ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สุนันยา]

ยามง่วงเหงา เข้าอ่านกานท์ สราญรื่น
บางคราขื่น ขมมาน พานไห้หวน
ยืมกลอนพี่ ผ่อนคลาย หายรัญจวน
โศกกำสรวล คล้ายกัน พอผันไกล

อ่านกานท์เขา เหงาไม่ทัน เช้ายันค่ำ
เหงาประจำ ซ้ำพา น้ำตาไหล
หวานปนเศร้า เหงาซึ้ง ตรึงตราใจ
“สุนันยา”ร่ำไห้ ได้ทั้งวัน

น้องคนเล็กมาล่า

"ดิน"

เอ่อ..ดินจ๋า พาคำ มาย้ำติด
เหมือนสะกิด พิษลาม ทำใจหวั่น
จุ๊ จุ๊  จุ๊ อย่าเอ็ด เดี๋ยวเสร็จกัน
พี่แอบฝัน หวานคลอ นั้นพอมี

แต่ความฝัน มับจบ คล้ายหลบเลี่ยง
เป็นทางเบี่ยง เบนบ่าย กลายถอยหนี
จึ่งต้องวน มาเศร้า เหงาทั้งปี
เป็นอย่านี้ ประจำ....จะทำไง?...เฮ้อ!!!!

"สุนันยา"
 

[สุนันยา]

เป็นคนหวาน  ซ่านซึ้ง  หนึ่งในหล้า                 
เจ้าปัญญา  ปัญหาแน่  แพ้สมร
วาจางาม  จรด  ทุกบทกลอน                           
นิสัยอ้อน  ชวนหลง   ส่งหัวใจ

สุนันยา  แปลว่าไร  ให้ช่วยบอก                       
อย่าแปลหลอก   เฉตรง   เดี๋ยวงงใส่
มังสุยา  คำพ้อง  น้องแปลไง                           
ช่วยแปลให้   พี่รู้   เลิกวู่วาม

"มังตรา"

                               

                   
หวานซ่านซึ้ง ตรึงใจ เช่นไหนหนอ
มาแกล้งล้อ ให้งง ส่งคำถาม
หรือสนใจ เหลียวแล แค่เนื้อความ
"สุนันยา" เพียงนาม ไร้คำแปล

"มังสุยา"คำพ้อง คล้องความหมาย
มังตราร่าย อักษรา คราชื่นแข
มนตร์อักษร วอนไว้ ให้เหลียวแล
ไม่รู้แน่ แค่เพียง ร้อยเรียงกานท์...

"สุนันยา"
 

[สุนันยา]

มาตามติดสะกิดกายสหายเก่า
อ่านกานท์เศร้าเหงาซ่านผ่านอักษร
เธอบรรจงลงสลักทุกวรรคตอน
เศร้าแฝงอ้อนแฝงงอนตอนจดจาร

บทประพันธ์สรรสร้างบางรู้สึก
เผยส่วนลึกผนึกเก่าทั้งเศร้า.หวาน
ฤาขื่นขมถมเศร้าเคล้าดวงมาน
กี่วันวารผ่านกรำช้ำเดียวดาย

เพียรจารจดเถิดนะสหายเก่า
จงเขียนเล่าเศร้า.หวานผ่านความหมาย-
ที่ลึกซึ้งตรึงอยู่ไม่รู้วาย
ทุกเรื่องราวมิเปล่าดายหรอกที่รัก

ก้าวแรกฯ...

เธอรินร้อย ถ้อยหวาน มาขานสู่
ให้ได้รู้ ดวงจิต ไม่คิดผลัก
กำลังใจ แนบเนา เฝ้าท้วงทัก
ซึ้งยิ่งนัก ลำนำ ที่ย้ำมา

อย่าเพิ่งหน่าย หายห่าง ทางอักษร
อย่าเบื่อกลอน คนเหงา เฝ้าครวญหา
อย่าทิ้งไป ไม่หวง ห่วงนำพา
อย่า ลืมสุนันยา นะเพื่อนเอย

กลอนยังเหงา เศร้าขม ระทมท้อ
ด้วยยังรอ คนปลอบ มอบคำเผย
ยังอยากอ้อน วอนพร่ำ ทุกคำเปรย
อย่าละเลย เฉยนัก ถ้ารักจริง...

"สุนันยา"
 

[พี.พูนสุข]

 

  มุมหนึ่ง...
     น้องสุคะ..  เพราะอะไร  อ่อนไหวนัก
     ใครหาญหัก  น้ำใจ  ให้โศกสม
     กลอนน้องสุ  เศร้าหวาน  รานอารมณ์
     ไม่เคยตรม  ยังครวญเศร้า  เหงาเหมือนกัน

  อีกมุมหนึ่ง...
     น้องสุคะ..  เพราะอะไร  มีใจเขียน
     มุพากเพียร  ก้าวย่าง  บนทางฝัน
     รักเสริมสวย  ด้วยศรี  กวีวรรณ
     รักรำพัน  รำพึง  ซาบซึ้งกลอน

  และมุมนี้  
   น้องสุคะ..  พี่ตั้งใจ  ไม่ให้ตอบ
   มาเพื่อมอบดอกไม้  สายอักษร
   ขว้างก้อนหินทิ้งไป  ไม่อาวรณ์
   ดอกไม้พร  ประดับขวัญ  "สุนันยา"

     พี่ พูนสุข
  

[สุนันยา]

มุมหนึ่ง...
     พี่พีฯคะ..  เพราะกรรมมา พาโศกศัลย์
อดีตนั้น ระทม ตรมหนักหนา
ใช่อ่อนไหว เพียงพร่ำ ลำนำมา
ในส่วนลึก สุนันยา ล้าเกินทน

  อีกมุมหนึ่ง...
    พี่พีฯคะ..  เพราะรักบทพจนา
     จึงเรียงร้อย อักษรา มาเป็นผล
     รักความงาม ยามร่าย คล้ายต้องมนตร์
     บันดาลดล ให้เพียร เฝ้าเขียนกานท์

  และมุมนี้ 
  พี่พีฯคะ..  สิ่งให้มา  พาใจซึ้ง
   ติดตราตรึง กว่ารส บทคำหวาน
   จะจดจำ  คำสอนไว้ ในดวงมาน
ชื่นพรขาน สานสู่"สุนันยา”
 

"สุนันยา"

[ไพร พนาวัลย์]

      

ทางชีวิตหักเหต้องเร่ร่อน
อู่เคยนอนร้อนรุ่มต้องคลุมหน้า
น้ำเนตรตกอกช้ำต้องจำลา
ดั่งถลาจากรังใจพังภินท์

สู้ชีวิตคิดหนักเพราะรักขม
แม้ตรอมตรมเพียงใดยังไม่สิ้น
ปลอบใจตนทนฝันขยันบิน
จนชาชินความเศร้าแห่งเงากรรม

ปลอบกมลคนไกลเอาใจช่วย
ที่เคยป่วยให้หายอย่ากรายกล้ำ
จงหมดทุกข์หมดโศกมีโชคนำ
ฝากถ้อยคำพร่ำวอนดั่งพรพรม

“ไพร พนาวัลย์”

[panthong.kh]

ทางชีวิต บางครั้ง ยังสับสน
ทั้งมีดมน หนทาง อ้างว้างสม
กรรมอันใด ไม่รู้ สู้ระทม
รักมาล่ม พังพาบ วาบหวิวทรวง

แสนเหว่ว้า อาวรณ์ นอนไม่หลับ
ตั้งตานับ วันรอ หนอเป็นห่วง
จิตหวั่นไหว มองฟ้า อย่าหลอกลวง
คนอยู่ไกล ยังหวง ทุกช่วงจินต์

ฝากกานท์กลอน ไปห่ม พรหมเจ้าขา
ฝากนภา ครวญเพลง บรรเลงสิ้น
ฝากฝันดี ทุกคืน ชื่นชีวิน
ฝากยุยุพิน ไปกอด ตลอดคืน
พันทอง
 

[สุนันยา]

      

ทางชีวิตหักเหต้องเร่ร่อน
อู่เคยนอนร้อนรุ่มต้องคลุมหน้า
น้ำเนตรตกอกช้ำต้องจำลา
ดั่งถลาจากรังใจพังภินท์

สู้ชีวิตคิดหนักเพราะรักขม
แม้ตรอมตรมเพียงใดยังไม่สิ้น
ปลอบใจตนทนฝันขยันบิน
จนชาชินความเศร้าแห่งเงากรรม

ปลอบกมลคนไกลเอาใจช่วย
ที่เคยป่วยให้หายอย่ากรายกล้ำ
จงหมดทุกข์หมดโศกมีโชคนำ
ฝากถ้อยคำพร่ำวอนดั่งพรพรม

“ไพร พนาวัลย์”

กราบขอบคุณ ละมุนถ้อย คอยปลอบขวัญ
จากคืนวัน รานร้าว เฝ้าทับถม
ชีวิตดั่ง ละคร ที่ซ่อนปม
ต้องตรอมตรม ดั่งเห็น ล้วนเป็นกรรม

เพราะลุงไพร รู้หมด บทชีวิต
พรหมลิขิต ขีตเน้น เป็นเรื่องขำ
จึงเบือนบิด ปิดขวาง ทางกระทำ
อยู่บนรอย ระกำ สุดช้ำทรวง

กลอนที่เขียน ตกผลึก ฝังลึกอยู่
ทนอดสู ชินช้า เพื่อท้าสรวง
อยากสนาน หวานชื่น รื่นทั้งปวง
แต่ว่าดวง อาภัพ....จึงอับจน...

 
“สุนันยา”

[มังตรา]

หวานซ่านซึ้ง ตรึงใจ เช่นไหนหนอ
มาแกล้งล้อ ให้งง ส่งคำถาม
หรือสนใจ เหลียวแล แค่เนื้อความ
"สุนันยา" เพียงนาม ไร้คำแปล

"มังสุยา"คำพ้อง คล้องความหมาย
มังตราร่าย อักษรา คราชื่นแข
มนตร์อักษร วอนไว้ ให้เหลียวแล
ไม่รู้แน่ แค่เพียง ร้อยเรียงกานท์...

           
ล่อให้งง  ทำไง  ไม่เคยรู้                 
ที่ทำอยู่  ล่อรัก  เหมือนจักสาน 
ด้วยสนจิต  ติดหล่ม  เลยซมซาน           
ถึงร้าวราน  ยังภักดิ์   เกินหักใจ

สุนันยา  คำนี้   พี่พร่ำเรียก                   
จนปากเปียก   ไม่ถลำ  หาคำใหม่
จึงอยากรู้  ถ้อยความ  นิยามไป               
เผื่อผลักไส  ยังทราบ  ไม่บาปกรรม
                                 
         

[สุนันยา]

โถกระไร ใจคนมาบ่นบอก
เหมือนเย้าหยอกให้เห็นเป็นเรื่องขำ
ใช้เล่ห์ลวง บ่วงร้อย มาคอยอำ
หากแม้นเชื่อ น้ำคำ คงช้ำมาน

มังสุยา อ่านดู พอรู้ได้
คนอะไร ไขสือ สื่อคำหวาน
ก็มังตรา สุนันยา พาเคียงกานท์
ถ้อยคำขาน อักษรา...คราร้อยกรอง

"สุนันยา"

 

[มังตรา]

โถกระไร ใจคนมาบ่นบอก
เหมือนเย้าหยอกให้เห็นเป็นเรื่องขำ
ใช้เล่ห์ลวง บ่วงร้อย มาคอยอำ
หากแม้นเชื่อ น้ำคำ คงช้ำมาน

มังสุยา อ่านดู พอรู้ได้
คนอะไร ไขสือ สื่อคำหวาน
ก็มังตรา สุนันยา พาเคียงกานท์
ถ้อยคำขาน อักษรา...คราร้อยกรอง

"สุนันยา"


กล่าวเรื่องเด่น  เป็นจริง  หญิงฟังเล่น                     
แม่เนื้อเย็น    ให้ช้ำ  ทำหม่นหมอง
รู้ดีหรอก  สุนันยา  ถ้าอยากครอง                           
คงจักต้อง    เจียมตน  ด้วยจนใจ

แต่สิทธิ์ศักดิ์  รักใคร   ตามใจนึก                           
ตกผลึก  รักมาก  อยากชิดใกล้
สิทธิ์ของคน  จะรัก   มักเป็นไป                             
สิทธิ์คนไล่   พี่รู้แล้ว  นะแก้วตา

                       

[สุนันยา]

คำวิจารณ์ นั้นลึก รู้สึกหวั่น
ถ้อยจำนรรจ์ หวานคม เข้าถมถา
อักษรกานท์ หว่านปอง ของมังตรา
ประหนึ่งว่า ขื่นขม ระทมใจ

ใครก็ต่าง รู้เห็น ความเป็นมิตร
แนบสนิท ติดตรึง ซึ้งเพียงไหน
กาลเวลา ผันผ่าน นานเท่าใด
มิเคยไกลจากบ่วง ห้วงคำนึง...

"สุนันยา"
 

[เนิน จำราย]

ขี้ใจน้อยคอยจ้องแต่ร้องไห้   
ห่างไม่ได้เดี๋ยวโทรฯหาบอกว่าคิดถึง
ชอบร้องเพลงเสียงเจื้อยแจ้วแนวหนูผึ้ง
แต่งกลอนซึ้งปนเศร้าเคล้าน้ำตา
   
       เนิน จำราย (พี่ชายที่น่ารัก)