แร้งขนดำ หัวล้าน ชาญเวหน
ดูพิกล อัปลักษณ์ ไร้ศักดิ์ศรี
ปากงองุ้ม ตึตัง ทั้งอินทรีย์
มิเห็นมี ตรงไหน ให้ชื่นชม
ทึ้งซากสัตว์ เน่าเหม็น เป็นอาหาร
สาบสังขาร มลทิน กลิ่นหมักหมม
วิหคอื่น เบือนหน้า สิ้นสมาคม
อนิยม หยามเหยียด นึกเกลียดชัง
ส่วนหงส์หยก ลวดลาย หลายสีสัน
ช่างขยัน แต่งองค์ ในกรงขัง
บรรจงไซ้ ปีกหาง สำอางจัง
ยืดอกตั้ง สำรวย อวดสวยงาม
กายวิลาส โสภี มีสง่า
ส่งภาษา เพลิดเพลิน เดินงุ่มง่าม
ยืนเคลียคลอ ออเซาะคู่ อยู่ทุกยาม
ผสมความ เริงร่า ยิ่งน่ารัก
หงส์หยกหนึ่ง หลุดมา เกาะค่าคบ
บังเอิญพบ เห็นแร้ง แสร้งแหลมหลัก
“แร้งเอ๋ยกิน อะไร ใคร่ถามทัก
ขี้ริ้วนัก น่าสมเพช เพราะเหตุใด”
แร้งเฒ่าตอบ ทันควัน “ฉันชิมซาก
ไม่ยุ่งยาก แม้ปักษิน ก็กินได้
รอคอยเจ้า ตกอับ ดับลงไซร้
จะเข้าใจ ไปเอง อย่าเร่งร้อน”
หงส์หยกเคย อิ่มพี มีคนเลี้ยง
สุดเอาเยี่ยง หากิน บินเร่ร่อน
เพียงสองวัน ก็มลาย วายม้วยมรณ์
เลี้ยงอุทร ประเคน เป็นเหยื่อแร้ง
เปรียบรูปโฉม โนมพรรณ นั้นเปลือกนอก
ใช่บ่งบอก นิยาม ความเข้มแข็ง
อันหน้าตา สวย,หล่อ พอดัดแปลง
แต่มิแจ้ง สำแดงค่า ปัญญาคน
สุนทรวิทย์
