คิดว่าใหญ่
“ คน” เป็นทั้งผู้ก่อผู้รอรับ
ทั้งขานขับปรับชื่นคืนหวานฉ่ำ
ทั้งเขียนบทปลดฉากมากเงื่อนงำ
ทั้งกระหน่ำทำตนก่นกล้ำกลืน
ความชั่วร้ายคล้ายล้นบนมนุษย์
ต่างผลิตผุดจุดสำแดงเกินแรงฝืน
ตามสุมไฟให้ร้อนไม่ถอนฟืน
แม้ดึกดื่นคืนค่ำยังทำลาย
เพิ่มแต่แรงกดดันบั่นทอนสุข
เพิ่มแต่แนวรบรุกบุกสลาย
เพิ่มแต่แนวไฟฟอนร้อนสุมกาย
เพิ่มดั่งคล้ายอ้างฟ้า-ท้าประจัญ
จึงสนองให้ถึงซึ่งมุ่งหวัง
แผ่นดินคลั่งสั่งสมคมพลิกผัน
ร้อนเป็นไฟไหม้เผาเข้าโรมรัน
สะใจมันผู้หวังสั่งทำลาย
ต่างดับดิ้น..แผ่นดินลุกเป็นไฟ
แล้วหน้าไหนหนีพ้นบนเป้าหมาย
แผ่นดินยืน ร้อนจน ทุรนทุราย
ล้วนแต่ตายเหมือนกัน..มันก็คน
อย่าได้คิดฆ่าอื่นแล้วชื่นสุข
บาปกรรมรุกทันตาพาหมองหม่น
อย่าได้คิดว่าใหญ่ในสกล
ใดไหนพ้นโลงเผาเข้ากองฟอน.
"บ้านริมโขง"
๒๘ เมษายน ๒๕๕๕
