นานมาแล้วแนวไพรแดนไกลโพ้น
ผู้คนโดนเสือจับกัดดับดิ้น
มากมายชีวีนั้นถูกมันกิน
เสือล่าเป็นอาจิณชอบกินคน
ชาวบ้านไพรใกล้ป่าผวาหนัก
กลัวพยัคฆ์ต่างแหยงทุกแห่งหน
แทบมิออกนอกห้องบ้านของตน
หากเผลอต้องปี้ป่นบนเล็บมัน
มินิ่งเฉยทางการสั่งพรานล่า
ต้องกำจัดเข่นฆ่าให้อาสัญ
พรานมือดีมีมากอยากประจัญ
แต่เป็นได้เพียงฝันมันร้ายเกิน
แสนอนาถพลาดพลั้งถูกฝังเขี้ยว
หลายคนเสียวลาร้างขอห่างเหิน
เสือลอยนวลกวนคำรามดำเนิน
จ้องกัดคนยับเยินเพลิดเพลินไป
สี่ร้อยศพจบสิ้นถูกกินฆ่า
เหมือนดังซาตานแสร้งแกล้งไฉน
ดุจภูตผีปีศาจประหลาดใจ
ชาวบ้านไพรตายจากมากทุกที
จวบกระทั่งครั้งพรานเชี่ยวชาญชื่อ
จิมคอร์เบ็ตต์ระบือเลื่องลือรี่
เข้าอาสามาจับดับชีวี
ทุ่มนับปีเสือร้ายจึงวายปราณ
2. The Champawat Tigress
ในช่วงปลายศตวรรษที่ 19 ชายแดนประเทศเนปาลและเมืองคาเมออน ประเทศ
อินเดียและ ได้เกิดอสูรกายซึ่งเป็นเสือเบงกอลตัวหนึ่งไล่ล่าคนจำนวนมาก มัน
ชอบซุ่มทำร้ายคนกลางป่าเขา มีชายหญิงและเด็กตกเป็นเหยื่อมากมาย หลายคน
เริ่มออกมากล่าวขนานมันว่ามันเป็นปีศาจหรือสิ่งที่ลงมาจากเบื้องบนเพื่อลงโทษ
พวกเขา มันชื่อ “เสือร้ายแห่งซัมพาวัต” และที่น่าสนใจคือ “มันเป็นเสือตัวเมีย”
เสือร้ายแห่งซัมพาวัตได้รับการกล่าวขานว่าเป็นเสือที่ฆ่าคนกว่า 436 ซึ่งตัวเลข
ดังกล่าวเป็นการอ้างในเอกสารการเสียชีวิตของราชการเนปาลและอินเดีย แต่
กระนั้นมันก็ได้ถูกจารึกชื่อว่าเป็นสัตว์ตัวเดียวที่ฆ่ามนุษย์มากที่สุดในโลก หลังจาก
ที่มันฆ่าคนกว่า 200 คนในเนปาล ส่งผลทำให้ทางรายการไม่อยู่เฉย พวกเขาจัด
การส่งกองทัพแห่งชาติเนปาลข้ามพรมแดนอินเดียเพื่อไปฆ่ามัน และนี้คงเป็น
ครั้งแรกและครั้งสุดท้ายในประวัติศาสตร์ที่มีการใช้ทหารจำนวนมากในการฆ่าสัตว์
เพียงตัวเดียว
แต่ปรากฏว่าล้มเหลวและกลายเป็นว่ามันกลับเพิ่มชื่อเสียงให้แก่เสือตัวนี้ให้โดด
เด่นยิ่งขึ้น มันเพิ่มความกล้าหาญถึงขั้นข้ามพรมแดนเข้าสู่หมู่บ้านชัมพาวัต ประเทศ
อินเดีย มันโจมตีกลางวันแสกๆ และหากินรอบๆ หมู่บ้านจนทำให้ชาวบ้านไม่กล้า
ออกจากกระท่อม และพวกเขามักหวาดกลัวทุกครั้งเมื่อได้ยินเสียงคำรามของมัน
จนทางการอินเดียถึงขั้นเขียนป้ายเตือนว่าจุดนี้เป็นสถานที่ของเสือแห่งซัมพาวัต
ออกมาโปรดเลี่ยงใช้เส้นทางอื่น และรัฐบาลอินเดียติดประกาศหานายพรานมือ
ฉมังไปจัดการอย่างเร่งด่วน สุดท้ายเจ้าเสือตัวนี้ก็ถูกยิง โดยจิม คอร์เบ็ตต์ (คน
เดียวกับอันดับ 3) ในปี 1911 ซึ่งการกระทำครั้งนี้ทำให้ชาวบ้านยกย่องเขาจน
เปรียบเสมือนพราหมณ์ที่เบื้องบนส่งมาโปรด (นอกจากนั้นเขายังไม่เอาเงินรางวัล)
และเรื่องราวประสบการณ์เหล่านี้ได้ถูกเขียนในหนังสือ Maneaters of Kumaon
(1944)
ขอบคุณข้อมูลจาก OK NATION .net ครับ
