็อย่าแคล้วทิ้งละปะความเขลา
อย่าตัดสินอะไรในตัวเรา
หรือให้คนอื่นเขาเฝ้าชี้แนะ
ทุกสิ่งอย่างมากมายอยู่ในโลก
มีทั้งทุกข์ทั้งโศกโบกนั่นแหละ
หลากตัวตนล้นคุณค่าว่าเยอะแยะ
แล้วแต่ตัวจะแกะเกิดค่าใด
