ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[พยัญเสมอ]

คิดแต่งกลอนให้ไพเราะเสนาะหู
แต่ก็รู้ฝีมือเราไม่เอาไหน
ใช่กวีศรีปราชญ์อาจเกรียงไกร
เป็นแค่ใครหนึ่งคนบนทางกลอน
จะให้เลิศงามหรูดั่งครูเทพ
ใครจะเสพกลอนเราเฝ้าสลอน
เขาดูหมิ่นเหยียดหยามไม่งามงอน
เป็นพวกอ่อนไร้มนตร์ คนกวี
แล้วจะต้องทำไงแต่งได้เพราะ
ถ้าเธอเยาะเย้ยหยันฉันคงหนี
เพราะอับอายขายหน้าประชาชี
อยู่ที่นี้หนามไหน่ตำใจพรุน
ฟังเยาะเย้ยถากถางก็หมางหมอง
อยากร่ำร้องเพื่อเปลื้องที่เคืองขุ่น
สู้ลงแรงลงใจไฉนขาดทุน
ไม่การุณดังเช่นมิตรจนนิดเดียว
หากแบ่งชั้นขั้นฝีมือถือเหนือกว่า
เห็นไร้ค่าไม่ควรคู่อยู่สักเสี้ยว
รุมประนามหยามหมิ่นให้ปีนเกลียว
เกินเกาะเกี่ยวเหนี่ยวใจจะใส่กานท์
อันรอยร้าวฉาวโฉ่เสียงโห่ไล่
ฉันอยากไปไกลนักหลักประหาร
ช่างกินแหนงแคลงใจใส่ประจาน
ดังโทษฐานหนักหนาสารพัน
จนน้ำจิตคิดมีดั่งพี่น้อง
ก็ลอยล่องถูกฆ่าให้อาสัญ
เหลือเศษซากจากเหยือเพื่อใครกัน
ได้หฤหรรษ์สาสมอารมณ์จินต์
คิดแต่งกลอนให้ไพเราะเสนาะหู
แต่ก็รู้อยู่ว่าเรานั้นเขาหมิ่น
ใช่บรรเจิดเลิศบรรเลงดั่งเพลงพิณ
เป็นแค่ดินใช่ดาวสกาวใด

[baimai@sailom]

อ่านด้วยใจ จึงไพเราะ เสนาะล้ำ
ทุกถ้อยคำ น้ำใส ใจจริงแท้
อย่าน้อยใจ ให้ชื่นจิต พินิจแล
ไม่หวังแต่ แค่เอาใจ ในทำนอง

อันเนื้อหา ค่ายิ่ง กว่าสิ่งไหน
อย่างใบไม้ ใช้จุดนี้ กวีคล้อง
เนื้อหานำ แล้วจึงตาม ด้วยทำนอง
ขอเพื่อนตรอง มองเด่น เน้นจริงใจ

 

[--ณัชชา--]

ใครหมิ่นท่านมือขวาบอกมาหน่อย
จะช่วยต่อยใบหน้ามาว่าได้
ปลอบมือขวาว่าเฮียอย่าเสียใจ
หากแม้ใครไม่ต่อณัชต่อเอง

--ณัชชา--

 

[พยัญเสมอ]

พวกมือซ้ายน่ะซีอยากมีเรื่อง
มันขุ่นเคืองยกพวกจวกข่มเหง
มารังแกให้ชอกช้ำทำนักเลง
ไม่ยำเยงเกรงใจไร้่ปรานี
ชอบเบียดเบียนเจี๋ยนกันทำฉันเจ็บ
ต้องทนเก็บชอกช้ำจำหลีกหนี
เลิกลงกลอนแล้วหนอขอพอที
โดนขยี้ทั้งทึ้งแทบถึงตาย

[♥หทัยกาญจน์♥]

คิดแต่งกลอนให้ไพเราะเสนาะหู
แต่ก็รู้ฝีมือเราไม่เอาไหน
ใช่กวีศรีปราชญ์อาจเกรียงไกร
เป็นแค่ใครหนึ่งคนบนทางกลอน
จะให้เลิศงามหรูดั่งครูเทพ
ใครจะเสพกลอนเราเฝ้าสลอน
เขาดูหมิ่นเหยียดหยามไม่งามงอน
เป็นพวกอ่อนไร้มนตร์ คนกวี
แล้วจะต้องทำไงแต่งได้เพราะ
ถ้าเธอเยาะเย้ยหยันฉันคงหนี
เพราะอับอายขายหน้าประชาชี
อยู่ที่นี้หนามไหน่ตำใจพรุน
ฟังเยาะเย้ยถากถางก็หมางหมอง
อยากร่ำร้องเพื่อเปลื้องที่เคืองขุ่น
สู้ลงแรงลงใจไฉนขาดทุน
ไม่การุณดังเช่นมิตรจนนิดเดียว
หากแบ่งชั้นขั้นฝีมือถือเหนือกว่า
เห็นไร้ค่าไม่ควรคู่อยู่สักเสี้ยว
รุมประนามหยามหมิ่นให้ปีนเกลียว
เกินเกาะเกี่ยวเหนี่ยวใจจะใส่กานท์
อันรอยร้าวฉาวโฉ่เสียงโห่ไล่
ฉันอยากไปไกลนักหลักประหาร
ช่างกินแหนงแคลงใจใส่ประจาน
ดังโทษฐานหนักหนาสารพัน
จนน้ำจิตคิดมีดั่งพี่น้อง
ก็ลอยล่องถูกฆ่าให้อาสัญ
เหลือเศษซากจากเหยือเพื่อใครกัน
ได้หฤหรรษ์สาสมอารมณ์จินต์
คิดแต่งกลอนให้ไพเราะเสนาะหู
แต่ก็รู้อยู่ว่าเรานั้นเขาหมิ่น
ใช่บรรเจิดเลิศบรรเลงดั่งเพลงพิณ
เป็นแค่ดินใช่ดาวสกาวใด

เพียงแค่ดินจิตนาว่าเลิศล้ำ
แต่งร้อยคำค่างามตามสมัย
สัมผัสรับกับสระประทับใจ
สัมผัสในเนื้ออักษรกลอนพี่งาม

น้องคิดแต่งแจ้งกลอนย้อนไพเราะ
ถ้อยเสนาะน้ำคำจำไหวหวาม
หวานบ่มเพาะเหมาะสมคมในความ
ขอติดตามตาอ่าน ณ ลานกลอน

อย่าเพิ่งหายคล้ายจากพรากไปไหน
ร่วมร้อยเรียงเพียงใจใส่อักษร
ย่อมไพเราะเสนาะล้ำคำสุนทร
ค่างามงอนงดงามท่ามจิตเรา


หทัยกาญจน์ ฤทัยกานท์
๑๖ มีนาคม พ.ศ.๒๕๕๕

[baimai@sailom]

อย่าเอ็ดไป ให้เกรง นักเลงอยู่
จุ๊จุ๊จู่.. ดูเห็น เป็นผู้หญิง
ทั้งก๋ากั่น กำปั้นหนัก ประจักษ์จริง
อย่าเพิ่งวิ่ง ทิ้งข้าน้อย คอยป๋มด้วยยยย.... ((((( ท่านมือขวา )))))

 

[กลิ่น โอสถ]

ก็คนไม่เอาไหนไยหยามหมิ่น
เปรียบเป็นดินเลยย่ำย้ำโหลยถ้วย
ก็ในเมื่อเขาทำซ้ำมาซวย
ไม่คิดช่วยให้ดีมีแต่ซ้ำ

ชอบยกตนข่มท่านโบราณว่า
เกิดชาติหน้าสมองฝ่อขอถลำ
หากช่วยคิดผิดชี้มีบุญนำ
สมองจำได้ดีที่ชาติหน้า

[panthong.kh]

คิดแต่งกลอนให้ไพเราะเสนาะหู
แต่ก็รู้ฝีมือเราไม่เอาไหน
ใช่กวีศรีปราชญ์อาจเกรียงไกร
เป็นแค่ใครหนึ่งคนบนทางกลอน
จะให้เลิศงามหรูดั่งครูเทพ
ใครจะเสพกลอนเราเฝ้าสลอน
เขาดูหมิ่นเหยียดหยามไม่งามงอน
เป็นพวกอ่อนไร้มนตร์ คนกวี
แล้วจะต้องทำไงแต่งได้เพราะ
ถ้าเธอเยาะเย้ยหยันฉันคงหนี
เพราะอับอายขายหน้าประชาชี
อยู่ที่นี้หนามไหน่ตำใจพรุน
ฟังเยาะเย้ยถากถางก็หมางหมอง
อยากร่ำร้องเพื่อเปลื้องที่เคืองขุ่น
สู้ลงแรงลงใจไฉนขาดทุน
ไม่การุณดังเช่นมิตรจนนิดเดียว
หากแบ่งชั้นขั้นฝีมือถือเหนือกว่า
เห็นไร้ค่าไม่ควรคู่อยู่สักเสี้ยว
รุมประนามหยามหมิ่นให้ปีนเกลียว
เกินเกาะเกี่ยวเหนี่ยวใจจะใส่กานท์
อันรอยร้าวฉาวโฉ่เสียงโห่ไล่
ฉันอยากไปไกลนักหลักประหาร
ช่างกินแหนงแคลงใจใส่ประจาน
ดังโทษฐานหนักหนาสารพัน
จนน้ำจิตคิดมีดั่งพี่น้อง
ก็ลอยล่องถูกฆ่าให้อาสัญ
เหลือเศษซากจากเหยือเพื่อใครกัน
ได้หฤหรรษ์สาสมอารมณ์จินต์
คิดแต่งกลอนให้ไพเราะเสนาะหู
แต่ก็รู้อยู่ว่าเรานั้นเขาหมิ่น
ใช่บรรเจิดเลิศบรรเลงดั่งเพลงพิณ
เป็นแค่ดินใช่ดาวสกาวใด

เมื่อเรารัก ในกานท์ ลานอักษร
ค่อยเติมป้อน อ่อนซ้อม ย่อมฝึกได้
มีใครบ้าง เก่งแต่เกิด กำเนิดไว
แม้นตั้งใจ ฝึกไว้ ไยว่ากัน

ถึงใครเยาะเย้ยหยัน อย่าหวั่นไหว
รวมพลัง แรงให้ ใฝ่ฝึกฝัน
มีความเพียร เรียนไป ให้รู้ทัน
ตวามสำเร็จ ฝ่าฟัน นั้นย่อมมี

เปรียบดั่งมด ขนดิน ปีนจอมปลวก
ไม่แบ่งพวก แบ่งฝ่าย บ่ายหน้าหนี
ความกลมเกลียว เหนียวแน่น แก่นฤดี
สุขทุกข์มี คละเคล้า เฝ้าอดทน

อยากแต่งกลอน แต่งไปเถิด ประเสริฐล้ำ
กลั้นกรองคำ นำเสนอ เผลอปากบ่น
เกิดเป็นมนุษย์ สุดดี ที่ทำตน
อย่าหยามเหยียด เดียจจน คนติดดิน
พันทอง

[panthong.kh]

พวกมือซ้ายน่ะซีอยากมีเรื่อง
มันขุ่นเคืองยกพวกจวกข่มเหง
มารังแกให้ชอกช้ำทำนักเลง
ไม่ยำเยงเกรงใจไร้่ปรานี
ชอบเบียดเบียนเจี๋ยนกันทำฉันเจ็บ
ต้องทนเก็บชอกช้ำจำหลีกหนี
เลิกลงกลอนแล้วหนอขอพอที
โดนขยี้ทั้งทึ้งแทบถึงตาย

[/quote]

โถคนดี จะลี้ หนีไปไหน
หนีทำไม ให้โง่ พาโลหน่าย
มีหนึ่งมือ คือขวา ชัวร์จะตาย
เราชาติเสือ ไว้ลาย อย่าคลายคลอน

เกิดเป็นคน เช่นกัน หันหน้าสู้
อย่าไปมุด ลงรู ดูเชิงก่อน
เราหมัดหนัก กระทุ้งที มีกระดอน
น้องขอวอน อย่าหนี นะพี่ชาย
พันทอง

[panthong.kh]

ใครหมิ่นท่านมือขวาบอกมาหน่อย
จะช่วยต่อยใบหน้ามาว่าได้
ปลอบมือขวาว่าเฮียอย่าเสียใจ
หากแม้ใครไม่ต่อณัชต่อเอง

--ณัชชา--

 

มีณัชชา ท้าต่อย อร่อยแน่
เหมือนตำแย แถเถือก เลือกคนเก่ง
เจ้าณัชชา ศิษย์พันทอง วอนอย่าเกรง
เปิดเวที บรรเลง เพลงมวยไทย

เราไม่เจน สังเวียน แต่เรียนรู้
แย็บหมัดตรง กกหู กรูมาใส่
จระเข้ ฟาดหาง ง้างทันใด
คู่ต่อสู้ สลบไป ในเวที
พันทอง