ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สุนันยา]

คำว่ารักภักดี.. มีจริงไหม
ไยปล่อยให้ ใครหนึ่ง...รำพึงหา
หรือว่างเปล่า ไร้รัก...ปักอุรา
 ที่ทำมา เพียงหลอก..แกล้งบอกรัก

เหมือนถูกล่าม ด้วยโซ่...โถ..ใจฉัน
เธอผูกมัน พันแกน…เสียแน่นหนัก
มีหน้าที่ คลายเหงา…เศร้าใจนัก
มิได้เป็น คนรัก…ประจักษ์ใน

ฉันเป็นแค่ ร่างกาย..เครื่องคลายเหงา
ให้เธอเล้า ประโลม...ชมไฉน
อยู่ห้องเช่า เฝ้ารอ… ทดท้อใจ
จึงพิไร ตัดพ้อ…เพราะรอเธอ

เป็นแฟนเก็บ เจ็บช้ำ…น้ำใต้ศอก
แม้นช้ำชอกปานไหน…ใจยังเผลอ
ทั้งที่รู้ จริงใจ...ไม่เคยเจอ
ยังรักเธอ ยิ่งล้น…ท้นทวี

เธอเก็บฉัน...เอาไว้...เพื่อคลายเหงา
เมื่อคราใด เธอเศร้า เคล้าโศกศรี
คำว่าแฟน ตราบเธอมา...ค่าจึงมี
ฉันรอนร้าว...ฤดี...ชีวีวาย
***************
ไม่อยากให้ใครรู้...ว่าคบกัน
เธอตอกย้ำทำทรวงฉัน…พลันสลาย
น้อยใจเหลือ โอ้เรา...เฝ้างมงาย
อยู่เดียวดาย หนาวเหน็บ…เจ็บจำทน/

“สุนันยา”

<a href="http://www.youtube.com/v/RluNYFqoXys&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/RluNYFqoXys&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

.

[ไพร พนาวัลย์]

           

เจอไม้งาม ยามขวาน นั้นบิ่นแล้ว
เจอดวงแก้ว ช้าไป พาใจหม่น
เจอคนดี ที่รัก ปักกมล
เจอหน้ามน มั่นหมาย เกือบสายไป

เราทำบุญ ร่วมกัน ในวันหล้า
จึ่งต้องลา จากกัน อย่าหวั่นไหว
มาพบกัน อีกครั้ง ดุจบังใบ
แต่หัวใจ ของพี่ อยู่ที่เธอ

แม้จะพบ น้อยครั้ง ก็ยังรัก
มอบใจภักดิ์  เพียงน้อง ปองเสนอ
เก็บน้ำผึ้ง หวานฉ่ำ ไว้บำเรอ
ยามพบเจอ เปรอปรน ดั่งฝนพรำ

เราทั้งสอง หมองหม่น ต้องทนเจ็บ
แม้หนาวเหน็บ เข้าครอง ไม่ร้องร่ำ
ไม่เคยคิด ปลิ้นปลอก หรือหลอกอำ
ขอจงจำ รักพี่ นี้เพียงเธอ 

“ไพร พนาวัลย์”

 

[จันท์ จันทบูร]

ใยกล่าวโทษความรักนักมนุษย์
ยามแรกสุดรักหวานปานอ้อยควั้น
ก็ชื่นชมภิรมย์สุขทุกคืนวัน
ตอนปลายนั้นดันขื่นขมระทมใจ

[สุนันยา]

           

เจอไม้งาม ยามขวาน นั้นบิ่นแล้ว
เจอดวงแก้ว ช้าไป พาใจหม่น
เจอคนดี ที่รัก ปักกมล
เจอหน้ามน มั่นหมาย เกือบสายไป

เราทำบุญ ร่วมกัน ในวันหล้า
จึ่งต้องลา จากกัน อย่าหวั่นไหว
มาพบกัน อีกครั้ง ดุจบังใบ
แต่หัวใจ ของพี่ อยู่ที่เธอ

แม้จะพบ น้อยครั้ง ก็ยังรัก
มอบใจภักดิ์  เพียงน้อง ปองเสนอ
เก็บน้ำผึ้ง หวานฉ่ำ ไว้บำเรอ
ยามพบเจอ เปรอปรน ดั่งฝนพรำ

เราทั้งสอง หมองหม่น ต้องทนเจ็บ
แม้หนาวเหน็บ เข้าครอง ไม่ร้องร่ำ
ไม่เคยคิด ปลิ้นปลอก หรือหลอกอำ
ขอจงจำ รักพี่ นี้เพียงเธอ 

“ไพร พนาวัลย์”

 

ยินคำอ้าง วางถ้อย ว่าคอยห่วง
หนึ่งในทรวง ห้วงรักภักดิ์เสมอ
ยังตราตรึง คะนึงหา ใคร่มาเจอ
คำเสนอ ซาบซึ้ง คะนึงนัย

แม้นว่าต้อง เป็นรอง ที่ข้องเกี่ยว
รักคำเดี่ยว เหนี่ยวรั้ง แต่ครั้งไหน
ถึงระทม ขมรับ มิกลับใจ
รักมอบไว้ แด่เธอ เสมอนิรันดร์

จะอย่างไร ยอมหมดไม่ถดถอย
ใจคงคอย แนบเรียง อยู่เคียงฝัน
แม้บางครั้ง ร้าวรอน นอนจาบัลย์
ต้องห่างกัน ให้เรา ต้องเศร้าตรม

ยอมเจ็บช้ำ กล้ำกลืน ไม่ฝืนจาก
ด้วยรักมาก ยากถอน รออ้อนสม
ขอใช้หนี้กรรมรัก สลักปม
แม้นระทมซมเศร้า....ยังเฝ้ารัก...

“สุนันยา”
 

[สุนันยา]

ใยกล่าวโทษความรักนักมนุษย์
ยามแรกสุดรักหวานปานอ้อยควั้น
ก็ชื่นชมภิรมย์สุขทุกคืนวัน
ตอนปลายนั้นดันขื่นขมระทมใจ

Both

เพราะบางที รักทำ ให้ช้ำเจ็บ
แต่ต้องเก็บ อาการ สะท้านไหว
ด้วยเพราะรัก จึงยอม พร้อมเป็นไป
"รัก"มอบให้ ร้ายดี(หรือ)....พร้อมที่จะ"รัก"

"สุนันยา"

[กังวาน]

การยินยอมพร้อมใจให้รักเขา
ทั้งที่เราก็รู้อยู่ประจักษ์
ว่าสักวันฝันจบลงตรงอกหัก
แต่เมื่อรักก็จะลืมความขื่นใจ

เธอมิมองชายคนนี้ที่ลุ่มหลง
เธอแค่ปลงกับคนเก่าเศร้าอ่อนไหว
เธอมิสนคนที่มีฤทัย
เธออาลัยสิ่งที่ผ่านนานเหลือเกิน

ฉันเฝ้ามองร้องไห้ใจแสนเจ็บ
ฉันต้องเก็บคำพูดไว้ใจเก้อเขิน
ฉันรักเธอตลอดไปใช่บังเอิญ
ฉันเผชิญความเจ็บหนักเพราะรักเธอ

เรามีเราเข้าคู่ลองดูหน่อย
เราอย่าปล่อยความเจ็บทำช้ำเสมอ
เรามาลองรักกันหมั่นปรนเปรอ
เราจะเลอเลิศนักถ้ารักกัน

[panthong.kh]

           

เจอไม้งาม ยามขวาน นั้นบิ่นแล้ว
เจอดวงแก้ว ช้าไป พาใจหม่น
เจอคนดี ที่รัก ปักกมล
เจอหน้ามน มั่นหมาย เกือบสายไป

เราทำบุญ ร่วมกัน ในวันหล้า
จึ่งต้องลา จากกัน อย่าหวั่นไหว
มาพบกัน อีกครั้ง ดุจบังใบ
แต่หัวใจ ของพี่ อยู่ที่เธอ

แม้จะพบ น้อยครั้ง ก็ยังรัก
มอบใจภักดิ์  เพียงน้อง ปองเสนอ
เก็บน้ำผึ้ง หวานฉ่ำ ไว้บำเรอ
ยามพบเจอ เปรอปรน ดั่งฝนพรำ

เราทั้งสอง หมองหม่น ต้องทนเจ็บ
แม้หนาวเหน็บ เข้าครอง ไม่ร้องร่ำ
ไม่เคยคิด ปลิ้นปลอก หรือหลอกอำ
ขอจงจำ รักพี่ นี้เพียงเธอ 

“ไพร พนาวัลย์”

 

เจอไม้งาม ยามขวาน จวนจะหัก
เจอที่รัก ช้าไป ใจเพ้อเจ้อ
ทั้งฟันฟาง หลุดร่วง ทุกช่วงเบลอ
ทั้งเข่าเออ เสื่อมทรุด สุดบรรยาย

อันที่ตึง กลับหย่อน ไม่ผ่อนพัก
อันที่หย่อน ก่อนจัก ตึงเหลือหลาย
รอยตืนกา หน้าผาก ออกมากมาย
ทั้งร่างกาย เหี่ยวแห้ง แสลงใจ

ผมนั้นสี ดอกอ้อ โดนต่อต่อย
ขอบตาย้อย หย่อนยาน ม่านตาใส
ผิวตกกระ ขรุขระ อุระไกว
พ่อสำลี เม็ดใน ไร้ราคี

สุดปองหมาย ชายเรียง มาเคียงคู่
โปรดรับรู้ แสนคิดถึง ซึ้งเหลือที่
ก่อนจะนอน ขอพร วอนปราณี
ดลฤดี สองเรา ผูกเข้ากัน

[จันท์ จันทบูร]

เพราะบางที รักทำ ให้ช้ำเจ็บ
แต่ต้องเก็บ อาการ สะท้านไหว
ด้วยเพราะรัก จึงยอม พร้อมเป็นไป
"รัก"มอบให้ ร้ายดี(หรือ)....พร้อมที่จะ"รัก"

"สุนันยา"

อันรักนี้บางทีทำเราช้ำเจ็บ
ยังฝืนเก็บอาการสะท้านไหว
มิใช่รักพาเรายอมพร้อมเป็นไป
หากแต่ใจคนยังคงหลงมัวเมา

หากรักนี้ดีเลิศประเสริฐนัก
ยามเจ็บหนักอย่าละเมอเพ้อเพราะเขา
ถึงหลงอื่นหมื่นแสนในแดนเรา
ยังมิเท่าหลงใจเจ็บเก็บอาการ

[ฌลา]

...หลายครั้งที่ต้องทน...
กับความไร้เหตุผล...ของคนตรงหน้า
หลายครั้งที่ต้องร้องไห้...โดยไม่เคยรู้ที่ไป...ที่มา
เจ็บจนหัวใจร้าวชา...แต่ไม่เคยลดความห่วงหา...สักนาที

...เพราะรัก...จนเกินไป...
จนยอมทนถูกเธอทำร้าย...ยอมไร้ศักดิ์ศรี
แม้เสียน้ำตาสักเท่าไหร่...ไม่เคยลบเธอจากใจ..ที่มี..
เพราะรักเหลือเกินคนดี...จนยอมเจ็บอยู่ตรงนี้...เเพื่อเธอ...

[สุนันยา]

การยินยอมพร้อมใจให้รักเขา
ทั้งที่เราก็รู้อยู่ประจักษ์
ว่าสักวันฝันจบลงตรงอกหัก
แต่เมื่อรักก็จะลืมความขื่นใจ

เธอมิมองชายคนนี้ที่ลุ่มหลง
เธอแค่ปลงกับคนเก่าเศร้าอ่อนไหว
เธอมิสนคนที่มีฤทัย
เธออาลัยสิ่งที่ผ่านนานเหลือเกิน

ฉันเฝ้ามองร้องไห้ใจแสนเจ็บ
ฉันต้องเก็บคำพูดไว้ใจเก้อเขิน
ฉันรักเธอตลอดไปใช่บังเอิญ
ฉันเผชิญความเจ็บหนักเพราะรักเธอ

เรามีเราเข้าคู่ลองดูหน่อย
เราอย่าปล่อยความเจ็บทำช้ำเสมอ
เรามาลองรักกันหมั่นปรนเปรอ
เราจะเลอเลิศนักถ้ารักกัน

เรื่องของรัก ยากนัก จักกล่าวได้
ด้วยหัวใจ ใฝ่หา พาโศกศัลย์
รู้ทั้งรู้ อยู่ว่าต้องจาบัลย์
แต่ว่าฉันนั้นยัง เฝ้าฝังรัก

เธอคือชาย คนที่ แสนดีพร้อม
เธอถนอมคุณค่า น่าตระหนัก
เธอคู่ควร ได้รับ กับการภักดิ์
เธอรู้จัก ค่าคน น่ายลยิน

ฉันไร้ค่า เกินกว่า จะควรคู่
ฉันขออยู่ อย่างละอา อย่าถวิล
ฉันรู้ว่า ค่าน้อย ด้อยกว่าดิน
ฉันหมดสิ้น ราคา ไม่น่าชม

เขาคนนั้น ฉันรัก ปักใจมั่น
เขาผูกพัน แน่แท้ แม้ขื่นขม
เขาคือคนที่ใช่ แม้นใจตรม
ยอมรับกับระทม ฉันข่มใจ..

“สุนันยา”

[สุนันยา]

เพราะบางที รักทำ ให้ช้ำเจ็บ
แต่ต้องเก็บ อาการ สะท้านไหว
ด้วยเพราะรัก จึงยอม พร้อมเป็นไป
"รัก"มอบให้ ร้ายดี(หรือ)....พร้อมที่จะ"รัก"

"สุนันยา"

อันรักนี้บางทีทำเราช้ำเจ็บ
ยังฝืนเก็บอาการสะท้านไหว
มิใช่รักพาเรายอมพร้อมเป็นไป
หากแต่ใจคนยังคงหลงมัวเมา

หากรักนี้ดีเลิศประเสริฐนัก
ยามเจ็บหนักอย่าละเมอเพ้อเพราะเขา
ถึงหลงอื่นหมื่นแสนในแดนเรา
ยังมิเท่าหลงใจเจ็บเก็บอาการ

หากมิเคยมีรัก หรือจักรู้
ความอดสูที่ยอมน้อมสมาน
เมื่อรักล้นท้นทรวง ในบ่วงมาน
ความร้าวราน เสมือน เป็นเพื่อนใจ

ฉันจึงต้อง จำทน เพื่อคนรัก
แม้นตระหนัก ความจริง ทุกสิ่งได้
มันยากนัก จักเผย เอ่ยบอกใคร
จึงเก็บช้ำ ข้างใน เหมือนตายทั้งเป็น


"สุนันยา"

[สุนันยา]

...หลายครั้งที่ต้องทน...
กับความไร้เหตุผล...ของคนตรงหน้า
หลายครั้งที่ต้องร้องไห้...โดยไม่เคยรู้ที่ไป...ที่มา
เจ็บจนหัวใจร้าวชา...แต่ไม่เคยลดความห่วงหา...สักนาที

...เพราะรัก...จนเกินไป...
จนยอมทนถูกเธอทำร้าย...ยอมไร้ศักดิ์ศรี
แม้เสียน้ำตาสักเท่าไหร่...ไม่เคยลบเธอจากใจ..ที่มี..
เพราะรักเหลือเกินคนดี...จนยอมเจ็บอยู่ตรงนี้...เเพื่อเธอ...

มันไร้ซึ่งเหตุและผล
ให้ต้องทน เจ็บช้ำ ย้ำเสมอ
เพียงสิ่งเดียวเท่านั้น ฉันรักเธอ
ยอมปรนเปรอ  ให้เธอสุข ทุกวันคืน

บางเวลาต้องอ้างว้าง
ไร้เธออยู่ เคียงข้าง ยังต้อง ทนฝืน
อยู่กับรอย ระกำ ที่กล้ำกลืน
ต้องสอื้น เดียวดาย เพราะพ่ายรัก....


"สุนันยา"

[สมนึก นพ]

เมื่อแรกเจอเธอยิ้มอิ่มใจนั้น
กลับไปฝันมั่นหมายจะได้เห็น
ขึ้นวันใหม่ประสบพบเนื้อเย็น
ทำหน้าเป็นยิ้มให้เข้าทายทัก

ไมตรีจิตคิดมอบตอบสนอง
ตามครรลองความมีที่รู้จัก
ความเข้าใจเสมือนนั้นวัวพันหลัก
กลายเป็นรักปักเริ่มสร้างเสริมมา

บ้านไม่กลับบ่อยนี้เพราะมีห่วง
กลัวพุ่มพวงร่ำไห้อาลัยหา
เกิดปากเสียงบ่อยนั้นกับภรรยา
โดนขว้างปาบ่อยครั้งยังจำทน

เพราะบ้านสองของเราเขาก็รู้
ไม่ได้ขู่ดูเอาจริงวิ่งสับสน
ไม้ตีพริกมีดครัวมั่วเวียนวน
มีปะปนเก้าอี้บ้างเป็นครั้งคราว

วันต่อมาบ้านสองจ้องสังเกต
คงมีเหตุกันอยู่เรื่องชู้สาว
อ๋อ! มีเมียแล้วหนาน่าจะยาว
ไม่ทันกล่าวเล่าความตามราวี

ยกกำลังสองของวันฉันก็น่วม
สุดแสนอ่วมเหลือล้ำทำไงนี่
ยอมเจ็บอีกนิดหนึ่งน่าครึ่งปี
สองคนนี้เข้ากันได้ ฉันไชโย.

นพ
16มิ.ย.55

[จันท์ จันทบูร]

หากมิเคยมีรัก หรือจักรู้
ความอดสูที่ยอมน้อมสมาน
เมื่อรักล้นท้นทรวง ในบ่วงมาน
ความร้าวราน เสมือน เป็นเพื่อนใจ

ฉันจึงต้อง จำทน เพื่อคนรัก
แม้นตระหนัก ความจริง ทุกสิ่งได้
มันยากนัก จักเผย เอ่ยบอกใคร
จึงเก็บช้ำ ข้างใน เหมือนตายทั้งเป็น


"สุนันยา"

แม้เป็นเด็กก็ยังรู้ทางชู้รัก
เรื่องอกหักเคยช้ำทรวงให้ห่วงหา
ถึงมิจดเป็นบทเรียนเขียนตำรา
ก็ใช่ว่าเด็กมิเคยเอ่ยรักใคร

เจ็บแล้วจำทำทนเพื่อคนรัก
ฉงนนัก ด้วยยึดถือฤาไฉน
จึงยอมเก็บเจ็บช้ำอยู่ร่ำไป
พระธรรมไท้ สอนเป็นสัจ อนัตตา

ถึงมิตายก็เหมือนตายให้วายวอด
เป็นเพลิงมอดเผาม้วยด้วยทุกข์หนา
หากมิปลงคงร้าวรานดังผ่านมา
ขออภัยให้ข้าถ้าล่วงเกิน