| 27 มีนาคม 2012, 08:12:PM |
|
ไผ่เดียวดาย
|
 |
« เมื่อ: 27 มีนาคม 2012, 08:12:PM » |
 ชุมชน
|
แค่สายตา จ้องมองไป คงไม่รู้
สิ่งที่ดู ที่มองผ่าน ร้าวรานไหม
ไม่รู้หรอก บอกเอาไว้ ใครต่อใคร
ร่องรอยใจ ที่โดนทิ้ง ความจริงมี
เจ็บปวดนัก ไมอาจเอ่ย หรือเผยได้
เหมือนคนตาย ทั้งหายใจ อยากไกลหนี
จมดิ่งลึก ใต้แผ่นฟ้า ห้วงวารี
ยากเหลือที่ พรรณา จะหาคำ
อาจเห็นยิ้ม ยามได้พบ ประสบหน้า
เป็นเพราะว่า ไม่กล้าบอก ว่าชอกช้ำ
กลั้นน้ำตา เพราะหัวใจ สั่งให้ทำ
ใจมันย้ำ ฉันเข้มแข็ง และแกร่งพอ
ไม่ให้เห็น น้ำตาใจ ที่ไร้ค่า
ให้เธอมา สงสารกัน หรือหวั่นหนอ
ไม่มีทาง ทิ้งเข่าทรุด ให้หยุดรอ
นั่งวอนขอ เรียกความหวัง เหนี่ยวรั้งเธอ
ร่องรอยร้าว เป็นแผลเป็น ไม่เห็นค่า
หนึ่งคำลา เจ็บและจบ ที่พบเผลอ
หมดสิ้นแล้ว คนที่คบ ภาพลบเบลอ
น้ำตาเอ่อ ร่องรอยช้ำ คอยย้ำเตือน
|
|
|
|
|
|
 ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ : plang, baimai@sailom, panthong.kh, กลิ่น โอสถ, บัณฑิตเมืองสิงห์, D, เนิน จำราย, sunthornvit, ♥หทัยกาญจน์♥, รพีกาญจน์, สะเลเต, amika29, Music, Thammada, สุนันยา, ไม่รู้ใจ, พ่อค้าพเนจร, แป้งน้ำ, บูรพาท่าพระจันทร์, ยามพระอาทิตย์อัสดง, ดุลย์ ละมุน, กังวาน
ข้อความนี้ มี 22 สมาชิก มาชื่นชม
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
ดีชั่วอยู่ที่ตัวทำ สูงต่ำอยู่ที่ทำตัว
|
|
|
| 27 มีนาคม 2012, 08:47:PM |
|
panthong.kh
|
|
« ตอบ #1 เมื่อ: 27 มีนาคม 2012, 08:47:PM » |
ชุมชน
|
ร่องรอยตา จ้องดู ต้องรู้แน่
ตรงไหนแผล แน่แล้ว แววมันเปื้อน
ทิ้งคราบเลือด เกลื่อนกร่น จนเลอะเลือน
คราบสำลี นี้เตือน เอื้อนเอ่ยนาม
เป็นแผลลึก กลางใจ หายใจแผ่ว
ฤทัยแป้ว แห้วครอง ต้องร้องถาม
แผลช้ำเลือด ช้ำหนอง ดูไม่งาม
เพราะถูกคน ใจทราม หยามชีวิน
เธอฝืนยิ้ม ฉันรู้ ว่าสู้ได้
แต่ข้างใน เหลวแหลก แตกเสียสิ้น
เธอหัวเราะ รู้ไหม ใครร้าวจินต์
อยากโบยบิน มาปลอบ ชอบจังเธอ
น้ำตาใจ ของเธอ ฉันเผลอซบ
อย่าจากจบ พบวัน ฉันเสนอ
จะรักษา แผลข้างใน ให้กับเธอ
เพราะฉันเพ้อ ไหวหวั่น สั่นระรัว
พันทอง
|
|
|
|
|
|
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ : D, sunthornvit, กลิ่น โอสถ, รพีกาญจน์, สะเลเต, amika29, Music, ไผ่เดียวดาย, Thammada, สุนันยา, ไม่รู้ใจ, พ่อค้าพเนจร, แป้งน้ำ, บูรพาท่าพระจันทร์, ยามพระอาทิตย์อัสดง, ดุลย์ ละมุน, กังวาน
ข้อความนี้ มี 17 สมาชิก มาชื่นชม
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
| 03 เมษายน 2012, 04:50:PM |
|
ไผ่เดียวดาย
|
|
« ตอบ #2 เมื่อ: 03 เมษายน 2012, 04:50:PM » |
ชุมชน
|
.. ใช่อยากร้อง แต่จำต้อง ให้นองหน้า
คราบน้ำตา ทิ้งรอยเรียก ไว้เปียกหมอน
ถูกทำร้าย ใจร้าวหนัก เมื่อรักคลอน
เฝ้าทอดถอน รักผ่านมา เป็นอาจิณ ..
.. มันคงไม่ เจ็บเท่าไหร่ ถ้าใช้รัก
เขียนสลัก บนกระดาษ แล้วขาดวิ่น
แต่เธอเขียน บนหัวใจ ให้ได้ยิน
จึงหมดสิ้น เมื่อให้เขา เก็บเอาไป ..
.. คนไม่เจ็บ ไม่เป็นไร คงไม่รู้
ยิ้มฝืนสู้ เจ็บมันแย่ สักแค่ไหน
ต้องอำพราง ซ่อนน้ำตา ต่อหน้าใคร
ลึกสุดใจ กันคนถาม เมื่อยามเจอ ..
.. อกหักแล้ว สิ่งตอกย้ำ กับคำนี้
หมดหน้าที่ ย้ำลืมซะ อยู่เสมอ
ขาดกันแล้ว สายสัมพันธ์ ทั้งฉันเธอ
ใจยังเหม่อ ไม่ยอมตาม รับความจริง .. |
|
|
|
|
|
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ : สุนันยา, Thammada, panthong.kh, รพีกาญจน์, ไม่รู้ใจ, พ่อค้าพเนจร, แป้งน้ำ, บูรพาท่าพระจันทร์, ยามพระอาทิตย์อัสดง, sunthornvit, ดุลย์ ละมุน, กังวาน
ข้อความนี้ มี 12 สมาชิก มาชื่นชม
|
บันทึกการเข้า
|
ดีชั่วอยู่ที่ตัวทำ สูงต่ำอยู่ที่ทำตัว
|
|
|
| 10 เมษายน 2012, 06:00:PM |
|
ไผ่เดียวดาย
|
|
« ตอบ #3 เมื่อ: 10 เมษายน 2012, 06:00:PM » |
ชุมชน
|
ร่องรอยตา จ้องดู ต้องรู้แน่
ตรงไหนแผล แน่แล้ว แววมันเปื้อน
ทิ้งคราบเลือด เกลื่อนกร่น จนเลอะเลือน
คราบสำลี นี้เตือน เอื้อนเอ่ยนาม
เป็นแผลลึก กลางใจ หายใจแผ่ว
ฤทัยแป้ว แห้วครอง ต้องร้องถาม
แผลช้ำเลือด ช้ำหนอง ดูไม่งาม
เพราะถูกคน ใจทราม หยามชีวิน
เธอฝืนยิ้ม ฉันรู้ ว่าสู้ได้
แต่ข้างใน เหลวแหลก แตกเสียสิ้น
เธอหัวเราะ รู้ไหม ใครร้าวจินต์
อยากโบยบิน มาปลอบ ชอบจังเธอ
น้ำตาใจ ของเธอ ฉันเผลอซบ
อย่าจากจบ พบวัน ฉันเสนอ
จะรักษา แผลข้างใน ให้กับเธอ
เพราะฉันเพ้อ ไหวหวั่น สั่นระรัว
พันทอง
ถ้าลบได้ ร่องรอยพิษ ชีวิตฉัน
ที่มันสั้น คงต่อสาว ให้ยาวได้
ชุบชีวิต ที่มืดมน เหมือนคนตาย
ใจสลาย ค่อยๆต่อ สานข้อใจ
ถ้าเป็นยา ช่วยรับปาก ก่อนฝากถอน
ฉันอ้อนวอน อย่ากลับกลาย ร้ายได้ไหม
วอนช่วยแก้ สมานทาง แผลข้างใน
รักษาใจ หายสนิท จนปิดลง |
ดีชั่วอยู่ที่ตัวทำ สูงต่ำอยู่ที่ทำตัว
|
|
|
|
|
| 04 พฤษภาคม 2012, 12:59:PM |
|
ไผ่เดียวดาย
|
|
« ตอบ #5 เมื่อ: 04 พฤษภาคม 2012, 12:59:PM » |
ชุมชน
|
อยากให้เห็น ในหัวใจ ใครคนนี้
ร่องรอยมี อยู่นับพัน มันหนักหนา
ดวงใจแตก ยากจับต่อ ก่อขึ้นมา
เศษราคา ส่งขายไป ใครไม่เอา
รอยน้ำตา ที่ไหลอาบ คราบที่เปื้อน
ไม่ลบเลือน แถมต้อนรับ กับความเหงา
ช้ำเกินช้ำ เจ็บเกินเจ็บ เหน็บใจเรา
เคล้าความเศร้า ที่ผสม บ่มหัวใจ
รอยเท้าเธอ ที่ฝากคู่ ดูต่างหน้า
แทนคำว่า รักที่เมิน เกินทนไหว
อยากจะลบ แต่มันปัก หักข้างใน
คงต้องใช้ เวลาถอน ก่อนช้ำตาย
ทุกๆอย่าง ที่เธอทำ ย้ำว่าเจ็บ
ได้แต่เก็บ ความร้าวราน อีกนานหาย
ร่องรอยนี้ จะขอจำ ซ้ำไม่คลาย
คนทำลาย เธอคนนั้น ฉันไม่ลืม |
ดีชั่วอยู่ที่ตัวทำ สูงต่ำอยู่ที่ทำตัว
|
|
|
| 04 พฤษภาคม 2012, 01:30:PM |
|
|
|
|
